BROKEN SOCIAL SCENE-Forgiveness Rock Record

Είναι αυτά τα όνειρα που σε κάνουν να ξυπνάς και ξέρεις πως η ζωή σου δεν απέχει πολύ από το όνειρο που είδες.Γελάς δυνατά γιατί το όνειρο,για πρώτη φορά δεν απέχει από την πραγματικότητα.Πόσες φορές,στις τρεις δεκαετίες που ζω,μου έχει συμβεί κάτι τέτοιo;Τον τελευταίο καιρό ξυπνάω γιατί μου κόβεται η ανάσα,ανοίγω τα μάτια μου με τρόμο,πιστεύοντας πως αυτή τη φορά δε θα την βγάλω καθαρή,αυτή τη φορά δεν θα καταφέρω να πάρω ανάσα.Μέσα στον τρόμο μου φοβάμαι να κοιτάξω δεξιά,κλείνω τα μάτια μου αυτόματα.Ήταν απλά ένας νέος εφιάλτης.Άλλο ένα πρωινό που όλα πάνε όπως τα φανταζόμουν.Ηρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα  πως......ζω.Ζω με τις εξαρτήσεις μου,ποτέ δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κάτι,τώρα όμως;Τώρα,όμως,έχω μια εξάρτηση που δεν με αφήνει να ηρεμήσω.Είμαι ένας φυσιολογικός τύπος που δεν θέλω να ηρεμήσω.Είσαι στο μεταίχμιο του κοιμάμαι δεν κοιμάμαι και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.Η μετάβαση σταμάτησε,ΔΕΝ θα κοιμηθείς,συνεχίζεις και γουστάρεις που δεν θα κοιμηθείς μέχρι να καταλάβεις πως ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής ευθύνεται γιαυτό και όχι το τηλεφώνημα.Τότε δεν θα κοιμηθείς όχι γιατί ξαγρύπνησες αλλά γιατί ανησυχείς.Πρώτη φορά στη ζωή σου ανησυχείς για κάποιον.Κατέβηκα στον δρόμο,έκανα ένα τσιγάρο και σκέφτηκα,πέρασαν ώρες,ώρες πολλές,μέχρι να καταλάβω πως θέλω να με ξενερώνουν,το έχω ανάγκη,δεν υπάρχω αλλιώς.Πόσο βαρετά θα ήταν αν δεν ανησυχούσα και δεν είχα πάθη,μεγαλοποιώντας καταστάσεις που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα;Πόσο χάλια θα ήταν ο κόσμος αν ζούσε στην τελειότητα;Πόσο άσχημο θα ήταν αν σε αγαπούσα μόνο για τις στιγμές που με κάνεις να γελάω;Πόσο ηλίθιο,θα σου φαινότανε,να με στεναχωρήσουν δύο λεπτά σοβαρότητας μέσα στην πιο χαμογελαστή φάση της ζωής μου;