Ty Segall - Melted

Ξεγνασιά, όχι πολλά πολλά.Μουσική ελευθερία πνιγμένη σε πολλά γαλόνια fuzz και τι μπορούν να κάνουν ένα ζευγάρι χέρια.Η φιγούρα του και ο τρόπος του φέρνει λίγο σε αυτούς που παίζουν τα πολυόργανα.Όχι τους κλόουν, αυτούς που σε κουλένουν με τη ρυθμική τάξη τους και τη παρουσιαστική αταξία τους.Όργανα στην πλάτη, στα χέρια, στο στήθος, κρόταλα στα μπούτια, στα αυτιά, κουδουνάκια στους αγκώνες και στα κωλομέρια.

Συνωστισμός γύρω του για να παρακολουθήσουν έναν να κάνει πολλά.Πρώτη μούρη στο Goner Festival και ο πρώτος που συμπαθώ ανάμεσα σε εκείνους που χρησιμοποιούν απλά το όνομα τους για να προσωποποιήσουν τη μουσική τους.

Aυτός ο άνθρωπος κρατάει την πόρωση στα χέρια του, είναι ο θεός της πόρωσης.Θέλω να πιστεύω ότι στα live του οι παρευρισκόμενοι δαγκώνονται μεταξύ τους και φεύγουν με εξαρθρωμένους σβέρκους.Δε μπορεί να γίνεται διαφορετικά, στα διονυσιακά σκηνικά έτσι πρέπει να γίνεται.Κολασμένος ξανθός άγγελος που σε ταρακουνάει, σε κοιτάει μυστήρια μέσα στα μάτια, σου πετάει ακτίνες από τον πλανήτη "παραλία" και σου λέει shake your booty...και το αστείο είναι ότι πιάνει...τον κουνάς.

Έχει αρχίσει να με προβληματίζει ο ασταμάτητος ρυθμός που τον ακούω τον παλικαρά μου.Ο κάθε δίσκος πιο σατανικός από τον άλλον και το Lemons η μουσική της κόλασης.Δε μπορώ να το περιγράψω κάτι λιγότερο από κολασμένο, ε ναι.....όταν γίνεσαι υποχείριο ενός δαίμονα, όλα σε παραπέμπουν εκεί.Τουλάχιστον είναι μία πολύχρωμη κόλαση και με ωραία μουσική.

Αναρωτιέμαι τώρα αν θα έπρεπε να αναφερθώ με κάποιο τρόπο στο νεό του δίσκο.Μία φράση αρκεί...

"της εκδιδομένης επί χρήμασι γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα".

Aν αυτό δε σας φτιάξει τη μέρα τον παίρνω εγώ και φεύγουμε...

Αξιομνημόνευτο σχόλιο πού βρήκα στο youtube : I'm a guy and I would sleep with Ty Segall and I'm not even gay. He's just that great. Simply amazing songwriting...

GROUPLOVE-Grouplove (EP)

Αυτή η μπάντα δημιουργήθηκε στην Κρήτη, γνωρίστηκαν και έγιναν μπάντα εκεί.Συγκινητικό; Καθόλου.Αηδία μου φαίνεται, το νησί, η σύσταση μπάντας σε καλοκαιρινές διακοπές, μου θυμίζει φάση παραλίας , μπύρες, φωτιά, εννοείται έρωτας, ιστορίες γύρω από τη φωτιά, ώπα, ώπα, αναγούλα.Όσο σκέφτομαι πως καλοκαίριασε με πιάνει μια ζαλάδα και άγχος για το που θα βρεθώ φέτος, με τι άτομα θα συναναστραφώ, σε τι παρέες θα τραβηχτώ, πόσα hangover θα μετρήσω και ξέρω πως πολλά έχω κρατήσει ασφαλισμένα από παλιότερες διακοπές.Έχω φτάσει σε νησί αναζητώντας τον έρωτα, στην άλλη άκρη για εμένα, μπουκάροντας στα τυφλά, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, τρομακτικά όμορφο για να είναι αληθινό.Το κράτησα ασφαλισμένο, όμως, έκανα την μπάντα μου, δημιουργία ρε πούστη μου, θέληση και φύγαμε.Αυτοί οι τύποι, διάβασα, ήταν οι μισοί από Αγγλία και οι άλλοι μισοί από LA.Τώρα μένουν όλοι μαζί στο Los Angeles, δέθηκαν τόσο πολύ που δεν γινόταν αλλιώς.Το καταλαβαίνω αυτό, ειλικρινά, το καταλαβαίνω, το εννοώ.Το EP δεν μου άρεσε, ένα κομμάτι όμως, το ''Gold Coast'', μου άρεσε τόσο πολύ, θα το χρησιμοποιούσα για να τραγουδάω με πάθος κάτω από ένα μπαλκόνι, μεθυσμένος, τίγκα φάλτσος, με ότι να'ναι όργανα, θα καθόμουν να φάω και τον κουβά με το νερό για τα εξωγήινα μάτια της ΜΟΝΟ!

