WIRE at Gagarin 205 13/03/11

Ο εγκλωβισμός της σκέψης σε ένα ανθρωπινο σώμα που, δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά, είναι επίπονη διαδικασία.Δεν υπάρχουν ''θέλω'' εδώ,

έχουν καταργηθεί από καιρό.Η διαδικασία είναι:προχωράς για να τερματίσει το παιχνίδι, το'χεις, θα το τερματίσεις, είσαι καλός παίχτης, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Και ξανά από την αρχή.Η προετοιμασία της μηδενικής εκκίνησης είναι όλο αυτό που σε κουράζει, εκεί που χαροπάλευες να πάρεις άλλη μια ζωούλα-credit για την επόμενη πίστα.

 

Έρχονται οι Wire στις 13 Μάρτη και ελπίζω να με βρουν, σχεδόν, διαμελισμένο.

 

Sunday 13 March 2011 at 9:00pm   

Gagarin 205
Liosion 205
10445 Athens
Greece

YOU SAY PARTY! (WE SAY DIE!)-28/11/10-I NEED TO REMEΜBER THIS!!!

Αν θα έπρεπε να πάρω σήμερα μια μορφή γυναίκας, να χειρίζομαι καλά το μικρόφωνο, να αποκτήσω μια αφάνα, που πάντα ήθελα, να φορέσω απλά μια μπλούζα και να βγω να τραγουδήσω, (δεν ξέρω πως αλλιώς θα πρέπει να τα περιγράψω όλα αυτά που είδα σήμερα) θα ήμουν ακριβώς έτσι.Ξέρω πως πολλοί δεν ξέρουν την ύπαρξη καν αυτής της μπάντας, εγώ τυχαίνει να την λατρεύω και δεν θα αναφερθώ,για να μη γίνω ξανά γραφικός, στην σύνδεση που έχω μαζί της.Και αυτή τη φορά γιατί δεν συνδέω τίποτα και κανέναν με αυτή την μπάντα.Παρακολουθώ την πορεία της από το 2005 και είναι από τις μπάντες που είχα άχτι να δω, όχι τόσο να ακούσω.Δεν ξέρω πόσοι εκεί έξω κάνατε το λάθος να μην πάτε σήμερα στο gagarin, ομολογώ, πως και εγώ ο ίδιος δεν το περίμενα να με παρασύρουν σε αυτό το ''νιώθω σαν στο σπίτι μου'', ''τραγουδάω στο μπάνιο μου'', ''θέλετε και άλλο ρε μαλάκες, θα σας το δώσουμε τώρα αμέσως'' ή και ακόμα στο ''είμαι η φίλη σας, αυτή που αμέσως τώρα θα πηδήξει από τα κάγκελα για να τα πούμε''.Αν και κατά κανόνα δεν μου αρέσει να επαινώ τόσο κάποια γυναίκα στη σκηνή, όχι για κανένα ιδιαίτερο λόγο, ίσως γιατί....αυτή δεν είναι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, είναι ένα κοριτσάκι που δεν ιδρώνει.Τι παίξανε;Τα πάντα.Δεν θα παραθέσω κανένα playlist, έτσι για να σκάσετε, θα πω μόνο πως μπήκανε με το ''There Is XXXX (within my heart)'' και κλείσανε με το ''Τhe Gap (Between The Rich And The Poor)''.Ανάψανε και ένα σπίρτο επί σκηνής, πετάξανε τέσσερις μπακέτες, η τραγουδίστρια φοράει 38 νούμερο παπούτσι, ανέβηκε πάνω στα drums, στα ηχεία, στα κάγκελα, μπήκε ανάμεσα στο πλήθος, τραγούδησε με κάνα δύο από κάτω, ένας από αυτούς μοιάζει με τον Cobain σε ηλικία 23 ετών, ο καινούριος τους drummer είναι μια χαρά παλικαράκι, φτου ρε ήταν άδειο το gagarin, αλλά έγινε πάρτυ, ξέρω και εγώ μωρέ, ήθελα να σκάσω ένα χαστούκι στην ξανθιά δίπλα μου.....από άποψη και μόνο....

TRON

CRYSTAL FIGHTERS-Star Of Love

Και έλεγα πως το καλοκαίρι την έκανε.Όχι, εντάξει, αυτό που ακούω μπορεί να χαρακτηριστεί και χειμωνιάτικο, διαβολικά παιχνιδιάρικο και χειμωνιάτικο.Ηλεκτρονικά κασκόλ και παλτό που ουρλιάζουν Λονδίνο, ''i love london'' , έχω τρελαθεί, αρχίζουν και μου αρέσουν κάτι ταινίες τύπου ''step up'', γιατί θα ήθελα να μάθω να χορεύω πάνω σε τοίχους, να πετάω στον αέρα, να πιάνω φούσκες, να μετατρέπω την καθημερινότητα σε κάτι τόσο ρυθμικό.Πολλές μέρες κόλλημα, πολλές μέρες αναμονή και αυτά τα ουρλιαχτά τερματίζουν την πίστα πανηγυρικά σε ένα σωρό από πολύχρωμες κορδέλες.Σε πάει αλλού αυτός ο δίσκος είτε το θες είτε όχι.Τις προάλλες, πηγαίνοντας προς το αεροδρόμιο, βρέθηκα στο ''αλλού'', τέτοιο κόλλημα ούτε...τι να πω...δε ξέρω άλλο, έχω κολλήσει...Πολύ χαρούμενη διάθεση και σε καλό να βγει επιτέλους.
Ένα μείγμα από electro, indie, dance, punk, τα πάντα όλα σε μίξερ και οι φάτσες τους δύσπεπτες.Δεν το χωράει το μάτι το πόσο άσχετη είναι η εικόνα τους με την μουσική τους, αλλά σκέφτομαι πόσες άσχετες φάτσες έχουν κάνει κάτι ανάλογο.ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ.Δεν το λες και, πως να το πω, ώριμο, αλλά δισκάρα το λες.Το λες άνετα, με τις πρώτες ακροάσεις, και αν η εμπειρία της πρώτης ακρόασης συνδυαστεί με ''υψηλά στάνταρντς'' , τότε, πολύ φοβάμαι, αγαπητοί αναγνώστες, θα δυσκολευτείτε να ξεπεράσετε το ''Star Of Love''.Τι άλλο να πω;Μου λείψατε;

SCREAMING FEMALES-Castle Talk

Είναι από αυτές τις μπάντες που τις συνδυάζεις με πρόσωπα και τα φωνητικά που συνδυάζεις με φωνές, με στιγμές που περνάς με συγκεκριμένα άτομα, οι μπάντες με ενέργεια, σαν αυτούς, σαν εκείνους που στις θυμίζουν.Ο κολλητός μου έχει ένα τεράστιο κόλλημα με τα γυναικεία φωνητικά και φαίνεται να έχει τεράστια αδυναμία στους Screaming Females.Θυμάμαι, ένα βράδυ, σε ένα μπαράκι της Αθήνας, είχε τρελαθεί με την επιλογή του dj.Αν το διαβάσει αυτό, ίσως τρελαθεί που θυμάμαι εγώ αυτή την λεπτομέρεια, ίσως εκείνος να μην θυμάται τίποτα.Αυτή η μπάντα, λοιπόν, έβγαλε δίσκο και για εμένα είναι η πρώτη φορά που τους προσέχω.Καμιά φορά συμβαίνει και αυτό.Η αγάπη κάποιου, για κάτι, μεταδίδεται σε εσένα και εσύ με την σειρά σου αρχίζεις να αγαπάς το ίδιο.Και έρχομαι στο κύριο θέμα του κειμένου μου της μετάδοσης της  πώρωσης, ασυνείδητα, και του πορώδες  συνειδητά.Το πρώτο σκέλος της πρότασής μου είναι κατανοητό, το δεύτερο όχι και τόσο, ε; Επίτηδες δεν είναι, δεν έχω σκοπό να δώσω κάποια εξήγηση.
Αυτή η μπάντα ανήκει στο basement scene, που ανήκουν και πολλές άλλες punk rock μπάντες, punk rock νεότερης γενιάς, έχουν την κάβλα τους και αυτοί, το μόνο που τους λείπει, θα έλεγα, είναι μια πλαστική στη φάτσα της τραγουδίστριας και μια αλλαγή στην κιθάρα της, το δεύτερο προαιρετικό.Κατά τα άλλα, ωραία κυκλοφορία, σίγουρα πολύ καλύτερη από τις πολυαναμενόμενες τις χρονιάς.Αν μου κάνετε παρέα στην ομάδα ανθρώπων που περιμένουν κάτι πάρα πολύ, ακούστε το, μετά από μερικές μέρες θα σας λείπει περισσότερο, εάν το ξανακούσετε θα σας λείπει ακόμα περισσότερο.Δεν ξέρω τι λέω σήμερα, μου φαίνεται, αρχίσανε τα στερητικά σύνδρομα να βαράνε κόκκινο και τα ηχεία μου να βαράνε διάλυση.

