Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

A PLACE TO BURY STRANGERS-EGO DEATH (EP)

''I couldn’t live with myself any longer. And in this a question arose without an answer: who is the ‘I’ that cannot live with the self? What is the self? I felt drawn into a void. I didn’t know at the time that what really happened was the mind-made self, with its heaviness, its problems, that lives between the unsatisfying past and the fearful future, collapsed. It dissolved.''

Ego Death x 3=EXPLODING HEAD--------------->WELL....

...It's A Fast Driving Raveup With A Place To Bury Strangers

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Wounded Lion-Wounded Lion

Σήμερα αγόρασα νέα τηλεόραση.Ψηφιακός δέκτης και τα ρέστα.
Δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά μιας και η γενιά μου δεν είναι και τόσο της τεχνολογίας και τα πάντα τα μαθαίνω τελευταίος.
Μου εξήγησε ένας τύπος στο κατάστημα που με κοιτούσε σαν εξωγήινο,που ζεις ρε μάγκα μου και δεν έχεις πάρει χαμπάρι;
Έλα ντε που σκατά έζησα εγώ και είμαι τόσο πίσω;Ήθελα να γράψω για τους Bokomolech σήμερα αλλά δεν έχω λόγια,ούτε για αυτόν τον δίσκο έχω λόγια αλλά τουλάχιστον μου υπενθυμίζει γιατί είμαι τόσο πίσω,στα πάντα.Σνομπάρω την εξέλιξη,την εξέλιξη στα πάντα,θα προτιμούσα η ζωή να είχε βασικά πράγματα,να κρατούσε η καθημερινότητα τον ρομαντισμό του τότε.Να διαβάζαμε φανζίνς,να ψάχναμε το κορίτσι με μεθόδους δύσκολους,να μην κολλούσαμε την μούρη μας στο msn,να στέλναμε γράμματα,να δίναμε απλά ραντεβού,χωρίς κινητά.Γιαυτό μου αρέσει αυτός ο δίσκος.Έχει αυτή την τρέλα,την παλιά τρέλα,την τρέλα των Black Lips,την ψυχεδέλεια των Wooden Shjips,την νοοτροπία του πίνω μπύρες και κουνιέμαι,μεθάω και ξυπνάω σε ένα σπίτι που δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.Ξέρω όμως πως είναι σωστό που βρίσκομαι εδώ,δεν έχω κάνει την λάθος κίνηση,χωρίς να θυμάμαι τίποτα.Καταπληκτικά,περνάμε υπέροχα για ακόμα ένα Σάββατο,σπίτι της Κατερίνας....

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

DUM DUM GIRLS-I Will Be

Επιτέλους καθαρίσαμε.....
Τις πήρα τις σκόνες με μια σκούπα που αγνοείται το πόσο καιρό έχει να χρησιμοποιηθεί.
Έφτιαξα τις ταύλες στο κρεββάτι,το ίσωσα γιατί η γούβα που κάνει δεν αφήνει το κεφάλι μου να ηρεμήσει.
Η κλήση που παίρνει το μαξιλάρι μετατρέπει την ημικρανία μου σε εφιάλτη.Βρίσκομαι σε ένα φαρμακείο και η ζυγαριά με δείχνει παχύσαρκο.Ανορθόδοξο.Αν ψάξει κάποιος παλιότερές μου αναρτήσεις θα ανακαλύψει πως δεν γράφω και πολύ καλά λόγια για τις Dum Dum Girls.Τι έχει αλλάξει,λοιπόν;Τίποτα.Και πάλι δεν θεωρώ δικαιολογημένο τον ντόρο που απέκτησε το συγκεκριμένο όνομα,απλώς τώρα ακούγονται ευχάριστα,δεν με ενοχλούν.Μου άρεσε το I Will Be,αν και είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα το ξαναβάλω να παίξει.Οι εισαγωγές είναι εξαιρετικές,έχεις την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται,κάποια στιγμή σκάει,για λίγο.Μου άρεσε η καλύτερη παραγωγή,για να πω την αλήθεια,ο παλιατζουρέ ήχος ενώ με φτιάχνει,στις Dum Dum Girls συνέβαινε το αντίθετο.Δεν έχω τη φήμη του σταθερού χαρακτήρα,αλλάζω γνώμες σαν τα πουκάμισα,ίσως σε ένα μήνα να με τρελαίνουν,ίσως,πάλι,να τις σιχαίνομαι.Εδώ και κάμποσο καιρό έχω ένα πρόβλημα στο να γράφω,έχω αποφασίσει να κάνω πράγματα,να κάνω όλα όσα έχασα και προσπαθώ να αναπληρώσω.Βαρέθηκα να ξοδεύω ώρες στον υπολογιστή,να κατεβάζω διαρκώς δίσκους,να ασχολούμαι τόσο πολύ με τη φωτογραφία.Μου αρέσει να αγγίζω,να μυρίζω τις εικόνες που εγώ ο ίδιος φωτογραφίζω.Επιστρέφω στον σκοτεινό θάλαμο,προς το παρόν,έχω και τέτοιες κλασσικούρες σπίτι μου,μέχρι να ακούσετε και εσείς το I will be...

