The Radio Dept.-CLINGING TO A SCHEME

Θυμάμαι που η Μαριέττα είχε πάθει πλάκα με την Kirsten Dunst στην ταινία Maria Antoinette.Αν και δεν είναι η πιο αξιοπρόσεχτη παρουσία ανάμεσα σε δεκάδες βόμβες που κυκλοφορούν στην πιάτσα,ο παρθένος χαρακτήρας που πρόσταζε ο ρόλος,στις σκηνές που οι Radio Dept.'έντυναν' την παρουσία της,αν την είχα μπροστά μου θα την φωτογράφιζα από κάθε πιθανή γωνία.Θυμήθηκα τον εαυτό μου στο μουσείο του Λούβρου,να επιμένω να φωτογραφίσω εκείνη κάτω από την Ίσιδα,δίπλα από κάθε άγαλμα,ξέροντας πως κανένα άγαλμα δεν μπορεί να συναγωνιστεί την δική της ομορφιά,like a fucking dream pop song.Ο νέος δίσκος των Radio Dept. είναι από τους δίσκους που χαρακτηρίζουν τις σκηνές των ανθρώπων που ερωτεύονται.Είναι η μουσική που κάλλιστα θα ταίριαζε σε μια σκηνή με τον ερωτοχτυπημένο τύπο να κρατάει λουλούδια,ο pop ανάλαφρος χαρακτήρας μειώνει την ταχύτητα στην κίνηση,γαμώτο πάει η ταχύτητα περίπατο .Πολύ ωραίος δίσκος,αν και το single τον Ιούνιο (David) το είχε δώσει το σημάδι,δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν τόσο καλός...Ουφ!τελειώσαμε!;;;;;  

Blood Red Shoes - Fire Like This

Aυτός χαλάει την εικόνα αυτής, εκείνη φτιάχνει την εικόνα του και οι δύο μαζί φέρνουν την απόλυτη ισορροπία.O ένας συμπληρώνει τον άλλον και αντίστροφα.Tέλεια..όπως μου αρέσει.Αυτά όσο αφορά τις φωτογραφήσεις και τα κλιπ, δηλαδή klein mein.Eχθές τον έκραζα άσχημα αυτόν για τα χάλια του και για το πόσο φλώρος είναι και για το πόσο μικρός και κουτός μπορεί να είναι που παίζει δίπλα στη Laura-Mary Carter και πόσο γαμάτη είναι αυτή κτλπ.Το θέμα είναι όμως πως για να περπατήσεις σωστά, χρειάζεσαι δύο παπούτσια που όσο διαφορετικά και να είναι τουλάχιστον θα σε διαεκολύνουν στο περπάτημα.
Δεύτερο δισκάκι για το ντουέτακι από το Μπράιτον, ξέρετε αυτή τη περιοχή που μοιάζει με το δικό μας Μοναστηράκι και παρόλο που δεν έχουν πιο όμορφα αγαλματίδια από εμάς...κάνουν κάτι άλλο καλύτερα, παράγουν συγκροτήματα και με απόλυτη επιτυχία.
Το πόρισμα είναι το εξής:o εγκέφαλος σαφώς και είναι ο ξανθός νεαρός, το εργαλείο όμως είναι το μελαχρινό κορίτσι.Επειδή σε όλα τα τραγούδια εναλλάσονται τα φωνητικά, δηλαδή μία έχουμε τα γυναικεία και μία τα αντρικά-κλαίει ο μπέμπης φωνητικά....ο δίσκος σε αφήνει μισοευχαριστημένο.Το γεγονός ότι στα δύο χιτάκια Colours Fade και Light  It Up τραγουδάει ο Steven σου δίνει την αίσθηση ότι ο δίσκος είναι λίγο παραπάνω καλός από το μέτριο, υποθετικά μιλώντας πάντα νομίζω ότι αν το κορίτσι αναλάμβανε τη βρώμικη δουλειά και τραγουδούσε παντού και πάντα τότε θα ήταν ένας πάρα πολύ καλός δίσκος.Προσωπικά θα προτιμούσα το αγόρι να αρκείται στα back vocals, αλλά εντάξει..μη του φάνε και όλη τη δόξα οι απαιτήσεις μου.Όπως καταλάβατε το αγόρι έιναι ο ντράμερ και το κορίτσι παίζει τη κιθάρα...ο μπασίστας αγνοέιται, who needs a bassist afterall?

To Fire Like This δεν κάνει τη τρελή διαφορά από το Box of Secrets αλλά εδώ εμφανίζεται και η ανάγκη των συγκροτημάτων να ωριμάζουν και να παρουσιάζουν ένα πιο σοβαρό πρόσωπο.
Ο πρώτος δίσκος ήταν μέσα στη τρελή χαρά και χωρίς ίχνος ξεκούρασης.Εδώ αν και δε χάνει σε δύναμη τουλάχιστον έχει και κανά δυο πιο ελαφροίντι συνθέσεις που θα σε κρατήσουν με κάτι παραπάνω από το ίντρο-κουπλέ-άουτρο που ακολουθείται κατά κόρον στα περισσότερα τραγούδια αυτού του δίσκου.
Στην τελική αυτό που είναι το ξεχωριστό εδώ και γενικά με αυτή τη μπάντα είναι η απίστευτη ευκολία που ακούς τα κομμάτια τους.Περαστικά μεν αλλά ευήχα δε, άρα δε χάνεις και τίποτα ιδιαίτερο...αυτά για κάποιον που δεν γουστάρει τα ντουέτα...για εμένα που τα πάω ως τα μπούνια, μπορώ να πω μου άρεσε.Aν επίσης σας λέει κάτι το γεγονός ότι η δισκογραφική τους θέλησε πρώτα να δώσει σαν singles τα περισσότερα από τα κομμάτια που αποτελούν το δίσκο...μόλις βρήκατε ένα καλό λόγο για να τον ακούσετε.Αν πάλι ανήκετε στους μη απόλυτα ευχαριστημένους για το 2010 και δεν έχετε ξανακούσει Blood Red Shoes....να η ευκαιρία που ψάχνετε να ακούσετε μία δοκιμασμένη επιτυχημένη συνταγή.

EX MODELS-Other Mathematics

Tα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια ποτέ δε τα γούσταρα.Αυτός είναι ένας από τους λόγους που γούσταρα το garage,στα νιάτα μου.Δίλεπτα κομμάτια,μάξιμουμ.Ο δίσκος που μιλάω δεν έχει να κάνει με την παραπάνω σκηνή,ταυτίζεται μόνο στη διάρκεια.Ένα και κάτι λεπτά μέσος όρος με δυο τρεις εξαιρέσεις.Θα χρησιμοποιούσα τον όρο experimental αν προσφάτως δεν έβλεπα σε συνέντευξη μιας μπάντας που κωλογουστάρω,ονομάστε την X(τα είπαμε όπου μπαίνει ένα Χ πάντα είναι κάτι καλό),δεν έχει σημασία,ένα μέλος της να δηλώνει τα εξής:'Δε θέλαμε να χαρακτηριστούμε experimental band,γιατί η λέξη experimental σημαίνει, κατά κάποιο τρόπο,χωρίς ταυτότητα.Δευτεράντζα,ο χαρακτηρισμός του ότι να'ναι.'.Το σκέφτηκα λίγο και εγώ,είχε δίκιο.Για οποιονδήποτε καλλιτέχνη δε καταλαβαίνω τι παίζει λέω:'Experimental αηδίες παίζει ρε μαλάκα.'.Θα την χαρακτηρίσω λοιπόν no wave,έτσι την χαρακτηρίζει και το wikipedia,αν και η πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά (2005-Chrome Panthers,γαμάει επίσης) είναι noise χωρίς experimental.Στα δικά τους νιάτα,λοιπόν,το 2001,έχοντας λιώσει,προφανώς,τους δίσκους των Talking Heads και Devo,γράψανε το Other Mathematics.Το ακούω,σήμερα,μήπως και με βοηθήσει να ξυπνήσω,όλη μέρα σέρνομαι στους καναπέδες του σπιτιού μου,χάθηκε ο κόσμος στο κρεββάτι μου να έχω μια παρουσία κολλημένη πάνω μου;Ένα λεπτό και κάτι σκέψης,ακούστε το,μου ξύπνησε μνήμες και όσοι το ξέρετε...it's on television! 

