TERROR BIRD-Human Culture

Την πρώτη φορά που θαύμασα την Zola Jesus, νομίζω, θα την θυμάμαι για πολύ καιρό, όσο θα θυμάμαι και αυτή ακριβώς την στιγμή.(Γιατί αναφέρω την Zola? Με έκανε να ανατριχιάσω με την φωνή της.)Την στιγμή που άκουσα αυτόν εδώ τον δίσκο.Προερχόμενος από ένα pause, ενός δωματίου γεμάτο με τα πάντα που αγαπάς και κατά καιρούς σε συγκινούν, ένα δωμάτιο που ρουφάει την ανασφάλεια, που ποτέ δεν υπήρξε.Δεν μπορώ να εντοπίσω με ακρίβεια τι είναι αυτό που κάνει αυτόν τον δίσκο τόσο ιδιαίτερο, μιας και ποτέ δεν μου αρκούσε μια ειλικρινέστατη φωνή για να με καθηλώσει στα ακουστικά μου, μιας και ποτέ δεν μου αρκούσε μια ειλικρινέστατη μελωδία για να με οδηγήσει στο repeat, μιας και ποτέ δεν μου αρκούσε ένα τόσο έντονο εξώφυλλο για να κολλήσω απλά.Τόσο απλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, χωρίς να πρέπει να ξανακούσω και να ξανακούσω, τόσο απλά σαν το απλό 'σε γουστάρω', τόσο απλά...Και εσύ που θα διαβάσεις αυτά τα τόσο απλά, προερχόμενες λέξεις από το δικό μου πληκτρολόγιο, τόσο απλά αύριο που φεύγεις, θα μου λείπεις, τόσο απλά..Και δεν με νοιάζει που γράφω σε αυτό εδώ το blog γιατί τόσο απλά για εσένα τα γράφω όλα, απλά....γιατί το να παραμένεις ερωτευμένος δεν είναι απλό, όμως με εσένα γίνεται, τόσο απλά...Καληνύχτα.      

EJECT FESTIVAL 2011 (22/06)

Ανακοινώθηκε, λέει, το πρώτο όνομα του Eject

...And You Will Know Us By The Trail Of Dead-Tao Of The Dead

Μάλλον θα είχα να γράψω πολλά για πολλές κυκλοφορίες, έτσι σκεφτόμουν σήμερα μόλις μπήκα στο μπλογκ, αλλά έχω κάποιες αδυναμίες, τόσο μεγάλες αδυναμίες που ξεχνάω και το όνομά μου ακόμα στο άκουσμά τους.Δεν θα ξανασυναντήσουμε την εποχή του ''Source Tags And Codes'' , αυτό είναι γεγονός, καμία ελπίδα περί τούτου.Δεν θα ξαναπέσουμε ποτέ πάνω σε ''Αnother Morning Stoner'' και πολύ πιθανόν να μην ξανααντικρίσουμε ποτέ τον Conrad Keely να βιάζει τον εξοπλισμό της μπάντας επί σκηνής.Δεν θα ξαναγίνω ποτέ 25 χρονών, κάτι το οποίο αντιλήφθηκα πολύ αργά, ποιος είναι αυτός όμως που δεν γουστάρει να γυρίζει πίσω, να ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε χώρους που πέρασε μια ολόκληρη ζωή;Μπορεί η μπάντα αυτή να μην καλύπτει την παιδική μου ηλικία, περνάει, όμως, σα σίφουνας και ντύνει, μουσικά, φάσεις που πραγματικά ήμουν παιδί.Φτάνοντας στο 2011 να που σκουντουφλάω στο ''Summer Of Dead Souls'' και για μια στιγμή, τα παίρνω όλα πίσω.Δεν συναντάμε εδώ ένα δίσκο μεγαλείο, αλλά ένα δίσκο που είναι ότι πιο ολοκληρωμένο έχουν γράψει από το 2002, με λίγο παραπάνω φλυαρία, όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια, αλλά με κάποια κομμάτια που τεντώνουν τα αυτιά.Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να ασχοληθώ, στην ηλικία που βρίσκομαι, μου αρέσει, όμως, τόσο πολύ να μιλάω για τους TOD που δεν με σταματάει τίποτα.Δεν βάζω φρένο στα γούστα μου, σπάστε τα ρε μουνιά, σας γουστάρω, μου λείψατε!