Jagat Skad - Bloomsday

Nα είσαι καλός ως το θάνατο...έτσι λέγεται το βιβλίο που αποφάσισα να ξεσκονίσω σήμερα από την παλιά βιβλιοθήκη μας.Ανοίγοντας τις κιτρινισμένες σελίδες του, παρατηρώ τις πληγές που έχουν αφήσει πάνω του μερικά χαλίκια.Ποιος ξέρει πόσο καιρό έχω να το ανοίξω, ποιος να ξέρει από ποια παραλία έκλεψαν οι σελίδες του αυτά τα πέτρινα παράσημα...κόλλησα με τα χαλικάκια.
Λευκά, μαύρα, καφετί, γκριζωπά και όλα ακόμα και τώρα στο σκοτεινό δωμάτιο μου... λαμπερά.Κρίμα που δε θυμάμαι την παραλία, θα επέστρεφα σήμερα κιόλας.Ζώντας μέσα στην πόλη ενθουσιάζομαι με τα στοιχεία που σε στέλνουν έξω από αυτή και σε βάζουν σε άλλο mood και σου επαναφέρουν στιγμές που ήσουν αλλού...τώρα δε θυμάμαι καθόλου αλλά αυτά τα χαλικάκια παραμένουν μία ευχάριστη έκπληξη για σήμερα.
Όταν μεγαλώσω αρκετά θα ανατρέξω σε όλα τα βιβλιά που έχω διαβάσει και θα βρω όλες τις σημειώσεις που έχω κάνει πάνω σε αυτά.Πάντα έβρισκα σε ένα βιβλίο μία φράση, μία λέξη που να αντικατόπτριζε τα συναισθήματα μου.Χρησιμοποιούσα τα βιβλία σαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου...ταυτίζομαι με τις σκέψεις του συγγραφέα και τις αφουγκράζομαι, τις κάνω δικές μου, τις βάζω μέσα μου, παρασύρομαι και νίωθω.Θα μπορούσε να θεωρηθεί ψυχαναγκασμός αυτό αλλά όπως και να είχε με κέρδιζε.
Να είσαι καλός ως το θάνατο....στο εξώφυλλο ένα αγόρι σε στάση σκέψης πάνω από ένα τετράδιο και φόντο ένα ανοιχτό παράθυρο με ένα εξωχικό τοπίο.Εγώ από την άλλη, σε θέση σκέψης με ένα λαπτοπ και ένα τεράστιο καλημέρα απέναντι που μου μόστραρε μία τράπεζα.Ζηλεύω το νεαρό αγόρι για το υγιές περιβάλλον που το τοποθετεί το εξώφυλλο.Ανατρέχω σε μερικές σημειώσεις και αντιγράφω εδώ την πιο βασανιστική. " Το παράξενο είναι ότι γύρω από τον πονεμένο άνθρωπο όλα είναι τόσο φυσικά κι εύθυμα, έτσι που σχεδόν δε σου κάνει καρδιά να ζήσεις, αφού η ζωή μετέχει τόσο λίγο στα βάσανα σου."
Όχι βασανισμένος δεν υπήρξα ποτέ, δε ξέρω τι με τράβηξε σε αυτή τη πρόταση τότε...σίγουρα τίποτα το εύθυμο.Σκέφτομαι να γίνω καλός μέχρι το θάνατο αλλά τι θα μου προσφέρει αυτό?Ας παραμείνω ένα αρχιδάκι μέχρι το θάνατο και αυτό θα μου αποφέρει πολλά περισσότερα νομίζω.Λεφτά, γυναίκες, δόξα και σεβασμό.Κάνω λάθος...?
Παράλληλα ακούω αυτό το δισκάκι με τους Jagat Skad...χάλια όνομα αλλά και πάλι όσο και αρχιδάκι να είμαι, ακούγοντας αυτό τον indie μελωδισμό που αποπνέει μια καλοσύνη και ένα ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο δε μπορώ να το απαρνηθώ...θα είμαι καλός μέχρι το θάνατο τσουτσέκια και όποτε χρειάζεται να το θυμάμαι θα ακούω αυτό το δισκάκι που μου θυμίζει τη μητέρα Τερέζα.Bloomsday σήμερα για εμένα και τα λουλούδια ανθίζουν, τα πουλιά κελαηδούν και ο ουρανός καταγάλανος.Πως γίνεται να μην είσαι καλός τουλάχιστον για σήμερα...?Πως μπορεί να σε χωρίζουν σήμερα...?Πως μπορούν να σε απολύουν σήμερα....?
Κλείνω αυτό το κείμενο σε συνθήκες τόσο παράξενες και ασυνήθιστες, στην ίδια κρίση απελπισίας στην οποία θα τελειώσει κάθε έργο που θα αρχίσει στη ζωή.....