Arcade Fire – Month of May/ The Suburbs (single)

Διαρρεύσανε τα δύο νέα κομμάτια των Arcade Fire, αποκαλύφθηκε ,λέει, πως είναι μεγάλοι fans των Queens Of The Stone Age ,σα να αρχίζω να το πιστεύω.
Μεσοβέζικα ,όπως είναι,σας τα παραδίδω: ╬ ಠ益ಠ

Girls Names-You Should Know By Now

Δύο αγόρια,μια κοπέλα,μια Vox,μια Jaguar,drums...Η παρέα ολοκληρώθηκε στο Belfast με τον άσσο της παρέας,λίγο καιρό πριν.Κυκλοφόρησαν αυτό το mini album,12'',EP,whatever,με μπερδέψανε.Δεν τους είχε πάρει το αυτί μου ποτέ,έπεσα τυχαία πάνω σε αυτή την κυκλοφορία,σε αυτά τα 6 κομμάτια,μοναδικά,ίσως,θα ήταν η καλύτερη περιγραφή,μιας και διάβασα πως θα είναι τόσο limited η κυκλοφορία του ''You Should Know By Now'',όπως κάνουν,σχεδόν,σε όλα τους.Το όνομά τους δεν αποτελεί πρωτοτυπία,πόσες μπάντες,αλήθεια,μπορώ να σκεφτώ που να περιέχουν την λέξη ''girls'' στο  όνομά τους;;Ήδη μέτρησα επτά μέχρι να ολοκληρώσω αυτή την πρόταση.Όσο το καλοσκέφτομαι,οι πρώτες μπάντες που σκέφτηκα,έχουν κάποιου είδους σχέση με τούτη εδώ.''Dum Dum Girls'',''Girls'',''Little Girls'',''Vivian Girls'' και πάει λέγοντας...Αν σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιο από τα παραπάνω ονόματα,θα έλεγα πως,δικαιούται μια θέση ανάμεσα στους φακέλους που πνίγουν τον υπολογιστή σας,όχι για κανένα παραπάνω λόγο από το γεγονός πως είναι πολύ καλύτεροι από τα ονόματα που προανέφερα,ακόμα και οι φωτογραφίες τους,που τσέκαρα στο internet,αν και περιορισμένες,έχουν άποψη. Ξεκινώντας ως support-last minute-σωτηρίας στους Wavves,με το παρολίγον βάφτισμα TV Girls,ευτυχώς αλλάξανε κανάλι,βρίσκονται στην Tough Love Records τώρα,είστε σοβαροί;Aκόμα κάθεστε;Με αυτή τη φώτο,από πάνω,το download θα έπρεπε να βρίσκεται τουλάχιστον στο 95%...