The Lost Rivers - My Beatific Vision

Οι Ceremony δεν κάλυψαν ολοκληρωτικά τη δίψα που δημιούργησαν οι A Place To Bury Strangers για όλο και περισσότερο "shoegaze".
Όλη η φάση έχει μείνει στάσιμη αρκετό καιρό τώρα, τίποτα δεν υπερπήδησε το κενό που δημιουργήθηκε.Αυτη τη τρύπα που τα παρέσυρε όλα διατηρείται και ότι νεό βγαίνει χάνεται μέσα στην κενότητα της.
Φαντάζομαι ότι αν ποτέ γέμιζε και μπορούσα να προχωρήσω στον ίδιο δρόμο, κάπου εκεί θα υπήρχε μια λακούβα, έτσι για να μου θυμίζει τι έγινε.Όχι, δεν ανήκω στους μουσικά ευχαριστημένους για το 2010, κάποια είδους αντίδραση θα μπορούσε να είναι αυτό ή απλώς το έφεραν οι συνθήκες βλέπεις.Τίποτα δεν με κεντρίζει, μηδέν ενδιαφέρον, όλα ακούγονται κοινά και όλα φευγαλέα.
Πρωινή γκρίνια για το τίποτα, άλλος ένας ξινός πρωινός καφές και 2-3 τσιγάρα για να εκτόνωσουν τη ξινίλα με πικρίλα.Η μουσική υπόκρουση μελαγχολική, αυτός ο ρυθμικός θόρυβος κάτι μου ξυπνάει.

Ακούω τους Lost Rivers, τυχαία ανακάλυψη, σίγουρα από αυτές που δεν περιμένεις να σε εντυπωσιάσουν.Ούτως ή άλλως πόσο καιρό έχει κάτι καλό να βγει από τη Γερμανία;.....Αιφνιδιάζομαι και μεταφέρομαι σε μία κλειστοφοβική pub με πολύ καπνό, κρατάω το αγαπημένο μου ποτό και κουνάω ρυθμικά το σώμα μου προσπαθόντας να αποφύγω να κλείσω τα αυτιά μου και να ξεριζώσω το κεφάλι μου.Η διχρωμία  που εναλλάσεται ψυχεδελικά μεταξύ μαύρου και ροζ παραδόξως είναι ταιριαστή.Δεν το αντέχω, με αρρωσταίνει αυτό που ακούω και ο dj δεν αλλάζει δίσκο.Η παράνοια είναι το επόμενο βήμα, μόλις πια μπει το "Stay" όλα εχουν τελειώσει.Ακουμπάω τους αγκώνες στη μπάρα και τραβάω τα μάγουλα μου προς τα κάτω.
Με το "Endless Reminder" κλείνει ο δίσκος, εκεί τελειώνει και η εμπειρία μου.Επιστρέφω εκεί που ήμουν...ένας μισοτελειωμένος καφές και ένα καμμένο τσιγάρο.Τρέχω να το πω, τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Το κενό καλύφθηκε και δεν μπορώ να κρύψω την παραζάλη μου.

Coming Soon...

Esben and the Witch-33 EP

Περπάτησε πολύ ώρα για να βρει τον δρόμο του, άφησε σημάδια για να θυμάται την επιστροφή...
Εδώ το βενζινάδικο, εδώ πιο κάτω αυτό το περίπτερο, εδώ η στάση του μετρό, εδώ το σχολείο που πήγαινα μικρός, εδώ το γηπεδάκι που αράζαμε με τον Νικόλα και τον Γιώργο, εδώ έδωσα το πρώτο μου φιλί με την Ευαγγελία, εδώ έφαγα την πρώτη μου σούπα με το ποδήλατο, εδώ παίζαμε κρυφτό και εγώ κρυβόμουν πάντα με την Ευαγγελία και την Μυρτώ και την Σουζάνα και την Μαριαλλένα, εδώ κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο, από εδώ αγόρασα τον πρώτο μου δίσκο, εδώ έδωσα τα πρώτα μου ραντεβού για συναυλίες, εδώ είπα πρώτη φορά ''σε σκέφτομαι'', σε αυτόν τον δρόμο έτρεξα με όλη μου την δύναμη, σε αυτό το σημείο μια φορά ζαλίστηκα και έπεσα κάτω από τον φόβο μου, εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο, ξέρασα πρώτη φορά μετά τρελό μεθύσι, εδώ πιο κάτω πηγαίναμε για καφέ μετά την σχολή, από εδώ αγόρασα τα έπιπλα για το σπίτι που έμεινα μόνος μου και συνεχίζω να μένω ακόμα, εδώ μια φορά με είχε πάρει ο ύπνος, ναι, εδώ σε αυτό το παγκάκι, εδώ, σε αυτό το πεζοδρόμιο χώρισα και μου κόπηκαν πρώτη φορά τα πόδια, εδώ έχω φάει μια φορά και ήταν γαμάτα, εδώ έχω χαθεί ένα βράδυ με το αυτοκίνητο ψάχνοντας τον δρόμο της επιστροφής, εδώ σε ξαναβρήκα ηλίθιε εαυτέ μου και πρέπει να γυρίσουμε πίσω...

Broken Water - Whet

Aκολουθούν σκατοχείμωνες γενικότερα.Μία παρατήρηση που απαιτεί τουλάχιστον το χαμηλότερο επίπεδο τετράγωνης λογικής και αν θέλεις με ποσοστά, γύρω στο 1% της ευφυίας ενός νιάνιαρου για να το καταλάβεις.Ακόμα και τώρα που τα γράφεις δεν καταλαβαίνεις, δεν πειράζει, θα το νιώσεις  στο πετσί σου αργά ή γρήγορα μικρέ παπάρα εαυτέ μου.

Ευτυχώς βρίσκομαι στο σωτήριο έτος 2010 και έχω λίγο χρόνο ακόμα πριν τη τελική κρίση, τη μαζική κομποστοποίηση καλύτερα.Ήδη η καθυστέρηση ήταν μεγάλη αλλά πάντα φαντάζει ευχάριστη η παρουσίαση κάτι γαμάτου που χάθηκε στα αζήτητα.Κομπλεξικός άνθρωπος σου λέω, όπως και δήποτε πρέπει να θεωρείς άξιο αναφοράς όλα τα ντούκου πράγματα.Ο κομπλεξισμός μου σπάει κόκκαλα και η γλώσσα μου στη καλύτερη άντε να σαλιώνει  κανένα αρχίδι κι αυτό μισερό.

Περιαυτολογίες κομμένες, για να περάσουμε στις "περί-αυτιών-λογίες".

Οι Βroken Water μου σκίζουνε εδώ και μήνες το σκατοψωροκαίλικο μυαλό μου.Απλά πραγματάκια οι συνθέσεις τους, κόπια Sonic Youth θα μπορούσες να πεις αλλά για κοίτα καλύτερα την φωτογραφία...πρόκειται για τρίο, υπερπληθυσμός έπεσε στη μπάντα σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ.Πάνε στο διάολο κι αυτά.
Χμ...ποιος τραγουδάει;Τρελό σκηνικό να στάζει μέλι το λαρύγγι και παράλληλα να τυμπανοκρούεις.Παρτούζα καμιά φορά τα φωνητικά, παρτούζα και θόρυβος, παρτούζα και το βάρος που σου χώνουν στο κεφάλι, παρτούζα και η μελωδικότητα στα καπάκια για να σε ισιώσουν.Αυτό είναι λοιπόν οι Broken Water, πρέζα και για το ξύπνημα κόκορες ή το αντίστροφο, ότι κάτσει, το κάψιμο είναι δεδομένο.Η μπάντα έχει γυναικείο χαρακτήρα, ψυχεδελομπλούμ κατάσταση και ο αέρας ραγίζει και το νερό σπάει.Ειλικρινά τον θαυμάζω αυτό το δίσκο, με άγγιξε από την αρχή και όμως δεν είναι λόγω των κοριτσιών, δεν φταίει η ιδιαίτερη τεχνοτροπία τους και ουσιαστικά είναι περιορισμένο μουσικά...αλλά, όχι δεν υπάρχει αλλά.Καμιά φορά σου κάθονται πράγματα απλά και τα βλέπεις ιδιαίτερα.Σκουριάζουν, παλιώνουν και πάλι τα κοιτάς και τι βλέπεις;Τα βλέπεις ιδιαίτερα.Ωραίος δίσκος.

what's new ...

Πως σας φαίνομαι; Γαμάτος; Γύρισα σήμερα και παραθέτω μια φώτο από τις διακοπές μου, για αλλαγή, δεν έχει μουσική σήμερα.Ο compatibility αγνοείται...Αν τον δείτε πουθενά, πείτε του να γυρίσει πίσω, ΑΜΕΣΑ.

Ηello and Goodbye...

Ένα κείμενο για να σας στείλω τους χαιρετισμούς μου και ένα κείμενο για να αποχαιρετήσω την Αθήνα.Δεν θα αναφέρω κανένα λόγο που αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα από το blog, ίσως να το χρειαζόμασταν, το θέμα είναι πως ξανανοίξαμε για να γράφουμε, ίσως πιο αραιά, ίσως με περισσότερη διάθεση, δεν έχει σημασία.Τον καιρό της απουσίας μας κυκλοφόρησε το νέο των Arcade Fire, δεν με ξεφτύλισε, κυκλοφόρησε το νέο των Autolux, δεν με ξεφτύλισε επίσης, κυκλοφόρησε το νέο των Interpol, και χασμουρήθηκα πολλές φορές και των Walkmen δεν μου άρεσε, νομίζω, καθόλου.Ο Αύγουστος ισχυρά κατακτάει την πρώτη θέση ανάμεσα στους πιο νεκρούς μήνες όλου του χρόνου.Ανοίγω, λοιπόν, τη δισκοθήκη μου και ακούω κλασσικές αξίες....

| | | |   | | | |  | | | |
Ραντεβού τον Σεπτέμβριο

Ty Segall - Melted

Ξεγνασιά, όχι πολλά πολλά.Μουσική ελευθερία πνιγμένη σε πολλά γαλόνια fuzz και τι μπορούν να κάνουν ένα ζευγάρι χέρια.Η φιγούρα του και ο τρόπος του φέρνει λίγο σε αυτούς που παίζουν τα πολυόργανα.Όχι τους κλόουν, αυτούς που σε κουλένουν με τη ρυθμική τάξη τους και τη παρουσιαστική αταξία τους.Όργανα στην πλάτη, στα χέρια, στο στήθος, κρόταλα στα μπούτια, στα αυτιά, κουδουνάκια στους αγκώνες και στα κωλομέρια.