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

SERENA-MANEESH-N02:Abyss In B Minor

Έχω πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω τραίνα,λεωφορεία,είχα ξεχάσει πως είναι να μοιράζεσαι το ίδιο μεταφορικό μέσο με δεκάδες φάτσες στο ίδιο βαγόνι,είχα ξεχάσει,επίσης,πως είναι να ακούς μουσική με ακουστικά.Καταλληλότερος δίσκος από το ''Abyss in B Minor'' δεν ξέρω αν υπήρχε για σήμερα.Μπασταρδεμένοι ήχοι,άρρωστοι τελείως και κάπου εκεί ανάμεσα κάτι οικείο.
-Μπάμπη;Εσύ είσαι;
-Mαλάκα,απίστευτο.....Σε πετυχαίνω μετά από 3 χρόνια στο τραίνο;;;;;;;
-Κοίτα να δεις,και έχω πάρει το τραίνο μετά από 3 χρόνια και εγώ.....
Κάπως έτσι βρίσκουμε ανάμεσα στους ήχους των Serena Maneesh τόσο οικείους ήχους αλλά το κάνουν με τόσο δική τους ταυτότητα,ομολογώ με έχει συνεπάρει.Με είχε συνεπάρει από την πρώτη γνωριμία μου μαζί τους και σήμερα με μια κυκλοφορία.......λουκούμι....Πολύ ιδιαίτερη μπάντα που,πραγματικά,αρνούμαι να την κατηγοριοποιήσω κάπου.Δεν ξέρω αν θα φανεί τόσο κοινότυπο αν πω ότι μου θυμίζουν My Bloody Valentine,αλλά,θα το πω.Θυμίζουν My Bloody Valentine και κάπου κάπου μου φέρνουν στο μυαλό και τους Sonic Youth.Γάμησε η μέρα,ήλιος και παρέα από τα παλιά.Μόλις καλύψω και το ερωτικό κενό,ελπίζω σύντομα,θα μπορώ να δηλώνω γαμώ τα παιδιά.  

p.s:Μη μου πείτε πως η τύπισσα της μπάντας δεν είναι ό,τι πιο καυτό μας έδωσε το 2010 μέχρι στιγμής;;;;;!!!!       

