Αθώος τίτλος για album,βρώμικο όνομα για μπάντα.Τα μεγάλα κορίτσια εκείνη τη δεκαετία που εγώ πήγαινα σχολείο,οι μισές τρίχες στο κεφάλι μου μαρτυρούν την ηλικία μου,ήταν πολύ επιθετικά.Δεν αναφέρομαι σε εκείνα που την βρίσκανε με new kids on the block,αν και αυτά τα αθώα κοιτούσα και ζαχάρωνα,αλλά σε αυτά που αντιπροσώπευαν την πιο βρώμικη σκηνή εκείνης της δεκαετίας.Αυτό είναι και το εν λόγω δισκάκι των Girls In The Eighties,η βάση του είναι pop αλλά ντυμένο με noise,βρώμικο ήχο.Μου άρεσε πολύ,με ξύπνησε από τον λήθαργο της Σκωτίας,είδατε...πάντα η Αμερική θα έχει τον τελευταίο λόγο.Κατέβασα και τον νέο δίσκο των Fall και κρατήθηκα να μην γράψω,μιας και θα ήθελα να πω τόσα πολλά,βάζω στην άκρη τις συγκινήσεις,τουλάχιστον για σήμερα.Ο καιρός είναι σκατά,και θα ήθελα ένα ζευγάρι πόδια δίπλα στα δικά μου να τα ακουμπάω(..όχι μόνο).Ακούστε το,ακόμα και η αναφορά στην ποδολαγνεία ταίριαζε,μου φαίνεται,στον ήχο του teenage royalty.
Έχει μια υπέροχη μετάβαση αυτό το post από το βρώμικο στο τρυφερό που είναι πολύ αληθινή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και δεν τους άκουσα(το πιθανότερο να μην είναι του είδους μου ο ήχος τους)αλλά η περιγραφή σου έχει μια ιδιαίτερη άγρια ομορφιά :)
όταν δω τα πόδια σου μπορεί να γίνει και πιο άγρια :-P.
ΑπάντησηΔιαγραφή