Συνωστισμός γύρω του για να παρακολουθήσουν έναν να κάνει πολλά.Πρώτη μούρη στο Goner Festival και ο πρώτος που συμπαθώ ανάμεσα σε εκείνους που χρησιμοποιούν απλά το όνομα τους για να προσωποποιήσουν τη μουσική τους.

Aυτός ο άνθρωπος κρατάει την πόρωση στα χέρια του, είναι ο θεός της πόρωσης.Θέλω να πιστεύω ότι στα live του οι παρευρισκόμενοι δαγκώνονται μεταξύ τους και φεύγουν με εξαρθρωμένους σβέρκους.Δε μπορεί να γίνεται διαφορετικά, στα διονυσιακά σκηνικά έτσι πρέπει να γίνεται.Κολασμένος ξανθός άγγελος που σε ταρακουνάει, σε κοιτάει μυστήρια μέσα στα μάτια, σου πετάει ακτίνες από τον πλανήτη "παραλία" και σου λέει shake your booty...και το αστείο είναι ότι πιάνει...τον κουνάς.

Έχει αρχίσει να με προβληματίζει ο ασταμάτητος ρυθμός που τον ακούω τον παλικαρά μου.Ο κάθε δίσκος πιο σατανικός από τον άλλον και το Lemons η μουσική της κόλασης.Δε μπορώ να το περιγράψω κάτι λιγότερο από κολασμένο, ε ναι.....όταν γίνεσαι υποχείριο ενός δαίμονα, όλα σε παραπέμπουν εκεί.Τουλάχιστον είναι μία πολύχρωμη κόλαση και με ωραία μουσική.

Αναρωτιέμαι τώρα αν θα έπρεπε να αναφερθώ με κάποιο τρόπο στο νεό του δίσκο.Μία φράση αρκεί...

"της εκδιδομένης επί χρήμασι γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα".

Aν αυτό δε σας φτιάξει τη μέρα τον παίρνω εγώ και φεύγουμε...

Αξιομνημόνευτο σχόλιο πού βρήκα στο youtube : I'm a guy and I would sleep with Ty Segall and I'm not even gay. He's just that great. Simply amazing songwriting...

GROUPLOVE-Grouplove (EP)

Αυτή η μπάντα δημιουργήθηκε στην Κρήτη, γνωρίστηκαν και έγιναν μπάντα εκεί.Συγκινητικό; Καθόλου.Αηδία μου φαίνεται, το νησί, η σύσταση μπάντας σε καλοκαιρινές διακοπές, μου θυμίζει φάση παραλίας , μπύρες, φωτιά, εννοείται έρωτας, ιστορίες γύρω από τη φωτιά, ώπα, ώπα, αναγούλα.Όσο σκέφτομαι πως καλοκαίριασε με πιάνει μια ζαλάδα και άγχος για το που θα βρεθώ φέτος, με τι άτομα θα συναναστραφώ, σε τι παρέες θα τραβηχτώ, πόσα hangover θα μετρήσω και ξέρω πως πολλά έχω κρατήσει ασφαλισμένα από παλιότερες διακοπές.Έχω φτάσει σε νησί αναζητώντας τον έρωτα, στην άλλη άκρη για εμένα, μπουκάροντας στα τυφλά, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, τρομακτικά όμορφο για να είναι αληθινό.Το κράτησα ασφαλισμένο, όμως, έκανα την μπάντα μου, δημιουργία ρε πούστη μου, θέληση και φύγαμε.Αυτοί οι τύποι, διάβασα, ήταν οι μισοί από Αγγλία και οι άλλοι μισοί από LA.Τώρα μένουν όλοι μαζί στο Los Angeles, δέθηκαν τόσο πολύ που δεν γινόταν αλλιώς.Το καταλαβαίνω αυτό, ειλικρινά, το καταλαβαίνω, το εννοώ.Το EP δεν μου άρεσε, ένα κομμάτι όμως, το ''Gold Coast'', μου άρεσε τόσο πολύ, θα το χρησιμοποιούσα για να τραγουδάω με πάθος κάτω από ένα μπαλκόνι, μεθυσμένος, τίγκα φάλτσος, με ότι να'ναι όργανα, θα καθόμουν να φάω και τον κουβά με το νερό για τα εξωγήινα μάτια της ΜΟΝΟ!

Arcade Fire – Month of May/ The Suburbs (single)

Διαρρεύσανε τα δύο νέα κομμάτια των Arcade Fire, αποκαλύφθηκε ,λέει, πως είναι μεγάλοι fans των Queens Of The Stone Age ,σα να αρχίζω να το πιστεύω.
Μεσοβέζικα ,όπως είναι,σας τα παραδίδω: ╬ ಠ益ಠ

Girls Names-You Should Know By Now

Δύο αγόρια,μια κοπέλα,μια Vox,μια Jaguar,drums...Η παρέα ολοκληρώθηκε στο Belfast με τον άσσο της παρέας,λίγο καιρό πριν.Κυκλοφόρησαν αυτό το mini album,12'',EP,whatever,με μπερδέψανε.Δεν τους είχε πάρει το αυτί μου ποτέ,έπεσα τυχαία πάνω σε αυτή την κυκλοφορία,σε αυτά τα 6 κομμάτια,μοναδικά,ίσως,θα ήταν η καλύτερη περιγραφή,μιας και διάβασα πως θα είναι τόσο limited η κυκλοφορία του ''You Should Know By Now'',όπως κάνουν,σχεδόν,σε όλα τους.Το όνομά τους δεν αποτελεί πρωτοτυπία,πόσες μπάντες,αλήθεια,μπορώ να σκεφτώ που να περιέχουν την λέξη ''girls'' στο  όνομά τους;;Ήδη μέτρησα επτά μέχρι να ολοκληρώσω αυτή την πρόταση.Όσο το καλοσκέφτομαι,οι πρώτες μπάντες που σκέφτηκα,έχουν κάποιου είδους σχέση με τούτη εδώ.''Dum Dum Girls'',''Girls'',''Little Girls'',''Vivian Girls'' και πάει λέγοντας...Αν σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιο από τα παραπάνω ονόματα,θα έλεγα πως,δικαιούται μια θέση ανάμεσα στους φακέλους που πνίγουν τον υπολογιστή σας,όχι για κανένα παραπάνω λόγο από το γεγονός πως είναι πολύ καλύτεροι από τα ονόματα που προανέφερα,ακόμα και οι φωτογραφίες τους,που τσέκαρα στο internet,αν και περιορισμένες,έχουν άποψη. Ξεκινώντας ως support-last minute-σωτηρίας στους Wavves,με το παρολίγον βάφτισμα TV Girls,ευτυχώς αλλάξανε κανάλι,βρίσκονται στην Tough Love Records τώρα,είστε σοβαροί;Aκόμα κάθεστε;Με αυτή τη φώτο,από πάνω,το download θα έπρεπε να βρίσκεται τουλάχιστον στο 95%...

Phantogram - Eyelid Movies

Πως  θα μπορούσες να χαρακτηρήσεις τον ήχο της πόλης?Ποιος θα ήταν αυτός ο ξεχωριστός ρυθμός που θα μπορούσε να ακολουθήσει τον παλμό μιας πολυάσχολης, πολύβουης και βιαστικής κοινότητας;Τι θα ήταν εκείνο που θα σε έβαζε στον κυκλώνα και θα σε παράσερνε σε ένα τέμπο γρήγορων σκέψεων και γκριζαρισμένης ζωντάνιας;Φαντάζομαι κάτι προσωρινά δυναμικό, κάτι απειλητικό, κάτι πρόχειρο, σίγουρα κάτι με υποκειμενική αξία...ούτως ή άλλως ποτέ δε θα μπορούσαμε ποτέ να συντονιστούμε όλοι μαζί.Τι νόημα θα είχε...;
Ενδεχομένως να έμοιαζαν λίγο στους Handsome Furs αλλά τελικά το μόνο κοινό τους είναι ότι είναι ντουέτο και ότι η κοπέλα Sarah Barthel ασχολείται με τα πλήκτρα και ο άντρας Josh Carter με τις κιθάρες...γενικά μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι μεν είναι από το Μόντρεαλ και οι δε από τη Νέα Υόρκη, επιτόπου αποκλείει την περίπτωση να έχουν και πολλά κοινά.
To κείμενο όσο περνάει η ώρα γίνεται πιο βαρετό και πιο ρηχό.Μάλλον έκατσε αρκετό καιρό περιμένοντας να δει το φως το μπλογκερικού ήλιου.Ότι ζητούσα να γράψω κάποτε τώρα φαντάζουν λόγια του αέρα.Εντάξει τι σκατά σκεφτόμουν τότε...περιέργους συνειρμούς έκανα.Τώρα απλώς τα αφήνω για να πιάνουν χώρο και να παινεύω τον εαυτό μου που έγραψα ένα τόσο μεγάλο κείμενο.
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο δίσκος είναι τόσο απολαυστικός που αν δεν τελείωνα αυτό το ποστ θα ένιωθα μισερός.Όπου τους συναντούσα θα ήξερα ότι τους χρωστάω τους καλύτερους πρωινούς καφέδες για εφέτος και παρόλ'αυτά ποτέ δεν έκανα κάτι γι'αυτούς.Εώς σήμερα.
Πέρυσι ήταν οι We Fell To Earth, εφέτος το κενό το καλύπτουν οι Phantogram.Για όσους καταναλώνουν αρκετή ώρα στα μουσικά τεκτενόμενα τους γνωρίζουν.Συνήθως τους κράζουν και τους προσπερνάνε.Σκάσανε μύτη το Φλεβάρη, τον πιο μελαγχολικό και ατμοσφαιρικό μήνα.Τώρα που κοντέυει Ιούνιος μου ακούγονται το ίδιο.
Μόλις είδα αστεράκια
Πατάω δημοσίευση ανάρτησης και ότι κάτσει