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

you might also like the....GLISS

Διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.Ω,ναι,είναι γεγονός ο super είναι καλά αλλά το σώμα του έχει παραδώσει.Να φταίνε οι ξέφρενες νύχτες τον καιρό που πέρασε...;Δεν ξέρω τι σκατά συμβαίνει μέσα στον οργανισμό μου,σήμερα,μια μέρα με ήλιο,νιώθω χρέος να μιλήσω για τους Gliss.Δεν τους χρωστάω τίποτα,περισσότερο,θα έλεγα,πως μου χρωστάνε.Το Devotion Implosion δεν πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχει η εν λόγω μπάντα να προσφέρει,παρόλα αυτά,το έβρισκα μέσα στα αγαπημένα μου της χρονιάς που πέρασε.Ο λόγος που γράφω είναι γιατί μου μυρίζει η άνοιξη και στο κεφάλι μου ακούγονται τζιτζίκια.Όσοι δεν γνωρίζουν τους Gliss καλύτερα να τους μάθουν,έχουν αυτό το παλιό,το βρώμικο αλλά ταυτόχρονα νεανικό.Δεν γνωρίζω τις ηλικίες τους αλλά φαίνονται νεαρόφατσες,δύο άντρες και μια γυναίκα (πονηρή σκέψη,πονηρή σκέψη,πονηρή σκέψη...),ούτε τα ονόματα τους γνωρίζω,δεν τους έχω ψάξει καθόλου σε ενημερωτικό-επιμορφωτικό επίπεδο,φτάνει που υπάρχουν.Όσο και να θέλουν να ακούγονται σαν Velvet Underground δεν τα καταφέρνουν.Έπεσα σε ένα interview,που τις απαντήσεις τις δίνει η τύπισσα,εξομολογήθηκε με αφέλεια,θέλω να το πιστεύω αυτό,πως πρόσφατα πρωτοάκουσε Jesus and Mary Chain και My Bloody Valentine.Με χοντροξενέρωσε,για να την θαυμάζω,γιατί δε λέει και τίποτα εμφανησιακώς και έτσι στρέφομαι στους άντρες της παρέας.Δεν έχω όρεξη και για κουτσομπολιό σήμερα.Να σας πω τέλος,ακούστε τους, γαμάνε;Σας το λέω.Να σας πω ότι το εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου με τρέλανε;Σας το λέω.Να σας πω πως έχουν και καλύτερα;Έχουν.Πονάω παντού αλλά δεν με νοιάζει αφού....διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Zola Jesus - Stridulum (EP)

Η Ζola....Η Zola....Τη γουστάρω πολύ τη Zola,στο νέο της EP,την γουστάρω πολύ τη Zola.Μαλακία εξώφυλλο,γιαυτό δεν θα συνοδεύει αυτά τα λόγια,αλλά η Zola έχει κάνει ένα βήμα μπροστά.Η παραγωγή του Spoils που ήταν σκατά δε με χαλούσε,η φωνή της,όμως,εδώ αξιοποιείται με το καλύτερο πιθανό τρόπο και έχουμε το καλύτερο,δυνατό,ηχητικό αποτέλεσμα.Είπα πόσο πολύ γουστάρω τη Zola;Μέσα στη μαυρίλα της,την γουστάρω πολύ τη Zola.Το Stridulum είναι δίχρωμο,δεν σου αφήνει περιθώρια να ξεφύγεις,ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους,μονοπλάνο.Δεν περίμενα να μείνω έκπληκτος από μια νέα δουλειά της,το ότι εισέρχεται τόσος αέρας στα πνευμόνια μου κάθε φορά που φωνάζει, ξεδιπλώνεται μπροστά μου αυτό το εξαίσιο της μουσικής.Ίσως να ευθύνεται ο πρόσφατος χωρισμός μου από μια αγαπημένη συνήθεια,ίσως να φταίει η Κυριακή,ίσως εσύ που είσαι μακριά,ποιος ξέρει......

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

XAΡΙΖΩ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ SAD LOVERS AND GIANTS ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ 13/03/10

Χώρισα και μου έμεινε ένα εισητήριο επιπλέον.Δεν έχω φίλους και δεν έχω να το δώσω σε κανένα.Όποιος μου στείλει πρώτος μέιλ-όχι comment,του το χαρίζω.Προλάβετε πριν μου φτιάξει η διάθεση.