Phantogram - Eyelid Movies

Πως  θα μπορούσες να χαρακτηρήσεις τον ήχο της πόλης?Ποιος θα ήταν αυτός ο ξεχωριστός ρυθμός που θα μπορούσε να ακολουθήσει τον παλμό μιας πολυάσχολης, πολύβουης και βιαστικής κοινότητας;Τι θα ήταν εκείνο που θα σε έβαζε στον κυκλώνα και θα σε παράσερνε σε ένα τέμπο γρήγορων σκέψεων και γκριζαρισμένης ζωντάνιας;Φαντάζομαι κάτι προσωρινά δυναμικό, κάτι απειλητικό, κάτι πρόχειρο, σίγουρα κάτι με υποκειμενική αξία...ούτως ή άλλως ποτέ δε θα μπορούσαμε ποτέ να συντονιστούμε όλοι μαζί.Τι νόημα θα είχε...;
Ενδεχομένως να έμοιαζαν λίγο στους Handsome Furs αλλά τελικά το μόνο κοινό τους είναι ότι είναι ντουέτο και ότι η κοπέλα Sarah Barthel ασχολείται με τα πλήκτρα και ο άντρας Josh Carter με τις κιθάρες...γενικά μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι μεν είναι από το Μόντρεαλ και οι δε από τη Νέα Υόρκη, επιτόπου αποκλείει την περίπτωση να έχουν και πολλά κοινά.
To κείμενο όσο περνάει η ώρα γίνεται πιο βαρετό και πιο ρηχό.Μάλλον έκατσε αρκετό καιρό περιμένοντας να δει το φως το μπλογκερικού ήλιου.Ότι ζητούσα να γράψω κάποτε τώρα φαντάζουν λόγια του αέρα.Εντάξει τι σκατά σκεφτόμουν τότε...περιέργους συνειρμούς έκανα.Τώρα απλώς τα αφήνω για να πιάνουν χώρο και να παινεύω τον εαυτό μου που έγραψα ένα τόσο μεγάλο κείμενο.
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο απολαυστικός που αν δεν τελείωνα αυτό το ποστ θα ένιωθα μισερός.Όπου τους συναντούσα θα ήξερα ότι τους χρωστάω τους καλύτερους πρωινούς καφέδες για εφέτος και παρόλ'αυτά ποτέ δεν έκανα κάτι γι'αυτούς.Εώς σήμερα.
Πέρυσι ήταν οι We Fell To Earth, εφέτος το κενό το καλύπτουν οι Phantogram.Για όσους καταναλώνουν αρκετή ώρα στα μουσικά τεκτενόμενα τους γνωρίζουν.Συνήθως τους κράζουν και τους προσπερνάνε.Σκάσανε μύτη το Φλεβάρη, τον πιο μελαγχολικό και ατμοσφαιρικό μήνα.Τώρα που κοντέυει Ιούνιος μου ακούγονται το ίδιο.
Μόλις είδα αστεράκια
Πατάω δημοσίευση ανάρτησης και ότι κάτσει