INTERPOL-fuck NO!!

Έχω ένα καλό και ένα κακό νέο.Το καλό νέο είναι πως έρχονται οι INTERPOL στην Αθήνα αυτό το χρόνο...3 Σεπτέμβρη.Σας θυμίζει κάτι αυτή η ημερομηνία;Είναι η ημέρα που ο σιχαμένος ο Bono έρχεται με την σκατομπάντα του στο Ελάντα.Και κάπου εδώ πρέπει να σας πω και το κακό νέο.Αυτοί οι δύο,Paul Banks και Bono θα βγουν στην ίδια σκηνή.Πάρτε τώρα την ξενέρα.Οι Interpol είναι οι TBA των U2.Σήμερα έχω δύο λόγους να μην πατήσω στο Ολυμπιακό Στάδιο.Ο πρώτος είναι γιατί δεν θα πήγαινα ΠΟΤΕ να δω τους U2,ακόμα και με εισιτήριο,όλα πληρωμένα,ποτά τσιγάρα,μεταφορικά ΚΑΙ γκόμενα Ο δεύτερος είναι πως οι Interpol είναι εκείνοι που ανοίγουν αυτή την πολυαναμενόμενη συναυλιάρα,ντροπή ρε πούστη,θα κάψω τα cd μου,γαμήθηκε το υπόλοιπο της μέρας μου και ο compatibility μένει πολύ μακριά.

the Young Friends-North End/South End-EP

Πέρυσι πολλοί γουστάρατε the Drums,έτσι;Kάνω λάθος;Όχι,δεν κάνω λάθος και εγώ μαζί σας,γούσταρα πολύ,να πω την αμαρτία μου,πάρα πολύ αυτά τα ξανθά αγόρια.Όσοι ακολουθούν τα παραπάνω,η μπάντα που ακολουθεί είναι για εκείνους.THE YOUNG FRIENDS,δύο αγοράκια άσχημα, συγκριτικά με τους Drums,αλλά εξίσου χαριτωμένες μελωδίες.Κυκλοφόρησαν ένα EP,το δίνουν δωρεάν για κατέβασμα εδώ ,στο myspace τους.Πολύ καλό ρε,ακούστε το,ακολουθούν τη συνταγή των surfer blood αλλά είναι καλύτεροι,γαμιστερότεροι.

JAGUAR LOVE-HOLOGRAM JAMS

Άνοιξα το ντουλάπι,διάλεξα τον πιο περίτεχνο δίσκο,τον καθάρισα από τη σκόνη,τακτοποίησα το τραπέζι,τον τοποθέτησα με προσοχή πάνω του,έβαλα δύο ουσκάκια,πατατάκια,νερό,παγάκια και τα μετέφερα όλα στο σαλόνι.Για αυτόν τον δίσκο μιλάω,τον δίσκο σερβιρίσματος.Ο συγκεκριμένος που διάλεξα είναι vintage και το γράφει πάνω με πολύ μικρά γράμματα.Είχα επισκέπτη τον κολλητό μου από τας Αγγλίας.-'to kainoyrio twn Jaguar Love to akoyses?',''Τι λες ρε τρελέ;;;;;;;;;;;;;;;;;;Bγήκε(στο internet);;;;;;;;;''.Έφυγε ο δίσκος,μιλάμε βρωμάει ουίσκι η σπηλιά μου ακόμα.Πολλοί θα τον έχετε ακούσει ήδη,είμαι βέβαιος,δεν είναι Past Lives,σίγουρα,λείπουν οι γαμιστερές συνθέσεις,αν και τι σύγκριση να γίνει εδώ;Καμία σχέση.Το κακό είναι πως,αν ήμουν γκόμενα,θα ήθελα να γλύψω τον Whitney,δεν είναι θέμα φωνητικών ιδιαιτεροτήτων(μόνο),το αγοράκι με τα γαλανά ματάκια,την επιδερμίδα,το κούρεμα του λυκειοαλανιού,με κάνει να κουνάω το κεφάλι πούστικα.Προς το τέλος λίγο κουράζει,δεν δίνω σημασία,συνεχίζει να μου αρέσει πολύ. Το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος.Διασκευάζουν το Piece of my heart της Erma Franklin και το κάνουν τόσο παιχνιδιάρικα πετυχημένο που η Janis Joplin θα ξενέρωνε που δεν έζησε τα 00's.Μιας και τα λέμε,η γκόμενα που γούσταρα στο λύκειο έμοιαζε με την Joplin.Ξενέρωσα εγώ μου φαίνεται τώρα.

Wooden Shjips live @ An Club 23/04/2010

H τιμή δεν έχει ανακοινωθεί, η ώρα δεν έχει ανακοινωθεί, προσφάτως άλλαξε και η τοποθεσία (αρχικά θα γινόταν στο 6 D.O.G.S).
Τα στανταράκια είναι ότι support θα είναι οι Nechayevschina, θα γίνει στο An στις 23/04/2010 και ότι θα είναι γαμάτα...!
Πάντως ούτε από το επίσημο site του An έχει ανακοινωθεί κάτι ή εκτός και η μπάντα με το όνομα Wood and Shjips αναφέρεται στους Wooden Shjips.Παντού υπάρχει ένας αμπαλαέο.
Για τους καθυστερούμενος η μπάντα υπολογίζει να βγαίνει στις 00:00 σύμφωνα με το official website

Nothing People - Soft Crash

Δεν είναι τόσο ότι μου άρεσε, θα προτιμούσα τον όρο με κάλυψε.Ένα σύμπλεγμα ήχων περίεργα συνδεδεμένο με μία σταθερότητα που δεν προσφέρεται συνήθως άμα μπλέξουμε όλα αυτά τα στοιχεία.Μία μάζα με πολύ προσεγμένη μοριακή δομή.Συνδυάζει πολλά αλλά συγχρόνως δε χάνει πουθενά, καλύπτει όλες τις ανάγκες άρα δε το λες και κακό...δε το λες και συγκλονιστικό...αλλά ρε γαμώτο δε το λες και μέτριο.

Λοιπόν,το βρήκα, είναι σαν ένα ρουχαλάκι πολλή σωστά στρωμένο αλλά χωρίς να κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όπου και να το βάλεις και ουσιαστικά η δουλειά του είναι να καλύπτει τα επίμαχα σημεία, να μου πεις και τα ρετάλια θα μπορούσαν να κάνουν την αντίστοιχη δουλειά αλλά και πάλι δεν είναι ρετάλι.
Αν έχεις ακουστά τους Ponys και σου αρέσουν, αυτό είναι κάτι αντίστοιχο σε λίγο πιο αργό tempo, με λίγο πιο καμενατζίδικο παίξιμο, πολύ σταθερά riffs και μερικά space samples πρόσθετα.To ακούω και το ξανακούω και κάθε κομμάτι που προχωράει μου καταργεί την άποψη που ξεκινάω να δημιουργώ για τη φάση τους.
Από την ηλεκτρίλα του Is This What You Want? σε ρίχνει στο lo-fi garage Wasting Our Time που θυμίζει πολύ Blank Dogs και καπάκια σε τρυπάρει με τραγούδια όπως Friend or Foe  και Marilyn's Grave που είναι κάργα Catatonic Youth (αυτό το κωλόπαιδο θα μπορούσε να φέρει επανάσταση αν δε διαλούσε το one man band που είχε φτιάξει).
Επάξια κέρδισε αυτό το τίτλο ο δίσκος....Soft Crash φίλος....είσαι εδώ, σε πάει εκεί και μετά παραπέρα χωρίς να σου πέφτει το σαγόνι στο πάτωμα.Σκάλα με διαφορετικά σκαλοπάτια.Προσέξτε μη σκοντάψετε!
To κόβω, δεν μεταδίδω άλλο, ξανακούω Catatonic Youth μετά από πολύ καιρό και καραγουστάρω.