Binaire - Idole

Eίμαι εγλωβισμένος σε ένα δαιδαλώδες τούνελ, μακρύ, σκοτεινό και τραχύ σε όλο το μήκος του.Ανά κάποια διαστήματα υπάρχουν ανοίγματα απο τα οποία αχνοφαίνεται η επιφάνεια ευθεία ακριβώς από πάνω μου.Δεν αρκεί το ύψος μου για να τραβηχτώ εκεί, υπάρχουν μερικά κουτιά λες και κάποιος θέλει να με βοηθήσει...τα έχει στήσει ιδανικά για να καταλήξω στην κορυφή τους και με μία μικρή κίνηση να δραπετεύσω από το τούνελ.Το οξυγόνο τελειώνει.Κοιτάω με καχυποψία τα κουτιά σανίδες σωτηρίας μου, κάτι μου λέει να μην τα εμπιστευτώ.Δεν έχω αρκετό χρόνο....σηκώνω ψηλά το πόδι μου και πατάω με δύναμη στο πιο χαμηλό κουτί.Το κουτί είναι χάρτινο...συνθλίβεται στο πάτημα μου, μαζί και η ελπίδα μου.Κάνω μία τελική προσπάθεια να υπερκεράσω με τη ταχύτητα μου, τη ταχύτητα που διαλύονται τα κουτιά και ίσως τελικά σωθώ για σήμερα.Σκίζονται, τσαλακώνονται και εγώ έχω μείνει στην ίδια θέση ακριβώς.Ποιος μου το κάνει αυτό?Ποιος θέλει να με τυρανάει?Ποιος ευχαριστιέται με την αγωνία μου?...και εκεί έξω αρχίζει και σκοτεινιάζει....μεταφέρομαι γρήγορα στο επόμενο άνοιγμα με την χάρτινη πυραμίδα.Σε λίγο θα αρχίσω να ζαλίζομαι σκέφτομαι, το οξυγόνο δε με βοηθάει...όλα στραβά...ούτε το πενηχρό φως με βοηθάει πλέον.Δε ξέρω που βρίσκομαι, δε ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω, δε σκέφτομαι πια.Ξαπλώνω και περιμένω το τέλος.
Λίγο πριν έρθει, ξυπνάω.Φυσικά ήταν ένα όνειρο αλλά και πάλι παρατηρώ ότι όπως ξάπλωσα, έτσι πάλι ξύπνησα, στην ίδια θέση με περισσότερο ιδρώτα, βουτηγμένος στα στρωσίδια μου...ανήμπορος ακόμα και τότε να κουνηθώ.Ξανακλείνω τα μάτια και ακολουθεί κι άλλος εφιάλτης...αυτή τη φορά είμαι αποφασισμένος, δε θα το αφήσω να περάσει έτσι.Θα παλέψω ακόμα περισσότερο και θα κερδίσω.Με μπερδεύει ένας ήχος και μία φωνή που τραγουδά σπαστά αγγλικά.Μέσα στον ύπνο μου ξεχνάω την κατάρα μου και ακούω τη μουσική.
-Αυτό που άκουγες εχθές είναι αυτό που παίζει τώρα?(μου λέει μία γνώριμη φωνή.)
-Ναι αυτοί οι Γάλλοι είναι πάλι (απαντώ.)
-Πολύ μου αρέσουν (προσθέτει ο συνομιλητής μου.)
-Punk vs Machine (απαντώ και κλείνω τα μάτια ξανά για να αντιμετωπίσω τον εφιάλτη μου.)

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

CARIBOU-SWIM

Μέσα στη φάση μου,ποια είναι η φάση μου άραγε;
Ξύπνησα πρωί σήμερα,δεν το κάνω συχνά,ο Caribou με ξύρισε,με βοήθησε να διαλέξω ρούχα,μου έφτιαξε καφέ και πήγε να μου πάρει και τσιγάρα.Μακάρι να ήταν Αύγουστος,να τον άκουγα να τα παίζει όλα αυτά σε καμιά παραλία.Psych-pop,electronica και τόσο ταλέντο σε αυτό που βγαίνει από τα ηχεία μου,λούζει τη σπηλιά μου και δίνει πνοή σε κάθε άψυχο αντικείμενο.Μια ακόμα μουσική στιγμή που έρχεται από τον Καναδά για να μου πάρει λίγες ακόμα σκέψεις για το που θα ήθελα να βρίσκομαι.Το βρίσκω,εκτός από χορευτικό,ερωτικότατο,με έναν ρομαντισμό τόσο αθώο που την  λέξη dance την μεταμορφώνει σε διαβολική λέξη.Κουνιέμαι και δεν σταματάω να κουνιέμαι γιατί δεν βρίσκομαι στην πολυθρόνα μου,πετάω,με κάποιον μυστήριο τρόπο,για να πλησιάσω το κορίτσι στην απέναντι μπάρα.Δε ξέρω αν,όντως,ο δίσκος αυτός είναι τόσο γαμηστερός όσο λέω,δεν γνωρίζω αν θα σας κολλήσει τόσο όσο εμένα,δεν ξέρω πόσο έχω αρρωστήσει με αυτό που ακούω,το κορίτσι από απέναντι μόλις μου χαμογέλασε,τα λέμε....