WOLF PARADE-Expo 86

Πόσο πιο εκτιμητέα μπορεί να γίνει μια μπάντα όταν σε τρελαίνει πέρα από τα φυσιολογικά;Πέρα από κάθε προσδοκία,σου γεμίζει αέρα τα πνευμόνια,όπως όταν γνωρίζεις την χαρά στο πρόσωπο μιας κάποιου σημαντικού προσώπου;Πως είναι να χαίρεσαι με το γέλιο κάποιας ύπαρξης όταν εσύ ο ίδιος το προκαλείς;WOLF PARADE ladies & gentlemen για το πιο γεμάτο,μουσικά,Σαββατοκύριακο του μήνα.Κλασσικές wolf parade συνθέσεις, μόνο που αυτή τη φορά έχουν προσθέσει ένα δυναμισμό μέσα στην όλη συγκίνηση, δυναμισμό που σε ωθεί να προχωρήσεις και να κοιτάξεις μπροστά, να σηκώσεις τον κώλο σου από την πολυθρόνα, να ντυθείς,να βγεις έξω,να πας διακοπές.Γνωρίζω,πολύ καλά,πως επαναλαμβάνομαι,αλλά μου αρέσει,είναι το ελάττωμά μου.Εμπνέομαι από τον έρωτα, άθελά μου, η μουσική μου το προκαλεί αυτό, καμιά φορά δεν θέλω να με αντικρίσω όταν βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση.Αναρωτιέμαι πως αλλιώς θα μπορούσα να νιώθω με τους Wolf Parade,δεν υπάρχει άλλος δρόμος....εδώ είμαι.... να'μαι......
.....και ενώ ο Spencer Krug είναι εκείνος που πάντα μου έριχνε την μπουνιά στο στήθος, στο Expo 86, ο Dan Boeckner είναι εκείνος που αρπάζει το κουζινομάχαιρο, με πλησιάζει και δεν φοβάμαι.Αυτή τη φορά δεν απειλούμαι από φαντάσματα, δεν έσκασαν ξαφνικά οι εξωγήινοι, δεν με απαγάγουν, δεν είμαι πληγωμένος, δεν κλαίω, γύρισαν πίσω οι Wolf Parade...Και μου μαζέψανε όλο μου τον εγωισμό,το πιο ασύμφορο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας,το πιο άχρηστο,το πιο αστείο,έκλεισαν την συμφωνία με τα εσώψυχα μου,είμαι δύσκολος άνθρωπος και εύθραυστος ταυτόχρονα,παρόλα αυτά,ανήκω στην μερίδα των ανθρώπων που εκτιμάνε.Μου αρέσει να δίνω τις λάθος εντυπώσεις,να σκοντάφτω και να υπάρχει εκεί κάποιος να με μαζέψει,αγαπημένοι μου wolf parade τα καταφέρατε,μου τα πήρατε όλα και δεν έχω τίποτα να σας δώσω πέρα από τον εγωισμό μου,τον βάζω κάτω και σας παρακαλώ να τον πατήσετε.Όλα όσα μου προσφέρει το ''έργο'' σας,η απλοϊκότητα που υπάρχει ανάμεσα στις θεόσταλτες φωνές σας,στις μελωδίες σας,στα όλα σας,δεν τα ανταλλάσσω με τίποτα,όσο και να με πληγώνετε κάθε φορά που ακούω τα νέα σας κομμάτια.....
Επέλεξα το νέο σας εξώφυλλο,αυτή τη φορά,για φωτογραφία στην παραπάνω έκθεση,γιατί το βρίσκω ανάλογο του δίσκου,οι φωτογραφίες σας παραμένουν στο κεφάλι μου από τότε που σας γνώρισα....

ISIS has reached an end

(FROM: isistheband.blogspot.com)
It's hard to try to say it in any delicate way, and it is a truth that is best spoken plainly. This end isn't something that occurred over night and it hasn't been brought about by a single cataclysmic fracture in the band. Simply put, ISIS has done everything we wanted to do, said everything we wanted to say. In the interest of preserving the love we have of this band, for each other, for the music made and for all the people who have continually supported us, it is time to bring it to a close. We've seen too many bands push past the point of a dignified death and we all promised one another early on in the life of the band that we would do our best to ensure ISIS would never fall victim to that syndrome. We've had a much longer run than we ever expected we would and accomplished a great deal more than we ever imagined possible. We never set any specific goals when the band was founded other than to make the music we wanted to hear and to play (and to stay true to that ideal), so everything else that has come along the long and winding path has been an absolute gift. As with any momentous life-changing decision (which this certainly is for the 5 of us), we feel a very dynamic range of emotions about this and cannot express all of it within the space of a few sentences, and perhaps it's best to do what we've always done in and let our music speak for us. It is and has been the truest expression of who we are as a collective and in some ways who we are as individuals for the 13 years in which we've been together. The last and perhaps most important thing we might say in relation to all this is how grateful we are for the people that have supported us over the years. It is a lengthy list that would include those who put out our records, those that played on them and put them to tape, the many bands with whom we shared the stage, all of our family, friends and companions who supported us in our individual lives and thus made it possible for us to continue on in the band, and most importantly those who truly listened to our music whether in recorded form or by coming to out to our shows (or both). It is quite true that we would never have done what we have without those people, that is many of you who are reading this. Our words can never fully express what we feel, but we hope that our music and the efforts made to bring it into being can serve as a more proper expression of gratitude for this life and for everyone in it. Thank you.