Scanners - Submarine

Ο δίσκος ξεκινάει με το τραγούδι Jesus Saves, τραγικό παράδοξο.....Για σήμερα ο  Jesus είναι κλεισμένος, αράζει δίπλα  μου και ροχαλίζει σα το διάολο.Μωρουδιακό indie rock με τάση να μιμείται την Pj Harvey....ξεπερασμένη πατέντα ρε παίδες. είναι σα να παίζεις atari την ίδια ώρα που κυκλοφορούν 3d κονσόλες.Καθόλου προσφορά στο είδος, το σώζει λίγο η καλή παραγωγή αλλά συγχρόνως το θάβει γιατί ακούμε καθαρά ότι πρόκειται για ένα τίποτα, μία μουσικοφάνεια...σε στυλ ξέρεις, παίζω μουσική.... και έχω βγάλει και δύο δίσκους.....και μου έχουν κάνει κολακευτικές δισκοκριτικές....και κυκλοφορώ στο δρόμο και όλοι με ρωτάνε "εσύ παίζεις στους Scanners?" και εγώ τους απαντώ "ναι, δεν είμαι και πολύ κουλ?"
Πωπω γελάω και ο Jesus το χαβά του,μόλις πήρε το μάτι μου μία φοβερή ατάκα που ειπώθηκε για αυτή τη μπάντα προσπαθόντας να παρουσιάσει τον πρώτο δίσκο και λέει τα εξής "They’re like all the songs Kim Gordon sings in Sonic Youth, but played by Motorhead at their early-’80s peak".              
Εντάξει γουστάρω αντιθέσεις, μου αρέσει το μαύρο σε συνδυασμό με το άσπρο και πορώνομαι με τα γλυκόξινα αλλά ο δίσκος που μόλις άκουσα μου κάνει περισσότερο για βραστή ακαθάριστη πατάτα.Με αυτό το σκατί χρώμα και τη σκατί υφή και τη βρωμερή μυρωδιά, ούτε λίγο βουτυράκι, ούτε λίγο φιλαδέλφεια βρε αδερφέ....το κάτιτις του να το γλυκάνει λίγο.Το σιχαίνομαι όταν γίνομαι σκληρός αλλά πραγματικά δε θα νιώσω καλά άμα αναφερθώ διθυραμβικά σε αυτό που άκουσα.Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος, τώρα αν ο πρώτος είναι έτσι όπως τον περιγράφουν, πάω πάσο και γίνομαι φαν, μέχρι τότε όμως μπορώ να διευκολύνω τις επιλογές σας.Δεν αξίζει τα 83.9 ΜΒ που θα πιάσει στη μνήμη σας και θα είναι χάσιμο χρόνου αν χρειαστεί να καταναλώσετε πάνω από 2 λεπτά για να το κατεβάσετε.Αν τον ακούσετε κιόλας, που είναι γούστο σας καπέλο σας, θα έχετε προσθέσει και άλλη μία ώρα στο χάσιμο χρόνου σας.Μη χάσετε την ευκαιρία να το βάλετε να παίξει δυνατά την ώρα που κοιμάται κάποιος κοντά σας, δε θα καταλάβει χριστό.
Χαζοίντι λονδρέζικο μεν, χαζοίντι original δε....

You say party!We say(DIE!DIE! DIE! DIE!)-(You say party!We say)DIE!DIE!DIE!

Πολύ θα ήθελα να γράψω για τους You say party!We say Die! Πέρυσι,σε μια συλλογή ανάμεσα σε πολλά καλούδια του Καναδά ,δε ξέρω,οπουδήποτε και να μπαίνει ένα Χ απλά πάει πολύ καλά,τι καλά που έβγαλα ολόκληρο χειμώνα με τον δίσκο αυτό.Υποσχέθηκα να μη γράψω ποτέ για αυτό το album,ένα album που σαφώς και μου φτιάχνει τη διάθεση,ένα μέρος της κλασσάτης αυτής σκηνής με τα ηλεκτρονικά στοιχεία,την άλλοτε επιθετική και  άλλοτε γλυκιά,πάρτε για παράδειγμα τους Be Your Own Pet,βαρέσανε διάλυση,δεν έχει σημασία,αυτοί εδώ είναι πιο φρέσκοι,είναι πιο 'καθαροί',είναι από το Vancouver.Υποσχέθηκα,όπως έλεγα,δεύτερη φορά λέω το υποσχέθηκα;Να δεις γιατί....να δεις γιατί....να δεις τι θυμήθηκα....να δεις....Τι μου θυμίζει ρε αυτό το όνομα μπάντας..;Πεθαίνω να ανοίξω ολόκληρη θεματάρα για τις μπάντες της Νέας Ζηλανδίας αλλά θα σταθώ μόνο σε μία,τρία πιτσιρίκια,από το 2005,μιλάω,φυσικά,για τους DIE!DIE!DIE!Το φυσικά πήγαινε στην παραπομπή του ονόματος.Από τα γυναικεία φωνητικά που σου φτιάχνουν την μέρα καλοκαιρινά θα σας ρίξω στα τρία αγοράκια,στον θόρυβο,punk κιθάρες και συννέφιασε έξω.Είχα κολλήσει το 2007 με το Promises Promises,κάθε φορά που βάζω το ΧΧΧΧ,βάζω πάντα και το Promises Promises.Γιατί;Γιατί Γαμάει!DΕath TO THe LAst ROmantics,γιαυτό αποφάσισα να μηδενίσω τον ρομαντισμό που υποβόσκει στο XXXX και κάθε φορά θέλω να τον εκμηδενίζω.Τα γουστάρω τόσο πολύ και τα δύο γιατί η διαφορετικότητα,η φύση τους,η μάνα τους,τα πάντα τους είναι τόσο πανομοιότυπα σα δίδυμα που βρίσκονται σε διαφορετικό σάκο.Τίποτα κοινό αλλά κάπου συνδέονται.Άκουσα πρόσφατα πως μια γυναίκα στην Τουρκία έκανε τέτοια δίδυμα τα οποία δεν άνηκαν στον ίδιο πατέρα,η γυναίκα(με τα αρχίδια) πήγε με δύο άντρες και συνέλαβε την ίδια μέρα δύο φορές.

DIE!DIE!DIE! αυτό το είπε η αδερφή μου.... 

Εγώ λέω YOU SAY PARTY!




WE SAY Κακιά αδερφή......            

