The Depreciation Guild-Spirit Youth

Σήμερα επέστρεψα από το νησί.Το όνομά μου είναι Αναστάσης.Συνώνυμο και της ανάστασης.Νιώθω χαρούμενος που οι γονείς μου δε θέλανε από μικρό να μου αλλάξουν το όνομα σε χαϊδευτικό,όπως Τασούλης.Με την επιστροφή μου,αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που άκουσα,επεξεργάστηκα και ανέλυσα.Η φωτογραφία αυτή με τράβηξε,για να πω την αλήθεια,γιατί μου θύμισε την θέα από το μπαλκόνι μου τις μέρες που πέρασαν.Οι τρεις φίλοι μου που συναντάω πάντα,κάθε Πάσχα,από τόσος δα που ήμουνα,βρίσκονται πάντα κάτω από το σπίτι μου,με φόντο τη θάλασσα,και με φωνάζουν να ξυπνήσω.Πάντα μένω μέχρι το τέλος τα βράδια αυτών των ημερών,πίνω περισσότερο από όλους και γυρίζω σπίτι ξημερώματα αντικρίζοντας πάντα την γιαγιά μου που έχει ξυπνήσει πρώτη από όλους.Για πόσα χρόνια ακόμα;Για όσο κρατήσει.Ωραίος δίσκος,αέρινος,τα αγόρια μιλάνε μεταξύ τους,shoegazers χαμηλόφωνοι,λένε πολλά αλλά δεν φωνάζουν.Θα μπορούσα να πω πως μου θυμίζουν τους pains of being pure at heart,κάποιες στιγμές.Κάποιες στιγμές μου λείπεις τόσο πολύ.Θα μπορούσα να πω πως είναι το soundtrack που θα συνοδεύει τις ερχόμενες νύχτες μου.Την νύχτα μου λείπεις περισσότερο.