WOLF PARADE-Expo 86

Πόσο πιο εκτιμητέα μπορεί να γίνει μια μπάντα όταν σε τρελαίνει πέρα από τα φυσιολογικά;Πέρα από κάθε προσδοκία,σου γεμίζει αέρα τα πνευμόνια,όπως όταν γνωρίζεις την χαρά στο πρόσωπο μιας κάποιου σημαντικού προσώπου;Πως είναι να χαίρεσαι με το γέλιο κάποιας ύπαρξης όταν εσύ ο ίδιος το προκαλείς;WOLF PARADE ladies & gentlemen για το πιο γεμάτο,μουσικά,Σαββατοκύριακο του μήνα.Κλασσικές wolf parade συνθέσεις, μόνο που αυτή τη φορά έχουν προσθέσει ένα δυναμισμό μέσα στην όλη συγκίνηση, δυναμισμό που σε ωθεί να προχωρήσεις και να κοιτάξεις μπροστά, να σηκώσεις τον κώλο σου από την πολυθρόνα, να ντυθείς,να βγεις έξω,να πας διακοπές.Γνωρίζω,πολύ καλά,πως επαναλαμβάνομαι,αλλά μου αρέσει,είναι το ελάττωμά μου.Εμπνέομαι από τον έρωτα, άθελά μου, η μουσική μου το προκαλεί αυτό, καμιά φορά δεν θέλω να με αντικρίσω όταν βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση.Αναρωτιέμαι πως αλλιώς θα μπορούσα να νιώθω με τους Wolf Parade,δεν υπάρχει άλλος δρόμος....εδώ είμαι.... να'μαι......
.....και ενώ ο Spencer Krug είναι εκείνος που πάντα μου έριχνε την μπουνιά στο στήθος, στο Expo 86, ο Dan Boeckner είναι εκείνος που αρπάζει το κουζινομάχαιρο, με πλησιάζει και δεν φοβάμαι.Αυτή τη φορά δεν απειλούμαι από φαντάσματα, δεν έσκασαν ξαφνικά οι εξωγήινοι, δεν με απαγάγουν, δεν είμαι πληγωμένος, δεν κλαίω, γύρισαν πίσω οι Wolf Parade...Και μου μαζέψανε όλο μου τον εγωισμό,το πιο ασύμφορο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας,το πιο άχρηστο,το πιο αστείο,έκλεισαν την συμφωνία με τα εσώψυχα μου,είμαι δύσκολος άνθρωπος και εύθραυστος ταυτόχρονα,παρόλα αυτά,ανήκω στην μερίδα των ανθρώπων που εκτιμάνε.Μου αρέσει να δίνω τις λάθος εντυπώσεις,να σκοντάφτω και να υπάρχει εκεί κάποιος να με μαζέψει,αγαπημένοι μου wolf parade τα καταφέρατε,μου τα πήρατε όλα και δεν έχω τίποτα να σας δώσω πέρα από τον εγωισμό μου,τον βάζω κάτω και σας παρακαλώ να τον πατήσετε.Όλα όσα μου προσφέρει το ''έργο'' σας,η απλοϊκότητα που υπάρχει ανάμεσα στις θεόσταλτες φωνές σας,στις μελωδίες σας,στα όλα σας,δεν τα ανταλλάσσω με τίποτα,όσο και να με πληγώνετε κάθε φορά που ακούω τα νέα σας κομμάτια.....
Επέλεξα το νέο σας εξώφυλλο,αυτή τη φορά,για φωτογραφία στην παραπάνω έκθεση,γιατί το βρίσκω ανάλογο του δίσκου,οι φωτογραφίες σας παραμένουν στο κεφάλι μου από τότε που σας γνώρισα....

ISIS has reached an end

(FROM: isistheband.blogspot.com)
It's hard to try to say it in any delicate way, and it is a truth that is best spoken plainly. This end isn't something that occurred over night and it hasn't been brought about by a single cataclysmic fracture in the band. Simply put, ISIS has done everything we wanted to do, said everything we wanted to say. In the interest of preserving the love we have of this band, for each other, for the music made and for all the people who have continually supported us, it is time to bring it to a close. We've seen too many bands push past the point of a dignified death and we all promised one another early on in the life of the band that we would do our best to ensure ISIS would never fall victim to that syndrome. We've had a much longer run than we ever expected we would and accomplished a great deal more than we ever imagined possible. We never set any specific goals when the band was founded other than to make the music we wanted to hear and to play (and to stay true to that ideal), so everything else that has come along the long and winding path has been an absolute gift. As with any momentous life-changing decision (which this certainly is for the 5 of us), we feel a very dynamic range of emotions about this and cannot express all of it within the space of a few sentences, and perhaps it's best to do what we've always done in and let our music speak for us. It is and has been the truest expression of who we are as a collective and in some ways who we are as individuals for the 13 years in which we've been together. The last and perhaps most important thing we might say in relation to all this is how grateful we are for the people that have supported us over the years. It is a lengthy list that would include those who put out our records, those that played on them and put them to tape, the many bands with whom we shared the stage, all of our family, friends and companions who supported us in our individual lives and thus made it possible for us to continue on in the band, and most importantly those who truly listened to our music whether in recorded form or by coming to out to our shows (or both). It is quite true that we would never have done what we have without those people, that is many of you who are reading this. Our words can never fully express what we feel, but we hope that our music and the efforts made to bring it into being can serve as a more proper expression of gratitude for this life and for everyone in it. Thank you.

In more immediate and practical terms the tour we are about to embark upon is indeed our last. We are hoping that these final live rituals can help us bring a close to the life of this band in a celebratory and reverent way, and also provide us with a chance to say goodbye to many of those that have supported us over the years. While there is a measure of sadness that comes with the passing of this band, we hope that the final days can be joyous ones during which any and all that wish to come and join us will do so. It seems fitting that the last show of the tour and of our active existence will take place in Montreal, the site of the very first ISIS show in 1997 (though that was an unintentional move when booking the show initially). After the tour we also plan to follow through with other projects set in motion some time ago - pursuing the completion of a final EP, compiling live audio and visual material for future releases, and generally doing whatever we can to make our music available for as long as there are people who wish to hear it.

Thanks again to any and all,

ISIS, May 18, 2010

Jello Biafra & The Guantanamo School of Medicine live @ Gagarin

Θα καεί το πελεκούδι......

Δεν μεγαλώνουμε ποτέ οε οε οε οεοεοεοεοε........

THEE OH SEES-Warm Slime

Συμπαθάτε με,ώπα,ώπα,έχω πιει,δεν ξέρω τι λέω και τι κάνω εδώ;Είμαι χαρούμενος παρά τις αναποδιές που μου συμβαίνουν,θα μου πεις σιγά τις αναποδιές,αλλά αυτά τα μικρά είναι που μου παίρνουν το κεφάλι.Όχι,όχι δεν το βγάζω το πουκάμισο,μπορεί να χορεύω και να γελάω συνέχεια,αλλά το πουκάμισο θα παραμείνει.Ρε,δεν μου αρέσεις,το καταλαβαίνεις αυτό;Δε γουστάρω τα μακριά μαλλιά στις γυναίκες,τι να κάνω,έχω κολλήματα.Εντάξει,ένα ποτό θα το δεχτώ αφού θες τόσο πολύ να με κεράσεις.Τι πίνουμε;Tequila;;;;Γιαυτό ζαλίζομαι τόσο ρε πούστη......Πες του μαλάκα του DJ να βάλει κάτι που να γουστάρω.Σπίτι μου είμαστε;Γιαυτό κάθομαι τόσο άνετα ρε πούστη.......Κάνε μια καλή και άνοιξε τον υπολογιστή μου,τον άνοιξες;Ακόμα;Ακόμα;Πόσο αργή μπορεί να είσαι;Επιτέλους.....Λοιπόν,βλέπεις εκεί ένα φάκελο που λέει Thee Oh Sees-Warm Slime;Εκεί ρε,δεξιά.Τον βρήκες,ωραία,βάλτον τώρα να παίξει.Πως;Δεν ξέρεις πως;Άσε σηκώνομαι εγώ......