Unkle new album

Στις 10 Μαίου θα κυκλοφορήσει ο νεός δίσκος των Unkle - Where Did The Night Fall, ο οποίος έγινε και με τη συνεργασία των Black Angels, Autolux και Mark Lanegan.
Για πάρτε γεύση.....Unkle - Natural Selection

PROLAPSE....How things sound on the verge of collapse

Χρειάζομαι ένα κλικ εδώ.Σκέφτηκα ποιο θα είναι αυτό.Ας μιλήσουμε για τέχνη ξανά...όχι για καλλιτεχνίες, τέχνη σκέτο.Για πόσο καιρό μπορείς να δημιουργείς;Πόσο καιρό μπορείς να υποστηρίζεις αυτό που κάνεις και το αποκαλείς τέχνη;Πότε έρχεται το τέλος;
Για μερικές μπάντες σίγουρα ξεκινάει από την πρώτη μέρα.Για άλλες πάλι αργεί και το κουράζουν πολύ και άλλες απλώς επαναπαύονται και τρώνε απο τα στρωμένα για πολλά χρόνια.Αυτές είναι οι κλάσικ μπάντες φαντάζομαι, μεγάλη φήμη, πολλούς φαν, πλατινένιοι και χαμός από πωλήσεις στα t-shirts.
Οι Prolapse δεν μπαίνουν σε καμία κατηγορία από τις παραπάνω, αυτοί επέλεξαν το δρόμο του "ήλθον, είδον και απήλθον".Οχτώ χρονάκια κράτησε η ιστορία τους (1992-2000), τέσσερα δισκάκια όλα κι όλα.Ξεκίνησαν και κούφαναν κόσμο με το Pointless Walks To Dismal Places, ακολούθησε το μέτριο αλλά πιο experimental και noisy Backsaturday, κόψανε κωλαράκια με το Italian Flag και έκλεισαν με το Ghosts of Dead Aeroplanes.Σαν κάτι να μου θυμίζει η πορεία τους.Μου θυμίζει εμένα με μία τέχνη που λέγεται μαγειρική.Την πρώτη φορά ηταν γαμάτο, τη δεύτερη εντελώς χημείο με καλές στιγμές, τη τρίτη γλείφανε τα χέρια τους και τη τέταρτη δεν υπήρχε χόρος για σχολιασμούς...είχα αποδείξει ήδη από πριν πόσο καλός μπορώ να γίνω.Από τότε δεν έχω ξαναφάει.
Μπάντα που πέρασε στα ψιλά γράμματα αλλά όλοι οι μεγάλοι των 90's έκαναν κραααα.... για να παίξουν μαζί τους.Ούτε αυταπάτες, ούτε βασιλοαλληθορισμοί, μόνο μουσικούλα.Μουσική που έφτιαχνε το κοινό, μουσική που ξεσήκωνε, μουσική που τάιζε τα αυτιά.Σίγουρα η attraction των Prolapse ήταν η διακριτική σκωτσέζικη προφορά του Mick Derrick που ακόμα και διαβάζοντας τους στίχους δεν καταλαβαίνεις σχεδόν τίποτα.Σαν αυτό που μας κάνανε στα αρχαία ελληνικά και το προωθούσαν πολλές καθηγήτριες που είχαν πήξει από την αμπαλοσύνη των μαθητών "αν δε ξέρεις μετάφραση,διάβασε και πες μας το νόημα".Έτσι.....!Aπό την άλλη η μοναδική γυναικεία παρουσία Linda Steelyard δεν πήγαινε πίσω κι αυτή, μαθήματα ορθοφωνίας μάλλον δεν είχαν στο Leicetser τότε.Τι να τα κάνεις μωρέ...?Punk rock και noise βρωμούσε το πάλκο τους, ταραχή και χάος επικρατούσε στα live τους.O αριστερός λοβός έπαιρνε κι έδωνε και στο τέλος η μουσική τέχνη γκαβωνότανε.
Στο ψητό και πάλι οι Prolapse δεν υπάρχουν πια, τα σπάσανε για να κάνει ο καθένας τη δουλειά του.Η πτώση δεν έγινε ποτέ, είμαστε ακόμα σε μία φάση πρόπτωσης σε μία φάση Prolapse......

Italian Flag

Pointless Walks To Dismal Places

Inspired by boredom:
One of the most underrated emotions.

LOCAL NATIVES-GORILLA MANOR

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω,όμως,σήμερα σκέφτηκα,μιας και το pitchfork το κατέταξε στα best new music,από το να περιμένετε τους Fleet Foxes να βγάλουν νέο album δε βολεύεστε με αυτό;Όσοι,ειδικά,κατέταξαν τους Grizzly Bear στα περυσινά καλύτερα θα γουστάρουν περισσότερο.Έχει κάτι από όλα.Δεν τρελλάθηκα,δεν χαλάστηκα κιόλας.Καλύτερο από Vampire Weekend και από Surfer Blood αλλά και πάλι κυκλοφορία για 'χαλάκι' μου φαίνεται...Το ακούς πίνοντας καφέ και ταυτόχρονα μιλάς στο τηλέφωνο δίνοντας οδηγίες για τα καλαμαράκια....  

  

Lovesparkles..............

Σήμερα είναι που γιορτάζουν οι ερωτευμένοι;Δύο μέρες κοιμάμαι,τρώω και έχω την πιο άρρωστη αγκαλιά που μπορούν να μου χαρίσουν.Η καφρίλα μου έπεσε σε τοίχο,γιαυτό παρουσιάζω σήμερα τους Daysleepers,μια αέρινη,παλιότερη κυκλοφορία(2008),μια κυκλοφορία dream pop,κολλάει στο πως νιώθω το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή.Τα θέλω όλα μαζί τώρα,γλυκό,αλμυρό,ύπνο,πάρτυ,ποτά.Πολύ κρεπάλη και αυτό τελικά ήταν που μου έλειπε,παρέα με αυτόν τον δίσκο έχω ολοκληρωθεί.Για να μιλήσω πιο ξεκάθαρα ακόμα.Αν έχετε σκοπό να μείνετε μέσα,να ακουμπήσετε το ποτό σας στο τραπέζι απλώνοντας τα πόδια πάνω,κοιτάζοντας το τίποτα,αναπολώντας σκηνές από το χθες,αν το σήμερα είναι γεμάτο με κάποια μεγάλα κενά,που κατά καιρούς επισκέφθεσαι,αν θες απλά να σκεφτείς,δεν υπάρχει καταλληλότερη επιλογή.Drowned In a Sea of Sound .Σήμερα γιορτάζουν οι ερωτευμένοι;
-Πιάσε μια μπύρα από το ψυγείο.

LITTLE GIRLS-CONCEPTS

Μετά από αυτά που σας έλεγα χθες,τις εξομολογήσεις μου σε κοινή θέα,τον έρωτά μου τον έδωσα στο supermarket και δεν πήρα και τα ρέστα.Ποιον έρωτα και από που και ως που;Μια ανάμνηση είναι που σαμποτάρει κατά καιρούς,πάντα απρόσμενα,τα όνειρά μου.Ένα σαμποτάζ,βρώμικο,αναπάντεχο,χωρίς ξεκάθαρα λόγια.Ακούω Little Girls,Concepts η δισκάρα,κυκλοφόρησε πέρυσι and for the record κανείς,μα κανείς να μην την αναφέρει στις λίστες των αγαπημένων δίσκων της χρονιάς;Χαζοπατάτε;Ξαναρωτάω,χαζοπατάτε;Το μέρος για να θάψεις αγνώστους,το 2009,ήταν το Exploding Head και θάψανε το θύμα και πολύ βαθειά.Δεν είναι αργά για ιατροδικαστικές διαδικασίες,άλλωστε δεν βρίσκεται πολύ καιρό στο χώμα,αναλαμβάνω εγώ τα έξοδα.Το Concepts είναι πιο προσωπικό,με χαρακτήρα,είναι το σαμποτάζ που με βρήκε στο μπουρίνι.Πάω στοίχημα πως θα το γουστάρετε όλοι όσοι είχατε ανακηρύξει τον Ackerman σωτήρα της χρονιάς.Έσωσε,για να μη λέω και μαλακίες και εγώ μαζί σας,μαζί σας σε αυτό το γαμήσι,αλλά αυτό αγαπάει και τις post-punk γκόμενες,πιο αλήτικο,πιο τσαλακωμένο.Καφεδάκι για το ξενέρωμα;