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

THE FALL-OUR FUTURE YOUR CLUTTER

Εντάξει,θέλω να μιλήσω για τους Fall.Λογικά,θα είναι η πρώτη μεγάλη μου ανάρτηση,θα δείξει,μιας και αυτή η μπάντα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι,θα έλεγα της μουσικής μου παιδείας αλλά θα το παρατραβήξω,θα έλεγα της μουσικής γενικότερα αλλά θα το παραγαμήσω,ίσως και όχι,θα έλεγα της ζωής μου αλλά δεν ισχύει,θα έλεγα πολλά αλλά δεν μου αρέσει να λέω πολλά τελικά.Δεν γουστάρω καθόλου τον experimental όρο,όχι για τους Fall,αλλά οι αλλαγές που σκάσανε σε αυτή την μπάντα με σταθερό,τον μοναδικό παράγοντα,Mark E.Smith μπασταρδεύανε τον ήχο τους κάθε φορά.Κάποτε ένας φίλος μου έλεγε πως η μουσική από μόνη της είναι ένα πείραμα έτσι και αλλιώς,εκείνος δεν έλεγε ποτέ παίζω μουσική,έλεγε κάνω πειράματα.Δε χρειάζεται να σταθώ στο ''πείραμα'' και τα ιστορικά σε μια μπάντα με κουράζουν,θα σταθώ μόνο στο OUR FUTURE YOUR CLUTTER,για να πρωτοτυπήσω.Ο δίσκος με έκανε να προσκυνήσω,δεν μπορώ να πω πως το περίμενα να πέσω στα γόνατα,έπεσα και ξανάπεσα και άκουσα και (την) ξανάκουσα.Σα να αναστήθηκε το σύμπαν και ένα κοσμοϊστορικό γεγονός καταγράφηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου,έσπασε την οθόνη και ανατίναξε τα ηχεία,δυο χέρια του πιο παντοδύναμου άντρακλα με πνίγουν, παρανοϊκό garage,ήχος με μοναδική ταυτότητα,δίχως φτιασίδια, με την μοναδικότητα του Smith,την καύλα της δικής του 'ειδικής ανάγκης'.Δεν υπάρχει πιο νέο και πιο παλιό από τους Fall.Κοσμοϊστορικό γεγονός είναι πως ακόμα συνεχίζω να γράφω γιατί από χθες με γαμάνε οι κιθάρες των Fall,τις ακούω στον ύπνο μου,συνόδευαν ένα σάπιο μπαρ στη μέση του πουθενά,ασπρόμαυρο όνειρο,αντρικό τελείως,δίχως γυναικεία πρόσωπα,κουστούμια φθαρμένα και ουίσκι.Ξυπνώντας,δεν ξέρω αν ήταν εφιάλτης,έριξα μια ματιά δίπλα μου και ξανακοιμήθηκα με την ελπίδα να δω τη συνέχεια,που θα με οδηγούσε.Παρανόησα.
 Κοσμοϊστορικό γεγονός.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

GIRLS IN THE EIGHTIES-TEENAGE ROYALTY

Αθώος τίτλος για album,βρώμικο όνομα για μπάντα.Τα μεγάλα κορίτσια εκείνη τη δεκαετία που εγώ πήγαινα σχολείο,οι μισές τρίχες στο κεφάλι μου μαρτυρούν την ηλικία μου,ήταν πολύ επιθετικά.Δεν αναφέρομαι σε εκείνα που την βρίσκανε με new kids on the block,αν και αυτά τα αθώα κοιτούσα και ζαχάρωνα,αλλά σε αυτά που αντιπροσώπευαν την πιο βρώμικη σκηνή εκείνης της δεκαετίας.Αυτό είναι και το εν λόγω δισκάκι των Girls In The Eighties,η βάση του είναι pop αλλά ντυμένο με noise,βρώμικο ήχο.Μου άρεσε πολύ,με ξύπνησε από τον λήθαργο της Σκωτίας,είδατε...πάντα η Αμερική θα έχει τον τελευταίο λόγο.Κατέβασα και τον νέο δίσκο των Fall και κρατήθηκα να μην γράψω,μιας και θα ήθελα να πω τόσα πολλά,βάζω στην άκρη τις συγκινήσεις,τουλάχιστον για σήμερα.Ο καιρός είναι σκατά,και θα ήθελα ένα ζευγάρι πόδια δίπλα στα δικά μου να τα ακουμπάω(..όχι μόνο).Ακούστε το,ακόμα και  η αναφορά στην ποδολαγνεία ταίριαζε,μου φαίνεται,στον ήχο του teenage royalty.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