μια ώρα αργότερα....

 Μα γιατί θες να φύγεις;Άλλο ένα ποτάκι ρε και φεύγεις....Τώρα....εντάξει...μου φαίνεσαι πανέμορφη... Σε ζάλισε η μουσική;;;;!!!;;;;;;;;!!!;;;;Το ξόδεψες το γούστο σου όλο πάνω μου,το καταλαβαίνω....Κάτσε άλλα πέντε λεπτά,βάλε το πρώτο κομμάτι του δίσκου και φύγε μόλις τελειώσει...(Ωραία,έχω άλλα 15, σχεδόν,λεπτά να την πείσω να κοιμηθεί μαζί μου.................)

Effi Briest - Rhizomes

Kαμιά φορά ξυπνάς και εύχεσαι μία έκπληξη να σε βρει μέσα στη μέρα, έτσι για αλλαγή, έτσι για να λες ότι σήμερα έκανα κάτι διαφορετικό, έτσι για να γεμίσει η μέρα σου κάπως αλλιώς.Το τελευταίο καιρό έλειπε αυτό το διαφορετικό.Μουσική μονοτονία, ψυχολογική ατονία και μία γενικότερη αχρωμία με σπάραζε.Eώς σήμερα....τσεκάροντας τις νέες κυκλοφορίες, σταθερός στις αξίες ενός μοναχικού πρωινού, είδα το εξώφυλλο που μου θύμιζε την Zola Jesus και τους Nice Face.H Sacred Bone Records δεν μου ήταν γνώριμη, πλέον έγινε από τις αγαπημένες.

Φυσικά και το κατέβασα, φυσικά και το άκουσα και πολύ φυσικά μου δημιουργήθηκε ένα ωραίο mood να γράψω κάτι.

Κάτι το οποίο θα έπρεπε να εξηγήσει πόσο καλό είναι αυτό που ακούω.....πόσο καλό άραγε;

Αν κάτι είναι ξεχωριστό, ο μόνος ουσιαστικός τρόπος να το κάνεις ουσιώδες είναι ο τόνος που δίνεται στη διαφορά.Η σημαντικότητα του να διατηρείς πάντοτε μία διπλή αναφορά, συγκρητική συνήθως είναι αυτό που ψάχνω.Άλλα τα μάτια της αλεπούς και άλλα της κουκουβάγιας, άλλα ακούω εγώ και άλλα εσύ.Στν προκειμένη οι έξι νεαρές κοπέλες για εμένα δημιούρησαν κάτι ξεχωριστό, για εσένα απλά ένας καλός δίσκος.Δεν μπορεί να αξίζει κάτι λιγότερο από έναν καλό δίσκο.Η λέξη μέτριος είναι είναι πολύ σκληρή και ούτε φαντάζομαι να οριζόταν σαν σκουπίδι.

Γενικά είπα αναφέρομαι σε μία έκπληξη και λατρεύω τις εκπλήξεις, όσο και να δυσκολεύομαι να τις διαχειριστώ, είναι αυτές που μου διατηρούνε την ελπίδα.Την ελπίδα ότι κάθε μέρα δεν είναι ίδια, την ελπίδα ότι όλα είναι τροχός και γυρίζουν και ας μη σου κάθονται πάντα.Τουλάχιστον γνωρίζεις πια ότι κάποια στιγμή θα σου κάτσει και όταν πια σου κάτσει ευχαριστιέσαι μόνο και μόνο που είχες την υπομονή να υπομείνεις αυτό το "τροχό της τύχης".Όσο τον κοιτάς να γυρίζει...ελπίζεις, όταν σταματήσει.....εκπλήσεσαι.Θετικά ή αρνητικά δεν παίζει ρόλο αφού η ελπίδα σε υποκινέι να τον ξαναγυρίσεις.

Είχα πολύ καιρό να ακούσω έναν δίσκο πάνω από πέντε φορές και να μην διανοηθώ να τον αλλάξω.Ακούγοντας τον όλα έρχονται πολύ φυσικά, τέλεια ροή.Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η μουσική είναι η τέχνη των γυναικών.

Team Ghost-You Never Did Anything Wrong To Me (EP)

Άργησα,ε;Άργησα ΠΑΛΙ.Ο χρόνος τρέχει από πίσω μου,όχι εγώ προς τα εκείνον,τρέχει να με προφτάσει μήπως και προλάβει να μου τα πάρει όλα.Συνήθως ξεκινάω να γράφω κάτι,κολλάω,ξεκινάω και παραμένει στα πρόχειρα.Η σχέση μου με το internet δεν ήταν ποτέ καλή,ήταν κάκιστη,στην προκειμένη περίπτωση μόνο θετικά μπορώ να γράψω,το αφήνω απέξω το γαμημένο.
Η σχέση μου με τα φαντάσματα ήταν πάντοτε καλή,ίσως η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη.Τι συμβαίνει όμως όταν εισβάλει μια ομάδα φαντασμάτων στο σπίτι σου;Παραδίνεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα,καλά,ούτε πρώτη.Εκεί που πιστεύεις πως όλα τελείωσαν,ετοιμάζεσαι να γνωρίσεις την ''άλλη όχθη'' τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα.Μεταξύ όμορφου ονείρου και γλυκιάς μαστούρας,το λεπτό που μια σοκολάτα θα έδινε τέλος στο κόλλημα του εγκεφάλου σου,το δευτερόλεπτο που σκέφτεσαι να τα ξεράσεις όλα ή να δώσεις ένα τέλος,ανοίγοντας την πόρτα στην χώρα των θαυμάτων,σκάει αυτό το ''Colours In Time'' και ξέρεις πως δεν θες με τίποτα να κουνήσεις από εδώ μέσα.
''Φάτε με ολόκληρο αν μπορείτε,παραδίνομαι,ταΐστε τους φίλους σας με τα κομμάτια μου,μοιραστείτε τα συναισθήματα μου,δεν τα χρειάζομαι πια,δώστε τις αισθήσεις μου,το μόνο που θέλω είναι καθαρές παραισθήσεις,ακουμπήστε τις στο κομοδίνο μου,εξαφανίστε με.''

EXPLODE INTO COLOURS-QUILTS

Κόλλημα...Κάτι τέτοιες μπάντες σκάνε σα μούτζα στη μάπα που για να μου ξυπνήσουν την νευρασθένεια  μου,είμαι πολύ νευρικός άνθρωπος,είμαι νευρόσπαστος,είμαι ανέλπιστα θυμωμένος.Είμαι οργισμένος...Δεν αντέχω να αρρωσταίνω από συναισθήματα γιατί δεν μπορώ να καλύψω κανένα, ειδικά...Eyes Hands Mouth.Οι προσπάθειες μου να εκφραστώ καταλήγουν σε φιάσκο,μια τεράστια απάντηση για όσους με κατατάσσουν στην κατηγορία του ''κλειστού'' ανθρώπου.Δεν μπορώ να μιλάω απομονώνοντας τις ''κακές'' λέξεις για να μην προκαλέσω,σαν αυτές τις τρεις τύπισσες.Γνωρίζω ανθρώπους που δεν εκφράζονται με κλάματα,δεν ανήκω σε αυτούς,κλαίω για να μην σπάω,κλαίω για να μη μιλάω άσχημα,κλαίω όταν στεναχωριέμαι,εκφράζομαι.Το Quilts με αντιπροσωπεύει,εδώ και αρκετό καιρό έψαχνα το που θα το χωρέσω,πως ακριβώς θα μπορούσα να το τοποθετήσω κάπου που να φαίνεται πως ταιριάζει και σε αυτό που φαίνεται να ταιριάζει,να ενσωματώνεται,είναι η κίνηση,οι κινήσεις...Τα όρια μου δεν τα έχω δοκιμάσει ακόμα,το σκέφτομαι,νομίζω δεν θα ήθελα να τα δοκιμάσω...Κάτι τέτοιες στιγμές με ξυπνάνε,μου ανοιγοκλείνουν τα μάτια,μου βαράνε την πλάτη,μου σκουπίζουν τον ιδρώτα...Isolation.Τα drums είναι ένα όργανο που ποτέ δε θα είχα σκονισμένο,είναι ένα όργανο που σε κάτι τέτοιους δίσκους απολαμβάνω να ακούω και αυτή η επίθεση που σκάει από τα τύμπανα αντανακλά με οργασμική επιτυχία τον χαρακτήρα μου.Δεν γνωρίζω γιατί επέλεξα να γράψω για αυτές σήμερα,μια μέρα που θα έπρεπε να είμαι τόσο χαρούμενος,δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να μου βγει τόση στεναχώρια,μια μέρα που θα έπρεπε να γιορτάζω με σαμπάνιες,δεν ξέρω γιατί θα πρέπει οι ερωτευμένοι να στεναχωριούνται,όταν τέτοιοι ήχοι μπορούν να συνοδεύουν τα βράδια τους,δεν ξέρω γιατί είμαι μόνος μου εδώ μέσα και απέναντί μου έχω μια οθόνη,δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι γίνονται τόσο αντιδραστικοί,όταν έχουν τόσο πολλά να δώσουν,δεν ξέρω γιατί είμαι ένας από αυτούς,όταν έχω εσένα...  