Swanton Bombs - Mumbo Jumbo and Murder

Tέτοιο χώσιμο από πιτσιρίκια πολύ καιρό είχα να ακούσω.Xωστήρια μιλάμε γιa τα καλά.Έρχονται πάνω απο την κεφάλα σου εκεί που είσαι ωραία και καλά, σε αρπάζει από το λαιμό με τις χορδές ο κιθαρίστας, σε πνίγει και λίγο πριν λιποθυμήσεις σε πετάει κάτω και τότε σε πιάνουν και σε δένουν πάνω στα τύμπανα.Εκεί η κεφαλί σου παίζει μπάλα μεταξύ μπότας, ταμπούρου και hi-hat.Δε σε παρατάνε όμως, σε τραβολογάνε μέχρι το πιο κοντινό κλάμπ για ένα πριβέ πάρτυ.Ημιλυπόθημος και μουδιασμένος έχεις την εντύπωση πως θα αντέξεις αλλά είναι ήδη αργά.Σε ακουμπούν στη μέση της πίστας και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει.Οι πρώτοι φαν εμφανίζονται, τα φώτα χαμηλώνουν και το rock n' roll δε βρίσκει εμπόδια και δε σταματάει μέχρι να τελειώσουν τα 12 τραγούδια που έφτιαξαν οι Swanton Bombs.Mαζικό όπλο καταστροφής και καμία σχέση με τις έξυπνες βόμβες, σε παρασέρνουν με το οστικό κύμα και σε καίνε με την υψηλή θερμοκρασία τους.Δυναμική ίδια με τους Mclusky και τους Death from Above.Ο  Little Boy και Fat Man θα ήταν περήφανοι αν επρόκειτο για τα παιδιά τους.

Αλητεία, τσαγανό και περηφάνεια από δύο 20χρονους, εμένα μου αρκεί. Η τρυφερότητα και οι αγαπούλες δεν είναι καν εκδοχή γι'αυτούς απ'ότι φαίνεται.Ντουετάκι κιθάρα και ντραμς.Ξεκάθαρο ότι το συγκρότημα βγάζει τις νεανικές της κάβλες πάνω στη μουσική και όσο και ατσούμπαλα να το κάνει, τόσο καλυτερα γίνεται.Δεν πρόκειται για τη μπάντα που θα σας κάνει παρέα για πολλά χρόνια.Θα ήταν προτιμότερη για το αυτοκίνητο σε έναν άδειο δρόμο, θα ήταν ακόμη προτιμότερη για ένα ανοιξιάτικο barbeque, θα ήταν τέλεια για να τους δεις live.Tι άλλο να έγραφα γι'αυτούς άραγε?Τίποτις....θα κάνω κάτι άλλο!

Lonelady-Nerve Up

Η τύπισσα μου τα έσκασε,τέρμα,αυτό ήταν.Δεν επικροτώ καθόλου το styling της,καρακιτσαρία,και δεν την γουστάρω,μιλάμε με τίποτα δε θα της καθόμουν.Σήμερα θα μιλήσω για τα νεύρα ή μάλλον για το UP λόγω του τίτλου,Nerve UP,το UP πάει σύννεφο.Όταν βρέχει και τυχαίνει να περπατάω για να πάω κάπου,πράγμα πολύ σπάνιο,μου έτυχε χθες,αν βραχώ κάθομαι πολύ ώρα στη βροχή για να γίνω μουσκίδι τελείως και να καταστραφεί η μέρα(βράδυ) μου.Κόλλημα.Χθες,πάρκαρα,βγήκα να πάω τρία στενά παρακάτω και έσκασε το μπουρίνι.Με γάμησε αλλά στην πραγματικότητα μου έφτιαξε όχι το βράδυ,όχι το μήνα,όχι το χρόνο,παίζει τη δεκαετία.Σε είδα χθες μετά από πολύ καιρό,για πόσα χρόνια ακόμα θα είσαι τόσο όμορφη;Γιατί έχω νεύρα τώρα;Αδικαιολόγητα;Δεν μπορώ να γράψω τίποτα και όλα όσα ακούω τα θεωρώ τέλεια.Μια στιγμή δική σου,έστω και τόσο θαμπή,μια στιγμή μέσα σε τόνους βροχής,ακόμα και από εκεί μέσα σε ξεχώρισα.Lonelady και εσύ περπατούσες,έχω φάει κολληματάρα με αυτό που ακούω.Κάτι από electronic αλλά με γαμώ τις κιθάρες και έχει μια βρωμιά,μια θλίψη(χαρούμενο είναι),μια γαμάτη αίσθηση,καινούριου τελείως και παλιό σε κάποιες φάσεις,beatia σε μικρές δόσεις,μη δώσετε σημασία στο 'Νerve Up',το ομότιτλο,όλοι έχουμε λίγο Michael Jackson μέσα μας,το μοναδικό που...μπλιαχ!Η πρόταση σιδηρόδρομος είναι αποτέλεσμα της πολυλογίας που με έχει πιάσει από χθες το βράδυ,θεραπεία για να μη σε σκέφτομαι.Μπορώ;  

Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra - Kollaps Tradixionales

To σημερινό ερώτημα που με βασανίζει είναι:Kάνει νύστα ή εγώ νυστάζω....?Tα μάτια μου κλείνουν και τσούζουν, με δυσκολία πατάω τα κουμπιά και με ακόμη περισσότερη δυσκολία άκουσα αυτό το δισκάκι.Μία φορά ήταν αρκετή για να καταλάβω....και το ότι μία ωρα πήγε στράφη δε μου το συγχωρώ παρόλι την αρεσκεία που έχω στο άραγμα.Εντάξει δεν περίμενα και κάτι άλλο, τα έχω μάθει αυτά τα πιασάρικα κόλπα με τις ορχήστρες.Η μεγάλη φάση ήταν όταν ανακάλυψα ότι πρόκειται για την ορχήστρα κάποιων μελών των Godspeed You! Black Emperor (Efrim Menuck, Sophie Trudeau και Thierry Amar).Χαχαχαχα ας γελάσω τρανταχτά και ας ξεράσω και δίχως την υποβοήθηση του κολοδαχτύλου μου όπως έκαναν και οι Xiu Xiu και έγινε και μόδα πλέον.Σπαραχτικές φωνές και σπαραχτικές συγχωρδίες εξευγενισμένων οργάνων.Καθόλου καύλα, μόνο κλάμα κλάμα, οδηρμός και σπαραγμός.Η φάση είναι ελάτε κόσμε να πιείτε κλάμα και να χορτάσετε πίκρα.Αυτή η μουσική μου θύμισε το χρήστη ναρκωτικών ουσιών (πρεζάκι συγκεκριμένα) που πέτυχα εχθές στην Πανεπιστημίου και με αντίστοιχο πόνο καλούσε για τη βοήθεια των ομοεθνών και των χριστιανών περαστικών.Κακόγουστο μου φάνηκε αυτό εχθές, γενικά κακόγουστο μου φαίνεται να κάθεσαι μέσα στη βροχή για μία μερίδα παραπάνω λύπησης.Τέλος πάντων πιστεύω πως αν βάραγε αυτός ο δίσκος backround, εεε....πολλά φράγκα ρε παιδί μου θα έβγαζε.Ο καθένας με τον πόνο και του και εγώ με αυτή τη νύστα να με περιτρυγιρίζει.
Τραγικός δίσκος θα έλεγα και όσο περνάει η ώρα, τόσο προσπαθώ εγώ να ακούσω λίγο κιθαρούλα και η ώρα περνάει και αφήνει πίσω της τα κομμάτια.
Θα αλλάξω λίγο το κλίμα τώρα...μπήκε το Ι Built Myself A Metal Bird...γκαζιάρικη εισαγωγή....ναι αυτό είναι, πάμε καλά....σπαραγμός και πάλι στο μικρόφωνο αλλά τώρα ψιλοπαλεύεται....ΖΟΝΓΚ....σόλο βιολοτσέλου ακολουθεί και το όνειρο χάνεται.Από την άλλη το I Fed My Metal Bird The Wings Of Other Metal Birds είναι κάτι σαν διασκευή του προαναφερθέντος κομματιού.Μία ενδεχόμενη εκτέλεση θα μπορούσε να ήταν και το i had a good time with the metal bird i built myself and which i fed the wings of other metal birds.H άποψη που δημιούργησα για το μεταλλικό πουλί του τύπου είναι ότι πρέπει να το πάρει και να το χώσει βαθιά.....βαθιά.....πολύ βαθιά..................!!!! μέσα στο κλουβί του.
Αν ήμουν λιγότερο κλειστόμυαλος και κολλημένος θα μου άρεσε η κλασσική μουσική αλλά το Kollaps Tradixionales  είναι όνομα και πράγμα (η κατάρευση του παραδοσιακού).Αυτή η πληθωρική έμπνευση των μουσικών μερικές φορές είναι αυτοκαταστροφική και η συνήθεια μερικών απο αυτούς να επικαλούνται τη τέχνη σε ότι κάνουν είναι για κλάματα.Ως εκεί φτάνει η τέχνη σας κύριοι Godspeed και σαν δείγμα σεβασμού απέναντι σας...με ψιλοπήρε ο ύπνος.Όχι μόνο τώρα, γενικά με παίρνει όταν γεύομαι τη τέχνη σας.Μου έσκασε ιδέα, θα φτιάξω μία φίρμα με διάφορα είδη κολόχαρτου και θα την ονομάσω Godspeed You! Black Emperor & Τhe Projects.
Post Rockers you suck, ούτε ένα εξώφυλλο δε μπορείτε να βάλετε ίσια....αλλά ξέρω ξέρω c'est art.

