The Lost Rivers - My Beatific Vision

Οι Ceremony δεν κάλυψαν ολοκληρωτικά τη δίψα που δημιούργησαν οι A Place To Bury Strangers για όλο και περισσότερο "shoegaze".
Όλη η φάση έχει μείνει στάσιμη αρκετό καιρό τώρα, τίποτα δεν υπερπήδησε το κενό που δημιουργήθηκε.Αυτη τη τρύπα που τα παρέσυρε όλα διατηρείται και ότι νεό βγαίνει χάνεται μέσα στην κενότητα της.
Φαντάζομαι ότι αν ποτέ γέμιζε και μπορούσα να προχωρήσω στον ίδιο δρόμο, κάπου εκεί θα υπήρχε μια λακούβα, έτσι για να μου θυμίζει τι έγινε.Όχι, δεν ανήκω στους μουσικά ευχαριστημένους για το 2010, κάποια είδους αντίδραση θα μπορούσε να είναι αυτό ή απλώς το έφεραν οι συνθήκες βλέπεις.Τίποτα δεν με κεντρίζει, μηδέν ενδιαφέρον, όλα ακούγονται κοινά και όλα φευγαλέα.
Πρωινή γκρίνια για το τίποτα, άλλος ένας ξινός πρωινός καφές και 2-3 τσιγάρα για να εκτόνωσουν τη ξινίλα με πικρίλα.Η μουσική υπόκρουση μελαγχολική, αυτός ο ρυθμικός θόρυβος κάτι μου ξυπνάει.

Ακούω τους Lost Rivers, τυχαία ανακάλυψη, σίγουρα από αυτές που δεν περιμένεις να σε εντυπωσιάσουν.Ούτως ή άλλως πόσο καιρό έχει κάτι καλό να βγει από τη Γερμανία;.....Αιφνιδιάζομαι και μεταφέρομαι σε μία κλειστοφοβική pub με πολύ καπνό, κρατάω το αγαπημένο μου ποτό και κουνάω ρυθμικά το σώμα μου προσπαθόντας να αποφύγω να κλείσω τα αυτιά μου και να ξεριζώσω το κεφάλι μου.Η διχρωμία  που εναλλάσεται ψυχεδελικά μεταξύ μαύρου και ροζ παραδόξως είναι ταιριαστή.Δεν το αντέχω, με αρρωσταίνει αυτό που ακούω και ο dj δεν αλλάζει δίσκο.Η παράνοια είναι το επόμενο βήμα, μόλις πια μπει το "Stay" όλα εχουν τελειώσει.Ακουμπάω τους αγκώνες στη μπάρα και τραβάω τα μάγουλα μου προς τα κάτω.
Με το "Endless Reminder" κλείνει ο δίσκος, εκεί τελειώνει και η εμπειρία μου.Επιστρέφω εκεί που ήμουν...ένας μισοτελειωμένος καφές και ένα καμμένο τσιγάρο.Τρέχω να το πω, τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Το κενό καλύφθηκε και δεν μπορώ να κρύψω την παραζάλη μου.