INTERPOL-Lights

Ω,ναι,κυκλοφόρησε το νέο κομμάτι των INTERPOL,με τίτλο Lights,προς κατέβασμα.Tι καλύτερο από μια δόση κατάθλιψης μέσα στην άνοιξη;
Για τσεκάρετε
να μου πείτε πως σας φαίνεται------->Seasonal Affective Disorder

ME YOU US THEM-Post Data

Μόλις τσέκαρα το εξώφυλλο σκεφτόμουν ''wrong''.Μόλις κρυφοκοίταξα τις φωτογραφίες τους σκεφτόμουν ''wrong'',όλα μοιάζανε σαν να τα ήξερα,πρόσωπα αδιάφορα,τρίο αγοράκια μοστράρανε μια ωραία κιθάρα και κάνανε την πολυαναμενόμενη ''δουλειά''.....Δεν ξέρω πραγματικά τι με έσπρωξε να ακούσω αυτόν τον δίσκο και τι με κάνει ακόμα και τώρα να συνεχίζω να τον ακούω.Είναι η διάθεση του να κάνω συνεχώς πράγματα για να απασχολώ το μυαλό μου;Είναι οι σαβούρες που δοκιμάζω τελευταία να ακούω και πατάω stop στο τρίτο κομμάτι μάξιμουμ;'Η μήπως είναι η προφανής απάντηση ''ναι ρε μαλάκα,είναι καλός!''.Πως γίνεται να είναι τόσο καλός και η αισθητική να είναι τόσο κακόγουστη;Πως θα πάτε μπροστά,ρε μαλάκες,χωρίς έμπνευση στο περιτύλιγμα που περιέχει την τέχνη σας;Στραβώνω όταν αυτά τα δύο δεν συνδέονται,τα παίρνω που τους γουστάρω,στραβώνω που έκανα δέκα ολόκληρα λεπτά για να σας βρω μια φώτο που να σας κολακεύει,γιαυτό και επέλεξα μια που να μη φαίνεστε.Γιατί σας γουστάρω απλά,γιατί καταβάλετε προσπάθεια να γίνετε πιο βρώμικοι και δεν τα καταφέρνετε όσο θα θέλατε και θα ήθελα,ωστόσο,ένα μέρος σας,ανεκτό μέρος σας,μεγάλο για τύπους που αντιπροσωπεύουν τέτοιες φάτσες,καταφέρνει να μου τραβήξει την προσοχή.Και επειδή ένα καλό βιβλίο πρέπει να έχει και ένα πολύ καλό τέλος,σας εκμυστηρεύομαι πως τα κομμάτια σας έχουν πολύ καλό τέλος,σχεδόν όλα,ας δημιουργούσατε ανάποδα,ας τα ενώνατε όλα μαζί,ας βάζατε έναν άλλο τύπο στα φωνητικά,ας βάζατε μια γυναίκα στην μπάντα,ας πίνατε ναρκωτικά 24/7,ας κάνατε κάτι.....

BROKEN SOCIAL SCENE-Forgiveness Rock Record

Είναι αυτά τα όνειρα που σε κάνουν να ξυπνάς και ξέρεις πως η ζωή σου δεν απέχει πολύ από το όνειρο που είδες.Γελάς δυνατά γιατί το όνειρο,για πρώτη φορά δεν απέχει από την πραγματικότητα.Πόσες φορές,στις τρεις δεκαετίες που ζω,μου έχει συμβεί κάτι τέτοιo;Τον τελευταίο καιρό ξυπνάω γιατί μου κόβεται η ανάσα,ανοίγω τα μάτια μου με τρόμο,πιστεύοντας πως αυτή τη φορά δε θα την βγάλω καθαρή,αυτή τη φορά δεν θα καταφέρω να πάρω ανάσα.Μέσα στον τρόμο μου φοβάμαι να κοιτάξω δεξιά,κλείνω τα μάτια μου αυτόματα.Ήταν απλά ένας νέος εφιάλτης.Άλλο ένα πρωινό που όλα πάνε όπως τα φανταζόμουν.Ηρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα  πως......ζω.Ζω με τις εξαρτήσεις μου,ποτέ δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κάτι,τώρα όμως;Τώρα,όμως,έχω μια εξάρτηση που δεν με αφήνει να ηρεμήσω.Είμαι ένας φυσιολογικός τύπος που δεν θέλω να ηρεμήσω.Είσαι στο μεταίχμιο του κοιμάμαι δεν κοιμάμαι και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.Η μετάβαση σταμάτησε,ΔΕΝ θα κοιμηθείς,συνεχίζεις και γουστάρεις που δεν θα κοιμηθείς μέχρι να καταλάβεις πως ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής ευθύνεται γιαυτό και όχι το τηλεφώνημα.Τότε δεν θα κοιμηθείς όχι γιατί ξαγρύπνησες αλλά γιατί ανησυχείς.Πρώτη φορά στη ζωή σου ανησυχείς για κάποιον.Κατέβηκα στον δρόμο,έκανα ένα τσιγάρο και σκέφτηκα,πέρασαν ώρες,ώρες πολλές,μέχρι να καταλάβω πως θέλω να με ξενερώνουν,το έχω ανάγκη,δεν υπάρχω αλλιώς.Πόσο βαρετά θα ήταν αν δεν ανησυχούσα και δεν είχα πάθη,μεγαλοποιώντας καταστάσεις που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα;Πόσο χάλια θα ήταν ο κόσμος αν ζούσε στην τελειότητα;Πόσο άσχημο θα ήταν αν σε αγαπούσα μόνο για τις στιγμές που με κάνεις να γελάω;Πόσο ηλίθιο,θα σου φαινότανε,να με στεναχωρήσουν δύο λεπτά σοβαρότητας μέσα στην πιο χαμογελαστή φάση της ζωής μου;

The Black Keys - Brothers

Πραγματικά όσο και να με στιγματίσει αυτό, ποτέ δε ντράπηκα που γουστάρω ως τα μπούνια αυτούς τους μάγκες.Στη φάση τους μακράν η καλύτερη μπάντα και από ρομαντίλα τι να πεις....ξέρουν που παν τα τέσσερα.

Δεν άλλαξαν πολλά από τις παλιότερες δουλειές τους, το μοτίβο που κινούνται είναι πια κλασσικό αλλά όπως και να έχει κάθε δισκάκι τους είναι αν μη τι άλλο είναι μία ευχάριστη προσθήκη μέσα στο χρόνο.

Blues πρωί, μεσημέρι, βράδυ, χαμένες αγάπες, κερδισμένοι έρωτες, κακά παιδιά που πονάνε για τα κορίτσια και γενικά όλο αυτό το mood που διατηρούν, όλη αυτή η μεταφορά συναισθηματικών ερωτικών  γεγονότων, έστω και πλατωνικών μέσα σε στίχους και μουσική πάντα με είχε από κοντά.Μία απλή μετάφραση στην ελληνική πραγματικότητα θα ήταν νομίζω τα μπουζούκια.Ξέρετε...."άναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά, έχω μεγάλο πόνο μεσ'την καρδιά".Δεν απαλλάσονται από την κατηγορία των μεγάλων ερωτικών και η λέξη "my baby" γνωρίζει τεράστιες στιγμές.Πόσο καψούρηδες είναι τελικά αυτοί οι δύο για να κλείνουν σπαρακτικά κάθε τετράστιχο τους  με αυτή τη λέξη;Τι έχουν τραβήξει αυτά τα παιδιά;Φαντάσου να μην ήταν και φίρμες.

Πολύ ξεπερασμένο να ακούει κάποιος μπλουζιές, πολύ οπισθοδρομικό, πολύ κιτς για άλλους.Για εμένα απλά παράδοση.Είπα, απεριορίστα συμπαθητική μπάντα.

Το Brothers δε ξεφεύγει από τις προηγούμενες δουλειές τους, ίσως να γίνεται λίγο παραπάνω let's get boogie....και ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι καλοκαίρι, σκισμένο τζιν σορτσάκι, ξυπόλητος, να λιάζομαι πάνω στους βράχους.Ξαπλωμένος, με τους αγκώνες να στηρίζουν τον υπόλοιπο ανασηκωμένο κορμό μου και να κινούμαι απαλά με το ρυθμό των blues.Oυάου!

Δύο τραγούδια που έχω ξεχωρίσει από εδώ είναι το The Only One και το Never Give You Up, δε νομίζω να τραγουδάει ο Dan Auerbach αλλά κάποια άλλη.Όποιος και να το κάνει, με τη φωνή του δίνει μια φοβερά ρετρό στάση στο τραγούδι και μία original ομορφιά.

Άλλο ωραίο στο δίσκο είναι το εξώφυλλο-απλά πανέξυπνο, πανέξυπνα απλό-.Το Brothers θα κυκλοφορήσει στις 18 του Μάη και όσοι έχουν υπόψιν ήδη τους Black Keys ξέρουν τι περιμένουν πάνω κάτω.Ο πρώτος που του το έβαλα να το ακούσει μου το χαρακτήρισε βαρετό.Δεν είναι βαρετό, είναι απλά The Black Keys.