Editors Live In Athens & Thessaloniki

  
ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – FUZZ CLUB , ΑΘΗΝΑ
ΠΕΜΠΤΗ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ - PRINCIPAL THEATER, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Line up
Tom Smith - Vocals
Chris Urbanowicz -Guitar
Russell Leetch - Bass
Edward Lay – Drums
Τιμή εισιτηρίων
Τα πρώτα 500 εισιτήρια θα κοστίζουν 35€
Μετά την εξάντληση τους, τα εισιτήρια θα κοστίζουν 40€
Προπώληση Εισιτηρίων
Ticket House Αθήνας ( Πανεπιστημίου 42, 210/3608366)
Ticket House Θεσσαλονίκης (Μητροπόλεως 102, 2310/264880)
On Line Sales: www.ticketpro.gr

Αθήνας ( Πανεπιστημίου 42, 210/3608366) Θεσσαλονίκης (Μητροπόλεως 102, 2310/264880)  

Kαι τώρα θα πέσει ξύλο εδώ στο compatibility super.Ρε super νιώσε πια, ο Smith είναι φωνάρα. ...Kερνάς τικέτα για να βάλεις μυαλό!

BOKOMOLECH live 24/03

Καλά αν μετά από αυτό δεν αρχίζετε να πιστεύετε πως παίζει κάτι το προφητικό εδώ,τι να σας πω;Μιλάμε είμαι σε τρελλή φόρμα,πείτε μου τι θέλετε να μάθετε και θα σας το πω.Βλέπω,λέμε,το μέλλον!!Η μόνη αρχιδιά είναι πως σε αυτό το live θα πάνε μόνο όσοι ανέχονται μια κολώνα στη μούρη τους για 2 ώρες και δεν ξυπνάνε πρωί,μιας και το live πέφτει Τετάρτη.Ότι πρέπει για εμένα δηλαδή.Δε ξυπνάω ποτέ πρωί και πάω και στο Rodeo χωρίς να χρειαστεί να βλέπω.Θα πάω μόνο για να ακούσω.

#η αφίσα είναι από το τελευταίο live,φόλα σε κλειστό χώρο,επίσης χάλι#

Black Box Revelation - Silver Threats

Το garage είναι ο αγαπημένος μου ήχος.Ταιριάζει με τη ψυχολογία μου, ταιριάζει με τη φιλοσοφία μου, ταιριάζει με την αισθητικότητα μου, ταιριάζει με το πως βλέπω τον κόσμο και παέι γάντι με τη συμπεριφορά μου.Αποδεσμευμένο από κάθε νεοτεριστική πράξη, συμβιβασμένο με την ύπαρξη της φθοράς και παρολ'αυτά πάντα ανθεκτικό και μοντέρνο αλλά πάντα με μία πιο ρομαντική προσαρμοστική ιδιότητα.Έτσι το βλέπω εγώ.Πιο πολύ με εξιτάρει ένα κατακρεουργημένο τζιπ που μόλις βγήκε από το λάκο με τη λάσπη και συνεχίζει παρά ένα αστραφτερό σπορ αυτοκίνητο.Πάντα προτιμούσα ένα χιλιογρατζουνισμένο zippo παρά κάποιον γυαλιστερό με φανταζί σχέδια.Το garage έχει άμεση σχέση με το χρόνο, ο χρόνος είναι αυτός που του δίνει την ομορφιά του, ο χρόνος είναι αυτός που το ωριμάζει. Η μουσική των αξιών θα έλεγα αν αναφερόμουν σε κάποιο αντικείμενο.Ευτυχώς το garage είναι μουσική και είναι η μουσική των αντιθέσεων, κρατάει μια μετριοπαθή στάση απέναντι στο νέο και στο παλιό, συμβιβάζει το μοντέρνο με το κλασσικό και όλα αυτά γιατί δίνει αυτή την αίσθηση της φθοράς μέσα στην ανθεκτικότητα.Νομίζω ο εγκέφαλος μου οξυγονόθηκε υπερβολικά πολύ αυτή την ωραία ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα.Μπορεί να φταίει και το hangover από τον υπερβολικό ύπνο που με έχει παρασύρει τελευταία.Σίγουρα σήμερα έχω μία απίστευτη όρεξη για garage και αν μπει και λίγο blues στο μίξερ τότε έχω μία απίστευτη όρεξη να αγαπηθώ μα πιο πολύ να αγαπήσω με ένα τρόπο που θα μπορούσα να τον ορίσω μόνο σαν garage.Tις τελευταίες μέρες ακούω αυτό το δισκάκι αλλά μόνο σήμερα κατάφερα να κατανοήσω την ομορφιά του.Πιστεύω ότι οι γρατζουνιές πάνω στη φωτογραφία του εξώφυλλου είναι αυτές που με τη λεπτομέρεια τους δίνουν την πραγματική ομορφιά.Η φθορά καμιά φορά ορίζει την αξία του κάθε αντικειμένου.Η φθορά ομορφαίνει, δε νομίζω να πήγαν τσάμπα όλα αυτά τα στυλ που είχαν σαν βάση το φθαρμένο τζιν και το φθαρμένο μπλουζάκι.Τέλος πάντων αυτός ο δίσκος είναι Part Of Me και όταν αναρωτιέμαι Do I Know You βλέπω ότι You Got Me Down On My Knees.Aυτά Love Licks.To garage δεν είναι μία πρόχειρη και τσαπατσούλικη προσπάθεια για μουσική.Το garage είναι η πιο διαχρονική λύση στο να ορίσω συναισθήματα .Απλό, μεστό, ορμητικό, παθιασμένο,απελευθερωτικό, επιθετικό, φιλικό , ερωτικό, sexy,  ποτέ υποχόνδριο και πάντα φθαρμένα εκλεπτυσμένο.Το Silver Threats των Τhe Black Box Revelation με ξύπνησε και με προσάρμοσε.Αυτά τα δύο παλικαράκια έκαναν πολύ καλή δουλειά και αυτή η κιθάρα που ενίοτε στριγκλίζει σαν σκύλος που προσπαθεί να τραγουδήσει με τάραξε και αυτή η κιθάρα που χαιδεύεται απαλά για τα αυτιά κάποιας μου αποκάλυψε το πόσο πολύ θέλω να  είμαι εδώ που βρίσκομαι.Υπερβολικός και ανούσιος συλλογισμός για ένα δίσκο θα σκεφτεί όποιος το διαβάσει.Σήμερα γουστάρω.There's something and it makes me smile, I think I like you.
There's something burning in my mind, yeah, I think I like you.