In more immediate and practical terms the tour we are about to embark upon is indeed our last. We are hoping that these final live rituals can help us bring a close to the life of this band in a celebratory and reverent way, and also provide us with a chance to say goodbye to many of those that have supported us over the years. While there is a measure of sadness that comes with the passing of this band, we hope that the final days can be joyous ones during which any and all that wish to come and join us will do so. It seems fitting that the last show of the tour and of our active existence will take place in Montreal, the site of the very first ISIS show in 1997 (though that was an unintentional move when booking the show initially). After the tour we also plan to follow through with other projects set in motion some time ago - pursuing the completion of a final EP, compiling live audio and visual material for future releases, and generally doing whatever we can to make our music available for as long as there are people who wish to hear it.

Thanks again to any and all,

ISIS, May 18, 2010

Jello Biafra & The Guantanamo School of Medicine live @ Gagarin

Θα καεί το πελεκούδι......

Δεν μεγαλώνουμε ποτέ οε οε οε οεοεοεοεοε........

THEE OH SEES-Warm Slime

Συμπαθάτε με,ώπα,ώπα,έχω πιει,δεν ξέρω τι λέω και τι κάνω εδώ;Είμαι χαρούμενος παρά τις αναποδιές που μου συμβαίνουν,θα μου πεις σιγά τις αναποδιές,αλλά αυτά τα μικρά είναι που μου παίρνουν το κεφάλι.Όχι,όχι δεν το βγάζω το πουκάμισο,μπορεί να χορεύω και να γελάω συνέχεια,αλλά το πουκάμισο θα παραμείνει.Ρε,δεν μου αρέσεις,το καταλαβαίνεις αυτό;Δε γουστάρω τα μακριά μαλλιά στις γυναίκες,τι να κάνω,έχω κολλήματα.Εντάξει,ένα ποτό θα το δεχτώ αφού θες τόσο πολύ να με κεράσεις.Τι πίνουμε;Tequila;;;;Γιαυτό ζαλίζομαι τόσο ρε πούστη......Πες του μαλάκα του DJ να βάλει κάτι που να γουστάρω.Σπίτι μου είμαστε;Γιαυτό κάθομαι τόσο άνετα ρε πούστη.......Κάνε μια καλή και άνοιξε τον υπολογιστή μου,τον άνοιξες;Ακόμα;Ακόμα;Πόσο αργή μπορεί να είσαι;Επιτέλους.....Λοιπόν,βλέπεις εκεί ένα φάκελο που λέει Thee Oh Sees-Warm Slime;Εκεί ρε,δεξιά.Τον βρήκες,ωραία,βάλτον τώρα να παίξει.Πως;Δεν ξέρεις πως;Άσε σηκώνομαι εγώ......

μια ώρα αργότερα....

 Μα γιατί θες να φύγεις;Άλλο ένα ποτάκι ρε και φεύγεις....Τώρα....εντάξει...μου φαίνεσαι πανέμορφη... Σε ζάλισε η μουσική;;;;!!!;;;;;;;;!!!;;;;Το ξόδεψες το γούστο σου όλο πάνω μου,το καταλαβαίνω....Κάτσε άλλα πέντε λεπτά,βάλε το πρώτο κομμάτι του δίσκου και φύγε μόλις τελειώσει...(Ωραία,έχω άλλα 15, σχεδόν,λεπτά να την πείσω να κοιμηθεί μαζί μου.................)

Effi Briest - Rhizomes

Kαμιά φορά ξυπνάς και εύχεσαι μία έκπληξη να σε βρει μέσα στη μέρα, έτσι για αλλαγή, έτσι για να λες ότι σήμερα έκανα κάτι διαφορετικό, έτσι για να γεμίσει η μέρα σου κάπως αλλιώς.Το τελευταίο καιρό έλειπε αυτό το διαφορετικό.Μουσική μονοτονία, ψυχολογική ατονία και μία γενικότερη αχρωμία με σπάραζε.Eώς σήμερα....τσεκάροντας τις νέες κυκλοφορίες, σταθερός στις αξίες ενός μοναχικού πρωινού, είδα το εξώφυλλο που μου θύμιζε την Zola Jesus και τους Nice Face.H Sacred Bone Records δεν μου ήταν γνώριμη, πλέον έγινε από τις αγαπημένες.