Crystal Castles-LCD Soundsystem=1-0

'Eπιασα τον κώλο της Alice.(Λονδίνο,2008)
This is-NOT-happening.(Αθήνα,2010)
Τράκαρα με μηχανή,background ακουγόταν το Crimewave των HEALTH,διασκευασμένο από τους Crystal Castles.(Εθνική οδός,2007)
Βαρέθηκα,όλο για τους LCD μου μιλούσε,αντί να μου την πέσει!(Τοσκάνη,2009)
Γνώρισα την Μαριέττα,ο κλώνος της Alice μπροστά στα μάτια μου.(Αθήνα,2009)
Sound Of Silver (UK,2007)
Προτιμούσα πάντα τις γυναίκες με φούστες και all star και όταν έκανα εμφάνιση οι πόντοι του καλσόν ποιο sound of silver,το 2007,για εμένα,δεν υπήρχαν οι lcd.(edinburgh,2007)

This is happening.(UK,2010)

Crystal Castles.(UK,2010)

Θέλω να ξαναπιάσω τον κώλο της Alice,δεν γουστάρω κοστουμάτους.

Είναι τόσο χλιαρό το νέο album των Lcd Soundsystem που δεν το χαρακτηρίζω χάλια,γιατί μου είναι αδιάφορο.Η Βαρκελώνη με κράτησε λίγες μέρες παραπάνω,λόγω ηφαιστείου,όμως,μη έχοντας τι να κάνω άκουσα το νέο των Crystal Castles.Όπως και να το κάνουμε,μια λυσσασμένη όμορφη σκύλα,που το βλέμμα της παρανοεί,είναι πάντα πάνω από έναν ''μπούλη'' με κοστούμι.Μεταφράστε την παραπάνω πρόταση μουσικά,γιατί κάπως έτσι είναι η σύγκριση.Δεν πρόκειται,βέβαια,για σύγκριση,δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα.

κοστούμι vs stage diving

UNKLE-Where Did The Night Fall

 Στην προσπάθειά μου να τον κατανοήσω τον διέκοπτα συνέχεια και έκανα όλο ερωτήσεις.Mε ποιον τα σχεδιάσατε όλα αυτά;Δεν σκέφτηκες καθόλου ότι θα σκοτώσεις και ίσως σκοτωθείς και εσύ ο ίδιος;Πως τα στήσατε όλα αυτά;Σε βοήθησε κάποιος;Όχι;Και που έμαθες να τα κάνεις όλα αυτά;Τα σχεδιάζατε καιρό;Συνεργάτες είχες;Πότε θα εκτελεστεί το σχέδιό σας;Όλα τα έχεις έτοιμα,ε;
Τι να πω,νιώθω μικρός μπροστά σου,δεν είχα σκεφτεί πως το πλάνο σου θα είναι τόσο εξεζητημένο,σε βοηθήσανε και τόσα άτομα που έχουν βεβαρυμένο παρελθόν,πως στο καλό τους έπεισες;Με συγχωρείς, δεν ήταν σωστή αυτή η ερώτηση,σαφώς η παρέα σου συναναστρεφόταν ανέκαθεν με τέτοιους τύπους.Το σχέδιο το βρίσκω περίπλοκο,άντρες,γυναίκες από κάθε φάρα και ο τεχνικός εξοπλισμός άριστης ποιότητας,ο δικός σου τουλάχιστον και αυτός που ανήκει στην οικογένεια,αλλά,βλέποντας το σχεδιάγραμμα και τις σημειώσεις σου,των φίλων σου είναι καλύτερος.Δεν θέλω να σε προσβάλλω αλλά μόνοι σας δεν θα τα βγάζατε πέρα.Την προηγούμενη φορά,πάλι βοήθεια είχατε και έπαιζε για μήνες σε όλα τα κανάλια η επιτυχημένη καταστροφή,σκοτώσατε και κόσμο,δεν νιώθεις τύψεις;Στα αρχίδια σου,για την ιδέα ζείτε και εγώ μαζί σας.

Να πιάσω καμιά μπύρα ή δε θα κάτσεις πολύ;Αφού είναι όλα έτοιμα,τι αγχώνεσαι;Έχετε και τον μπαρμπα-Mάρκο που είναι accurate,δεν υπάρχει περίπτωση απόκλισης,σταμάτα να ιδρώνεις.Τρέμει, όμως,δεν πιστεύω να βάλετε εκείνον να τοποθετήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό.Α,εντάξει,αφού τον έχετε για εγκέφαλο,καλή κίνηση.Έχετε και τον κολλητό σου τον Gavin που είναι ταχύτατος.
Φεύγεις από τώρα;Κάτσε ρε μαλάκα να πιούμε μια μπύρα.Αυτά θα έχουμε στο εξής;Άντε τράβα,με τέτοια μούρη,προτιμώ να βγω σήμερα,άλλωστε.Δε σε ρώτησα,πότε θα εκτελεστεί;10 Μάη;Έχεις σχεδόν μήνα μπροστά σου,πιες μια μπύρα.Άντε γαμήσου,φύγε.....σε βαρέθηκα,θέλω να παρτάρω,δεν πέφτει και με τίποτα ο ήλιος,που σκατά έπεσε η νύχτα;    

Lovers of Modern Art - Genuine Copy

Αυτός ο δίσκος έπεσε στα άδυτα της νεανικής μουσικής μου φιλοσοφίας και των μεγάλων μουσικών ανατροπών μου.Εκεί κάπου όταν οι Stooges συναντούσαν τους Sonics, η Joplin τον Hendrix και δε ξέρω τι άλλο.Σαν να πήραν ένα τεράστιο καρμπόν, να το τοποθέτησαν πάνω στα πάντα μου και να το αποτύπωσαν σε εννέα τραγούδια.O τίτλος Genuine Copy απλά αγγίζει την πραγματικότητα, λες και όλοι οι κορυφαίοι άλλων εποχών αποφάσισαν να κατουρίσουν στην ίδια λεκάνη.
Στις μέρες μας θα πάει άπατο, τότε ίσως να είχε μεγάλη αξία.Πολλοί θα έτρεχαν να τσιμπήσουν μια τέτοια βινυλιά και μάτσο τα κοριτσάκια για ένα αυτόγραφο.
Νεοτερισμός μηδέν αλλά αυτό το theremin όπου μπάινει τα κάνει λαμπόγυαλο.Τρομερό όργανο ρε πούστη μου.Υπερβολικά καλό για να το παίζουν πολλοί, υπερβολικά γαμάτο για άμπαλα αυτιά.Η αλήθεια βρίσκεται κάπου μεταξύ της καύλας και του σπέρματος.Σίγουρα όποιος έχει παρακολουθήσει space movie πριν από τα 90's θα θυμάται τον περίεργο ήχο των lazer, των διαστημόπλοιων και των μηχανών τηλεμεταφοράς.H ανθρώπινη προσπάθεια να περιγράψει μη γήινους ήχους αρκέστηκε σε αυτό το όργανο για τότε.Ηλεκτρομαγνητικά πεδία και άλλες τέτοιες πίπες μου έχουν πλακώσει το μυαλό τώρα τελευταία.Μαλάκα τι θα γίνει στο Lost πιο κάτω....?
Καλά εδώ μιλάμε για απαρχαιωμένα πράγματα, ιδιαίτερης ομορφιάς, καλογυαλισμένα και αγραντζούνιστα μέχρι τώρα.Πρώτος δίσκος φυσικά και μου θυμίζει λίγο από The Low Frequency In Stereo κι αυτοί άπατοι πήγαν πέρυσι.Το βρίσκω πολύ ευχάριστο να χειροκροτώ προσπάθειες μικρών καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, αρκεί να το αξίζουν φυσικά.Τα μεγάλα γεγονότα και τα πολυδιαφημησμένα με έβρισκαν χλιαρό απέναντι τους.Η προτίμηση μου στο να παραστώ στους παραολυμπιακούς και όχι στους official ολυμπιακούς αγώνες είναι αρκετό για να δείξει πόσο σκατάς γίνομαι όσο μεγαλώνω.
Lovers of Modern Art δεν θα το έλεγα και έτσι, κάτι σε lovers of 60's art μου κάνει εδώ και μακράν η καλύτερη κόπια για να καλύψει μία εποχή ολόκληρη."Με κοπιάρεις....?.......με διαφημίζεις" που λέει και μία σοφός παρά την ηλικία της.
Σκρόφα Αυστραλία μας έκαψες πάλι.....που πάω και τα βρίσκω ο θεός?

Junkie XL-Fairlight EP

Είναι,προφανώς,καιρός να βγάλουμε τα καλοκαιρινά από τις ντουλάπες,δυστυχώς,για εμένα,αφού δύσκολα αποχωρίζομαι το κασκόλ και το παλτό μου,το πάπλωμά μου και το τζάκι.Διαβάζοντας ξανά την παραπάνω πρόταση,μάλλον,γέρασα ή πολύ απλά κουράστηκα να παρτάρω χωρίς αύριο και ο χειμώνας που πέρασε ήταν μια μεταβατική περίοδος προς την ωριμότητά μου.Εχμμμμμμ...Δε λέω,το καλοκαίρι το περιμένω γιατί όλοι παίρνουν άδεια και πάμε ταξίδια.Φέτος,λοιπόν,θα πάρω σβάρνα τα festival και,κυρίως,όχι τα Ευρωπαικά.Ψάχνομαι ακόμα,γιατί η παρέα μου τσινάει,θα δείξει.Στο θέμα μας.Μμμμμ,ναι...το θέμα μου τις τελευταίες μέρες είναι τα μπλιμπλίκια.Πως έμπλεξα έτσι;Άκουσα,που λες,κάτι γαμάτο........