LSD and the search for GOD

Εδώ έχει ήλιο στην περιοχή που βρίσκομαι,άλλοι,πάλι,μου λένε πως πιο νότια βρέχει.Σα να έπεσε βόμβα είναι όλα σήμερα,σα το γαμημένο χάπι που αν δεν το πάρεις ξεκινάει αντίστροφη μέτρηση για την ανακοπή.Γιαυτό επέλεξα να γράψω για ένα ΕP ξεχασμένο στο χρόνο,ένα EP από το 2007,μιας μπάντας με ένα γαμιστερό όνομα και φυσικά,ομότιτλο,αφού το όνομά τους φυσάει.Φυσάει ψυχεδελικά και παίρνει σπίτια,δέντρα,ό,τι μπορέσει,μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.Η συγκεκριμένη σκηνή που αναφέρομαι μετράει αμέτρητα ονόματα Slowdive,Skywave,Air Formation,Telescopes,e.t.c.Επιρρεασμένα όλα αυτά (τσέκαρε και την μαζική επιτυχιάρα που κάνανε οι a place to bury strangers) από κλασσικές κιθάρες My Bloody Valentine,Jesus and Mary Chain,πολύ μα πολύ διαχρονικούς ήχους.Αυτοί που μόλις ανέφερα είναι γνωστοί(όχι οι επιρροές,αυτές τις ξέρουν και οι πέτρες),αυτοί για τους οποίους γράφω,το κεντρικό θέμα μου σήμερα,οι πρωταγωνιστάς δηλαδή,ο τίτλος του κειμένου μου,είναι τόσο γνωστοί,στο μέγιστο,όσο γνωστή μπορεί να γίνει μια μπάντα με ένα μόνο EP.Αν τα ηχεία σας την βρίσκουν με τα παραπάνω που είπα ακούστε το,σταματάει χρόνους,κατασπαράζει χαμόγελα,φωνάζει οικεία ονόματα.
searching...

APPARATJIK-WE ARE HERE

Τους Coldplay τους σιχαίνομαι,το ξεκαθαρίζω πριν παρεξηγηθώ.Είμαι και λίγο gay,το ξεκαθαρίζω και αυτό πριν παρεξηγηθώ.Τα girly φωνητικά από ένα αγοράκι τα γουστάρω πάντα.Σχεδόν πάντα.Τώρα συνδυάστε coldplay με a-ha και mew.Catastrophe,completely catastrophe.Βγάζω στην άκρη το μπάσο,δεν έχει και τόσο σημασία για τον εν λόγω δίσκο,είναι το κομμάτι των coldplay αυτό,γιαυτό και το εξαιρώ,κάνω πως δεν υπάρχει,δεν το άκουσα ποτέ,δεν υπάρχει αυτή η πληροφορία.Τα φωνητικά ανήκουν στον Jonas Bjeree,lead singer των Mew(θα το κάνω bolt αυτό για να πάρω ένα πόντο).Χαρούμενο,γλυκό,μα για τον Jonas μιλάμε,θα ήτανε.Σα να παίζουν οι mew και την παραγωγή τους την έχει κάνει κάποιος άλλος είναι η φάση του 'We are here'. Για Κυριακή και βροχή μια χαρά είναι.Πάω να φάω τη σουπίτσα μου.  

*Apparatjik=Apparatchik (βρείτε μια Ρωσίδα να σας εξηγήσει)

PASSING complexion....(back to 80's for today)

Ακούω Big Black,το Atomizer.Εγώ και ο εαυτός μου το έχουμε σαν το μαγικό 'κουμπί'.Από τους δίσκους που μας ξεπεράσαν πολύ πριν προλάβουμε εμείς.Tο 'Songs about Fucking' δεν με κάνει τέτοιο θεριό,μου εμφανίζει μόνο κάποια ψυχοσωματικά συμπτώματα,γάματα,δισκάρα και αυτό.Post-punk  με δύναμη,τότε,εκείνη τη δεκαετία το post-punk άφησε γερό στίγμα,αυτός ο δίσκος άφησε και το δικό του πάνω μας,σε εμένα και τον εαυτό μου.Παθαίνω δέκα εγκεφαλικά με το Bazooka Joe,είμαι για νοσοκομείο μετά από κάθε ακρόαση του Atomizer.Αμερική και πάλι στην αναδρομή μου,πρέπει να την επισκεφθούμε αυτή τη γαμοχώρα πριν προλάβει να μας ξεπεράσει και αυτή,2 στα 2,δε θα το αντέξω.'Μια tequila για εμένα,έρχομαι'.Με συγχωρείτε,με περιμένει παρέα...θηλυκή.Το χειρότερο είναι πως  το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι τη φάτσα του Steve Albini...... fuckkkkkkkk..........    

take me to the hospital


one step before the hospital  

Strokes new album

Tην περασμένη εβδομάδα ξεκίνησαν να ηχογραφούν το νέο άλμπουμ τους οι straka stroukes.Παραγωγοί ο Beck και οι U2.Αν κάποιος μου το πάσαρε αυτή τη στιγμή να το ακούσω θα του απαντούσα αρνητικά.Νομίζω δε θέλω να ξανακούσω Strokes, θα συγκινηθώ πάντως μόλις βγει.

XIU XIU-Dear God,I Hate Myself

Τη μουσική των Xiu Xiu θα την χαρακτήριζα 'περιγραφική'.Πως είναι όταν κάποιος σου λέει μια ιστορία και περιγράφει ακόμα και τους θορύβους;Περιγράφει εικόνες. Δίνει,μου τη δίνει,μου την δίνουν.Με την υπεργαμιστερή έννοια αυτής της λέξης.Γαμάτο όνομα για μπάντα,δε βρίσκετε;Γαμάτο όνομα και για δίσκο.Μου άρεσε από την αρχή πανεύκολα,εδώ και καιρό έχω φάει το κολληματάκι μου,μου το ζητάνε οι γείτονες τώρα πια.Σήμερα η τύπισσα στο διπλανό διαμέρισμα,τρελλός κώλος παρεμπιπτόντως,μου χτύπησε το κουδούνι:'Θα βάλεις ξανά αυτό που ακούς κάθε πρωί;'......Κάτι άλλο ήθελε αυτή.

Ας γυρίσω πίσω στο θέμα,μάλλον,ε; 

Με λίγα λόγια ο δίσκος πονάει ευχάριστα με συνοδεία μπιπμπλικοϊδών καταστάσεων,σα να προσπαθείς να ξεπεράσεις ερωτική απογοήτευση και το ρίχνεις στο nintendo,περνώντας το πρώτο στάδιο της απώλειας,τη λεγόμενη 'αγαλματική' περίοδο.Jamie Stewart με γεια το νέο γκομενάκι.   