WE WERE PROMISED JETPACKS-THE LAST PLACE YOU'LL LOOK(ep)

Η Σκωτσέζικη προφορά σε ένα μελαγχολικό,μουσικό,κομμάτι πάει το κομμάτι ένα σκαλί πιο πάνω.Φταίνε οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει από την μεγάλη Βρετανία,οι βλάχικες προφορές των Άγγλων που είναι σα να λένε πάντα την αλήθεια,οι πανέμορφες άσπρες Σκωτσέζες,η συννεφιά της Σκωτίας,πραγματικά δεν έχω δώσει σημασία για το τι φταίει.Με ανατριχιάζουν οι Twilight Sad,οι Frightened Rabbit,αυτοί εδώ.Το ep δεν έχει να πει τίποτα παραπάνω από τον περυσινό δίσκο,άψογο δηλαδή,και το κομμάτι που ανοίγει,το A Far Cry,είναι υπέροχο,σαν εσένα.

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

JAPANTHER-ROCK & ROLL ICE CREAM

Have you ever been  busted?Of course ,yeah i'm in the police office & i'm shot & i am ready for that,i am ready to die,i am ready to die.
Δε ξέρω τι να γράψω για τους Japanther.Η μπάντα αυτή με έστειλε στο διάολο όταν σχηματίστηκε.Tα πρώτα δείγματα δουλειάς τους ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεχτα.Ο νέος δίσκος απογοήτευσε όλους τους fans,μαζί με τον προηγούμενο.Εντάξει,πέταξαν μεγάλο ποσοστό του θορύβου,μαλακώσανε πολύ,είναι γεγονός.Εμένα,όμως,μου άρεσε το Rock & Roll Ice Cream,αντιμετωπίζοντας μια άλλη μπάντα αυτή τη φορά,κάνοντας ένα βήμα παραπέρα για κάτι διαφορετικό.Δεν είναι δίσκος για το repeat στο ipod μου,όχι για να μου πάρει το κεφάλι,ένας καναπές και ένα κρεββάτι απόσταση,μερικά τσιγάρα και κουβέντα,λίγο γέλιο για να φτιάξει η διάθεση.Ξεχάστε τους Japanther που ξέρατε,στους τελευταίους δίσκους η μπάντα την κάνει από τον punk ήχο,χώνει αρκετά pop στοιχεία και μας κρατάει σε μια ατμόσφαιρα χαρούμενη με κάποιες αναλαμπές από τα παλιά.


But if you wait for me,i'll get you what you need,if you could find the pharmacy...She is the one...


*Κάποια που αγαπάω,τρελλά,πονάει πολύ σήμερα και θα ήθελα να επιλέξω να γράψω κάτι για εκείνη,αυτό που πραγματικά,όμως,ήθελα να κάνω ήταν να είναι εδώ ή να είμαι εγώ εκεί να της λέω ότι να'ναι για να γελάει. Αντί αυτού κάθομαι σα μαλάκας,και γράφω για τους Japanther.Γιατί;Γιατί;  
ask me what i came here for.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