Φυσικά και το κατέβασα, φυσικά και το άκουσα και πολύ φυσικά μου δημιουργήθηκε ένα ωραίο mood να γράψω κάτι.

Κάτι το οποίο θα έπρεπε να εξηγήσει πόσο καλό είναι αυτό που ακούω.....πόσο καλό άραγε;

Αν κάτι είναι ξεχωριστό, ο μόνος ουσιαστικός τρόπος να το κάνεις ουσιώδες είναι ο τόνος που δίνεται στη διαφορά.Η σημαντικότητα του να διατηρείς πάντοτε μία διπλή αναφορά, συγκρητική συνήθως είναι αυτό που ψάχνω.Άλλα τα μάτια της αλεπούς και άλλα της κουκουβάγιας, άλλα ακούω εγώ και άλλα εσύ.Στν προκειμένη οι έξι νεαρές κοπέλες για εμένα δημιούρησαν κάτι ξεχωριστό, για εσένα απλά ένας καλός δίσκος.Δεν μπορεί να αξίζει κάτι λιγότερο από έναν καλό δίσκο.Η λέξη μέτριος είναι είναι πολύ σκληρή και ούτε φαντάζομαι να οριζόταν σαν σκουπίδι.

Γενικά είπα αναφέρομαι σε μία έκπληξη και λατρεύω τις εκπλήξεις, όσο και να δυσκολεύομαι να τις διαχειριστώ, είναι αυτές που μου διατηρούνε την ελπίδα.Την ελπίδα ότι κάθε μέρα δεν είναι ίδια, την ελπίδα ότι όλα είναι τροχός και γυρίζουν και ας μη σου κάθονται πάντα.Τουλάχιστον γνωρίζεις πια ότι κάποια στιγμή θα σου κάτσει και όταν πια σου κάτσει ευχαριστιέσαι μόνο και μόνο που είχες την υπομονή να υπομείνεις αυτό το "τροχό της τύχης".Όσο τον κοιτάς να γυρίζει...ελπίζεις, όταν σταματήσει.....εκπλήσεσαι.Θετικά ή αρνητικά δεν παίζει ρόλο αφού η ελπίδα σε υποκινέι να τον ξαναγυρίσεις.

Είχα πολύ καιρό να ακούσω έναν δίσκο πάνω από πέντε φορές και να μην διανοηθώ να τον αλλάξω.Ακούγοντας τον όλα έρχονται πολύ φυσικά, τέλεια ροή.Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η μουσική είναι η τέχνη των γυναικών.

Team Ghost-You Never Did Anything Wrong To Me (EP)

Άργησα,ε;Άργησα ΠΑΛΙ.Ο χρόνος τρέχει από πίσω μου,όχι εγώ προς τα εκείνον,τρέχει να με προφτάσει μήπως και προλάβει να μου τα πάρει όλα.Συνήθως ξεκινάω να γράφω κάτι,κολλάω,ξεκινάω και παραμένει στα πρόχειρα.Η σχέση μου με το internet δεν ήταν ποτέ καλή,ήταν κάκιστη,στην προκειμένη περίπτωση μόνο θετικά μπορώ να γράψω,το αφήνω απέξω το γαμημένο.
Η σχέση μου με τα φαντάσματα ήταν πάντοτε καλή,ίσως η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη.Τι συμβαίνει όμως όταν εισβάλει μια ομάδα φαντασμάτων στο σπίτι σου;Παραδίνεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα,καλά,ούτε πρώτη.Εκεί που πιστεύεις πως όλα τελείωσαν,ετοιμάζεσαι να γνωρίσεις την ''άλλη όχθη'' τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα.Μεταξύ όμορφου ονείρου και γλυκιάς μαστούρας,το λεπτό που μια σοκολάτα θα έδινε τέλος στο κόλλημα του εγκεφάλου σου,το δευτερόλεπτο που σκέφτεσαι να τα ξεράσεις όλα ή να δώσεις ένα τέλος,ανοίγοντας την πόρτα στην χώρα των θαυμάτων,σκάει αυτό το ''Colours In Time'' και ξέρεις πως δεν θες με τίποτα να κουνήσεις από εδώ μέσα.
''Φάτε με ολόκληρο αν μπορείτε,παραδίνομαι,ταΐστε τους φίλους σας με τα κομμάτια μου,μοιραστείτε τα συναισθήματα μου,δεν τα χρειάζομαι πια,δώστε τις αισθήσεις μου,το μόνο που θέλω είναι καθαρές παραισθήσεις,ακουμπήστε τις στο κομοδίνο μου,εξαφανίστε με.''