MEETING POINT

Ετοιμάζομαι  για τρελλό πανικό σε λίγο,δε θα πω λεπτομέρειες,κρατάω και προσωπικά.Πριν όμως το μακελειό που στήνω έβαλα να ακούσω το 'Jet Lag'.Και γαμώ τις πορώσεις,έχω αρρωστήσει.Περιμένω πως και πως το νέο τους αριστούργημα φέτος.Πως το ξέρω πως θα είναι;Λέει ποτέ ο super κάτι που δε γίνεται;Πόσο γαμάτη μπάντα ρε πούστη;
bokomolech
Jet Lag

KASHMIR-TRESPASSERS

Ακούω το νέο δίσκο των Kashmir.Είναι ένας δίσκος που θα βγάζανε οι Coldplay ΑΝ ήταν μπάντα,ένας χάλια δίσκος των Secret Machines,ένας μέτριος δίσκος των Blonde Redhead σε κάτι φάσεις,χωρίς τα νιαουρίσματα,μια επιρροή των Radiohead....Ανατρίχιασα(έρχεται και ρεψίδι.).Εν τέλη δεν ξέρω αν μου αρέσει.Έχει κάτι πολύ κολακευτικό και κάτι πολύ εμετικό.Υπήρξαν στιγμές,στην αμαξάρα μου,που θέλησα να αλλάξω κομμάτι εδώ και τώρα και άλλες που οι κιθαριστικές μελωδίες κολλάγανε τόσο πολύ με τον επιθετικό,σημερινό ήλιο.Τώρα πάλι το γουστάρω.....ε,τώρα όχι....Τώρα ναι...να το.Διαταρεγμένη προσωπικότητα;Eίμαι.Μουσικά,πάλι,πλήρης ανωμαλία.Αυτοί εδώ δεν είναι.Δε ξέρω,μάλλον μέτρια τα πράγματα.Ε,ακούστε το να μου πείτε.Φιλάκια.      

GORILLAZ LIVE IN ATHENS !!!

Τόπος :Άγνωστος
Εισητήριο:Άγνωστο
Ημερομηνία:06/03/10

Θυμόσαστε που έλεγα πως είμαστε προφητικοί;Ε,δε θα επέλεγα ποτέ να ανεβάσω single των Gorillaz.Το έκανα όμως και ειδού τα αποτελέσματα....έρχονται Αθήνα τον άλλο μήνα.Να πάτε,μια χαρά θα είναι,παίζει να έρθω και εγώ,θα δείξει,είναι τα γεννέθλια μου εκείνη τη μέρα και μάλλον δε θα βρίσκομαι εδώ,μου κάνανε δώρο έκπληξη ένα ταξίδι.....(ευκαιρία για ακόμα μια φώτο των Gorillaz-χωρίς να φαίνονται.)

Eν τέλη.........

 

GOLD SOUNDzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Ακούω PAVEMENT.Η κα(υ)λύτερη μπάντα του πλανήτη;Όχι,έχω και άλλες στη λίστα μου.Αλλά ρε πούστη γαμάνε.Γαμούσανε πάντα τόσο άσχημα.Ακούω το Crooked Rain,Crooked Rain,το αγαπημένο μου από αυτή τη μεγαλειώδες μπάντα.Τι μπάντα δηλαδή,μπάντα με τα πάντα,μπαντάρα,αξιοζήλευτη ρε πούστη.Επανασύνδεση και τα δίνω όλα για να τους δω.Ξεπουλάω όλη την καύλα των 00's για πάρτη τους.Παρατάω την Μαριέττα στη φάση που ισιώνει τα μαλλιά της και παίρνω αεροπλάνο.'Μωρό μου πάω για τσιγάρα και έφυγα,γεια σας'.Χθες αυτό,όχι σήμερα.Είχα μια διαφωνία χθες με τον compatibility σχετικά με τη μουσική βιομηχανία.Ευρώπη,Αμερική και Καναδάς.Δε θα πω τη δική μου άποψη,ειδικά τώρα που είμαι με τα μπούνια Αμερική.Η μαλακία είναι πως στη μουσική αλλάζω συχνά γνώμες.Ανάλογα με την περίοδο που διανύω.Διασχίζοντας λοιπόν τα παιδικά μου χρόνια,σήμερα.εδώ, νοσταλγώντας φίλους,παρέες,μεθύσια,ξερατά,ερωτικές απογοητεύσεις,καυγάδες,εφηβικές καταθλίψεις...Όλα τα πέρασα παρέα με αυτά τα καριόλια.H φάση του lo-fi που περάσαμε πολλά αγοράκια,η αναπόφευκτη ταύτιση με τον Cusack στο High Fidelity,μόστραρε σε όλα τα top 20 ταινιών 00's,τα δικά σας....Μου γαμήσανε το σημερινό μου άραγμα όλα αυτά.Πάω να ρίξω παγωμένο νερό στο κεφάλι μου.Σύνελθε super,σύνελθε αγορίνα μου...

Broken Bells - Broken Bells

Έλα χριστέ στο τόπο σου.Όποτε ακούω μη ηλεκτρική κιθάρα να τη γραντζουνάνε μου σηκώνεται η τρίχα, όποτε ακούω ανδρική φωνή με τάση γυναικωτής χροιάς θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να του τη κόψω τη γλώσσα.Καλά μόλις είδα και το εξώφυλλο μία ατάκα επέστρεψε στο μυαλό μου."Που πα ρε Καραμήτρο...?"Τώρα που το ακούω κιόλας ακυρώνω ότι είπα μέχρι τώρα!Ο συνδυασμός ηλεκτρονικών down tempo beats + γραντζούνισμα κλασσικής κιθάρας + μία η δύο φωνάρες = γαμάτη δισκάρα....Mωρέ αυτά τα δυό παλικάρια βρήκαν τη μελωδία της ευτυχίας και εγώ κωλόφαρδος που δε τους απέρριψα με τις συνοπτικές μου διαδικασίες.Με την pop τα πάω νομίζω αισχρά ή εκτός και αν εξαιρέσεις τεράστιους καλλιτέχνες που λατρεύω (βλέπε Shakira, Minogue και τις λοιπές Madonnares), εδώ τα πράγματα αντιστράφηκαν εναντίον μου και αναγκάστηκα χωρίς να θέλω, να βιάζομαι να τους παραδώσω το δικό μου Grammy.Το Grammy σας κύριοι ελάτε να παραλάβετε από αυτό το μπλογκ, ελπίζω να συμφωνήσει και το στραβόξυλο ο συνεργάτης μου.Επιστρέφω στο δισκάκι ξανά και λέω album χωρίς χιτάκι είναι σαν να τρως τούρτα χωρίς κερασάκι.Δικιά σας επιλογή ποια είναι τα καλύτερα κομμάτια, εγώ είμαι ακόμα όχι σε δίλημμα αλλά μπορεί και δεκάλημμα.Δε ξέρω τι να πρωτοξεχωρίσω από εδώ.Σιγουράκι το The High Wire που ανοίγει και το δίσκο...μμμμ...σιγουράκι και το Sailing to Nowhere.

Εντάξει αν δε τους εμπιστέυεστε επειδή είναι το πρώτο album τότε ίσως να το ψάξετε με πιο πολύ θάρρος αν μάθετε ότι ο leader της μπάντας είναι ο James Mercer των Shins και ο Danger Mouse που σίγουρα θα σας θυμίσει κάτι αν ανατρέξετε σε δίσκους των Beck, Gorillaz, The Rapture και The Black Keys.Μιλάει η εμπειρία τελικά εδώ.Mόλις ανακάλυψα ότι το album υφίσταται από τις 22 Δεκέμβρη και θα το αγοράσω τώρα.Τι Yeasayer και Vampire Weekend..τι, τι, τι,τι....τι?Χαλασμένα κουδούνια να ακούω και τα μούσα μου αφήνω μακριά ω....σαν του Danger Mouse τα μαλλιά....