The Fiery Furnaces live review at An Club 02/03/09

 Kαι έγινε κάποια στιγμή η αναφορά για κάτι οικογένειες και πόσο χαιρόμαστε που παίζουμε στην Ελλάδα και τι καλά και τι ωραία στην Αθήνα και εγώ σημασία καμία.Για να είμαι ειλικρινής πριν λίγο ανακάλυψα ότι είναι αδέρφια (αρχικά νόμιζα ότι παίρνονται)  και ότι έχουν ελληνική καταγωγή.Καμία σημασία όμως και πάλι.
Μπαίνοντας στο Αn Club συναντήσαμε στο πάλκο γύρω στα 10 άτομα και απ'ότι καταλάβαμε ήταν το η μπάντα που θα σαπόρταρε τους Fiery Furnaces και έχοντας διαβάσει στην ανακοίνωση της συναυλίας για τάχα μου επεισοδιακές εμφανίσεις των The Voyage Limpid Sound  πλησιάσαμε για να δούμε τα επεισόδια από και εμείς από κοντά.Επεισόδιο κανένα, όλα καλά και ανθηρά και προσωπικά δεν χειροκρότησα καν.Στο θέμα μας πάλι....
Ας το πάρω λίγο ανάποδα χρονικά......το "τα σπάσανε ρε φίλε" ενός μουδιασμένου συμπατριώτη στο τέλος της συναυλίας μου ακουστηκέ προκλητικά προκλητικό και μη θέλοντας να δώσω συνέχεια, αρκούσε από μέρους μου ένα "εντάξει κομπλέ".Τι διαφορετικό θα μπορούσα να απαντήσω από τη στιγμή  που εγώ και ο σούπερ επί σχεδόν 1 1/2 ώρα πληκτούσαμε μέσα σε ένα κοινό που όπως σωστά παρατηρήθηκε κανείς δεν ήξερε κανέναν στοίχο (εκτός δύο ατόμων), κανείς δεν λικνίστικε (εκτός δύο ατόμων) και κανείς δεν χειροκρότησε με όλη του την καρδιά.Δε ξέρω μάλλον περίμενα πολλά περισσότερα πράγματα από μία μπάντα τέτοιας κλάσης.Περίμενα την Eleanor να τα κάνει γης μαδιάμ στη σκηνή  με το τρόπο της, περίμενα τον Matt να κάνει κόλο την κιθάρα του......και περίμενα......συμπαθητική μπαντούλα αλλά ως εκεί.Το βήχα της Eleanor δε τον δικαιολογώ καθώς οι καλλιτέχνες δεν αρρωσταίνουν ποτέ και ποιος έχει ξαναδεί τραγουδιστή να χτυπάει σφηνάκια νερό πάνω στη σκηνή, εκεί ήταν που ξενέρωσα μου φαίνεται.Σε μία ανάπαυλα που έπαιξε για να σκουπιστούν ο μπασίστας και ο ντράμερ και για ένα και μοναδικό τραγούδι που πήραν τα αποκλειστικά ηνία τα δύο αδέρφια είχα την εντύπωση ότι κάπως ανέβηκε το κέφι αλλά δεν έφτασε και στο τσακίρ....
αρά από τα μισά και πέρα της συναυλίας όλα μου φάνηκαν λίγο πιο συμπαθητικά.
Έπαιξαν καμιά 15άρα τραγούδια μεταξύ αυτών το Drive To Dallas και I'm going Away από τον καινούριο δίσκο τους.Από τις πιο μέτριες συναυλίες που έχω δει τελευταία αλλά τουλάχιστον είδαμε και επί το έργο τον μπασίστα Jason Lowenstein των Sebadoh που φάνηκε να το ευχαριστιέται......άντε και τον Bob d'Amico στα ντραμς.



*Η δεύτερη φωτογραφία δεν είναι από το Αn Club αλλά την έβαλα μιας και η Eleanor και ο ντράμερ φορούσαν τα ίδια ρούχα.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

PRE & COMANECHI=Akiko Matsuura THE noise BEAUTY

Έφτασε η ώρα που θα γράψω για αυτή την γυναίκα.Τα θέματα μου είναι γνωστά,τσιγάρα,γυναίκες και ποτά.Εντάξει είναι άρρωστες μπάντες και οι δύο,pre και comanechi,αγγλαδούρες με ένα κοινό συστατικό,την Αkiko.Η τύπισσα είναι μπουρδέλο,την φαντάζομαι με ένα μπουκάλι αγκαλιά συνεχώς.Η άλλη,η Alice από τους Crystal Castles θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί της,όμως της λείπει αυτή η βρωμιά της Akiko,την αρρώστια την έχουν και οι δύο,η Akiko είναι αυτή που της φοράνε πρώτα τον ζουρλομανδία,είναι και made in Japan.Δε θα σας πάω και πολύ μακριά θα μιλήσω για δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν πέρυσι,Hope Freak και Crime Of LOve,η αντιστοιχία στον τίτλο,παρακαλώ.Στριγκλιές που σπάνε τύμπανα,εκστασιασμός και τόσες φωτογραφίες της που θέλω να γδύσω,on line.Τι να γδύσω ρε, αφού η τύπισσα έχει παρουσιαστεί γυμνή σε live με τους PRE.Sex Toy,παντελώς.Όπως και οι δίσκοι που αναφέρω.Σύντομοι,περιεκτικοί και άρρωστοι σαν την Matsuura.Ο δίσκος των pre είναι και produced by Steve Albini.Σοβαρά,περιμένετε να πω και άλλα;Περιμένω γνώμες για ποιo εκ των δύο προτιμάτε.Δύσκολο.