EXPLODE INTO COLOURS-QUILTS

Κόλλημα...Κάτι τέτοιες μπάντες σκάνε σα μούτζα στη μάπα που για να μου ξυπνήσουν την νευρασθένεια  μου,είμαι πολύ νευρικός άνθρωπος,είμαι νευρόσπαστος,είμαι ανέλπιστα θυμωμένος.Είμαι οργισμένος...Δεν αντέχω να αρρωσταίνω από συναισθήματα γιατί δεν μπορώ να καλύψω κανένα, ειδικά...Eyes Hands Mouth.Οι προσπάθειες μου να εκφραστώ καταλήγουν σε φιάσκο,μια τεράστια απάντηση για όσους με κατατάσσουν στην κατηγορία του ''κλειστού'' ανθρώπου.Δεν μπορώ να μιλάω απομονώνοντας τις ''κακές'' λέξεις για να μην προκαλέσω,σαν αυτές τις τρεις τύπισσες.Γνωρίζω ανθρώπους που δεν εκφράζονται με κλάματα,δεν ανήκω σε αυτούς,κλαίω για να μην σπάω,κλαίω για να μη μιλάω άσχημα,κλαίω όταν στεναχωριέμαι,εκφράζομαι.Το Quilts με αντιπροσωπεύει,εδώ και αρκετό καιρό έψαχνα το που θα το χωρέσω,πως ακριβώς θα μπορούσα να το τοποθετήσω κάπου που να φαίνεται πως ταιριάζει και σε αυτό που φαίνεται να ταιριάζει,να ενσωματώνεται,είναι η κίνηση,οι κινήσεις...Τα όρια μου δεν τα έχω δοκιμάσει ακόμα,το σκέφτομαι,νομίζω δεν θα ήθελα να τα δοκιμάσω...Κάτι τέτοιες στιγμές με ξυπνάνε,μου ανοιγοκλείνουν τα μάτια,μου βαράνε την πλάτη,μου σκουπίζουν τον ιδρώτα...Isolation.Τα drums είναι ένα όργανο που ποτέ δε θα είχα σκονισμένο,είναι ένα όργανο που σε κάτι τέτοιους δίσκους απολαμβάνω να ακούω και αυτή η επίθεση που σκάει από τα τύμπανα αντανακλά με οργασμική επιτυχία τον χαρακτήρα μου.Δεν γνωρίζω γιατί επέλεξα να γράψω για αυτές σήμερα,μια μέρα που θα έπρεπε να είμαι τόσο χαρούμενος,δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να μου βγει τόση στεναχώρια,μια μέρα που θα έπρεπε να γιορτάζω με σαμπάνιες,δεν ξέρω γιατί θα πρέπει οι ερωτευμένοι να στεναχωριούνται,όταν τέτοιοι ήχοι μπορούν να συνοδεύουν τα βράδια τους,δεν ξέρω γιατί είμαι μόνος μου εδώ μέσα και απέναντί μου έχω μια οθόνη,δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι γίνονται τόσο αντιδραστικοί,όταν έχουν τόσο πολλά να δώσουν,δεν ξέρω γιατί είμαι ένας από αυτούς,όταν έχω εσένα...