Awesome Color - Massa Hypnos

"Μαμ, κακά και νάνι" θα με αποκαλούσαν αν ποτέ ζούσα σε μία ινδιάνικη φυλή.Από μικρός μάλλον είχα βρει το σωστό στυλ ζωής και το υπηρετούσα για αρκετά χρόνια.Έτρωγα πάντα μέχρι τη τελευταία μπουκίτσα για τη δύναμη μου και τα αγαπημένα μου τραγούδια ήταν τα νανουρίσματα, θυμάμαι τρελά νυσταγμένα headbangings πάνω σε αυτό το προσωπικό μου τραπεζάκι.Βασικά σιγά το τραπεζάκι, η μόνη εικόνα που έχω συγκρατήσει από αυτό είναι βουτηγμένο στις πιτσιλιές από τα μασημένα υπολείματα τροφής .Επίσης δε μπορούσα να κουνηθώ εκεί μέσα και χαιζόμουν και από πάνω.
Ατάκα πατέρα μου όταν το πιτσίλαγα το βρακάκι μου μετά από τρελό τσιμπούσι με φρουτόκρεμες: "Σαν ρεύεσαι και κλάνεις το γιατρό τι να τον κάνεις?".Τέτοια άκουγα, ησύχαζα και ξερενόμουν πάλι.


Αυτό το βρεφικό ντελίριο μου το έφερε μάλλον ο τίτλος, δεν εξηγείται αλλιώς.Μπορεί και το μουτράκι της ντράμερ από τους Awesome Color.Μπα.....ενδεχομένως να με πείραξε ο βαθμός σκουπίδι που του πέταξε το Pitchfork.Το 3.9 δεν είναι βαθμολογία από ένα έμπειρο μουσικό περιοδικό.Περισσότερο μου θυμίζει βαθμό κακιασμένης καθηγήτριας στη σχολή.Βρε χρυσή μου, βρε καλή μου βάλε ένα 4.1 τουλάχιστον.Το παραλίγο 4 είναι πολύ υποτιμιτικό, χειρότερο και από το 4.9.Εκεί λίγο πριν το 5 βλέπεις να σε χτυπάει η αδικία.Σε αυτή τη περίπτωση είχαμε βλήμα στον εγκέφαλο κολλημένο και σκουριασμένο.Τι 3.9 ρε ζώο?


Τα παιδιά δεν είναι ούτε χίπιδες ούτε τίποτα για όσους σιχαίνονται τις 1-2 παραπάνω τρίχες στο αντρικό σώμα, εξαιρείται αυτό της Αllison Busch φυσικά.Τους τσίμπισε ο Thurston Moore και τους έκανε τρία δισκάκια.Προσωπική εκτίμηση, το φετινό είναι και το καλύτερο.Πραγματικά άμα βρεθεί κάποιος να ρωτήσει ποιος είναι ο Moore θα του στείλω καραμέλες.Όλοι οι άλλοι θα σου στείλουν συγχωροχάρτια made by Sonic Youth.Λίγο τα psychogarage χωσήματα, λίγο κάτι αδέσποτες πενιές βγαλμένες από την καρδιά, λίγο και τα ντραμιλίκια από θυληκό που δε μασάει να χτυπηθεί σαν τον Animal του Muppet Show δε με άφησαν διόλου ασυγκίνητο.Ήρθε και πριν μερικές μέρες και αυτό το 3.9 και μου τσάκισε την καρδούλα.


Tι κι αν παραπέμπουν σε 70's καταστάσεις, τους βρώμισε....?Τι κι αν τους ξεφεύγει που και που και το ρίχνουν λίγο στο southern rock, τους ξίνισε.....?Την μία τους βρωμάει, την άλλη  τους ξινίζει.Αυτή η μαλακία του τύπου έφαγα πολλά μακαρόνια και τα σιχάθικα, που εδώ μεταφράζεται άκουσα πολύ rock στη ζωή μου και τώρα η μοναδική αποκάλυψη είναι οι Animal Collective πάει πολύ.Είθε ο Μπομπ Σφουγγαράκης να τους τιμωρήσει (δυστυχώς ή ευτυχώς αυτός ήταν και ο μοναδικός αληθινός ήρωας ever).

SYNCH FESTIVAL 2010

Δεν μπορώ να ακούω πάλι για οικονομικά προβλήματα και ''ωωω γάμησέ τα δεν έχουμε λεφτά ούτε να πλερώσουμε την τελευταία μπάντα πάνω σε αυτή τη γαμημένη χώρα'' και ''ωωωω καταστρεφόμαστε γιατί η οικονομία δεν περνάει απλά κρίση αλλά δεν υπάρχει μεγάλε σάλιο ούτε για τσίχλες στο περίπτερο''.Εγώ,γιατί έχω πάντα λεφτά;Mήπως είμαι φραγκάτος;Μήπως θα πρέπει να αρχίζω να φέρνω εγώ μπάντες αφού κανείς δεν έχει λεφτά;Μήπως να οργανώσω το δικό μου φεστιβάλ κάθε χρόνο,SUPER fest;Δεν με προβληματίζει,για να πω την ειλικρινέστατη άποψη μου,δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θα γκρινιάξουν γιατί οι διοργανωτές στην χώρα δεν φέρνουν τα ονόματα που θα γούσταρα να ακούσω,το μοτό μου είναι ''ταξίδεψε να νιώσεις''.Ανακοινώθηκε αυτές τις μέρες το line up του Synch Festival για 4 και 5 Ιουνίου.Δεν γνωρίζω πόσα ονόματα θα προστεθούν,ούτε αν είναι ακριβέστατα τα ονόματα που θα ακολουθήσουν γιατί πολύ απλά...
ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! με νοιάζουν μόνο οι Fuck Buttons....άντε.....καλά..και λίγο η Peaches....

HOT CHIP

 

LAURENT GARNIER (LIVE)

 

PEACHES

 

FUCK BUTTONS

 

GET WELL SOON

 BEAK (Portishead’s Geoff Barrow side project)

 TONY ALLEN

 JIMI TENOR

 BUSY P

Holy Fuck-Latin

Η πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω μπάντα είχε ένα ανάλογο concept.Γενικώς καραγουστάρω τη φάση πεταλάκια,drums τρελαμένα,πατάω ότι να'ναι κουμπιά,κομπρεσέρ,κατσαβίδια,όλα μαζί σε αυτό που αποκαλώ εγώ,''τα σπάω''.

Δυστυχώς,το ''πείραμά'' μου απέτυχε,δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα πετυχημένα,με αποτέλεσμα να βγάζουμε έναν ήχο,έναν τόσο άσχημο θόρυβο που το ίδιο μου το δημιούργημα ήταν αισχρό!Ευτυχώς που κάποιοι άνθρωποι έχουν ταλέντο και κυκλοφορούν δίσκους που τα έχουν όλα πάνω τους.

Το Latin δεν μπορώ να πω πως είναι καλύτερο από LP.

Θαυμάζοντας αυτά τα άτομα στη σκηνή,γούσταρα και τον τρόπο που παίζανε,το γενικότερο στυλ....Η σχέση μου με τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι αρκετά καλή αν και δεν αποτέλεσε ποτέ το κέντρο του ενδιαφέροντός μου,πολλές φορές αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος.Η άποψη μου δεν ξέρω κατά πόσο είναι αντικειμενική,λοιπόν,στο είδος,το δημιούργημα των Holy Fuck είναι εξαιρετικό,οι συνταγές τους είναι αρκετά καλά δοκιμασμένες,πότε άλλωστε η σοκολατίνα δεν αποτελούσε την πρωταγωνίστρια στα σενάρια περί πάστας;Άγιο γαμήσι;Έχω πάει και με καλύτερες.Δεύτερο ''Super Inuit'' δεν πιστεύω πως θα ξαναγράψουν,αν και το ''Stilettos'' κερδίζει μια θέση στη σύγκριση.Compatibility που έχεις εξαφανιστεί μέσα στα drums και στα keyboards,πιστεύεις πως μετά από αυτό θα έπρεπε να ξανακάνουμε την απόπειρα ή να το γαμήσουμε,πίνοντας μπύρες,ακούγοντας τον εν λόγω δίσκο σε καμιά παραλία στη Madeira;  

The Depreciation Guild-Spirit Youth

Σήμερα επέστρεψα από το νησί.Το όνομά μου είναι Αναστάσης.Συνώνυμο και της ανάστασης.Νιώθω χαρούμενος που οι γονείς μου δε θέλανε από μικρό να μου αλλάξουν το όνομα σε χαϊδευτικό,όπως Τασούλης.Με την επιστροφή μου,αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που άκουσα,επεξεργάστηκα και ανέλυσα.Η φωτογραφία αυτή με τράβηξε,για να πω την αλήθεια,γιατί μου θύμισε την θέα από το μπαλκόνι μου τις μέρες που πέρασαν.Οι τρεις φίλοι μου που συναντάω πάντα,κάθε Πάσχα,από τόσος δα που ήμουνα,βρίσκονται πάντα κάτω από το σπίτι μου,με φόντο τη θάλασσα,και με φωνάζουν να ξυπνήσω.Πάντα μένω μέχρι το τέλος τα βράδια αυτών των ημερών,πίνω περισσότερο από όλους και γυρίζω σπίτι ξημερώματα αντικρίζοντας πάντα την γιαγιά μου που έχει ξυπνήσει πρώτη από όλους.Για πόσα χρόνια ακόμα;Για όσο κρατήσει.Ωραίος δίσκος,αέρινος,τα αγόρια μιλάνε μεταξύ τους,shoegazers χαμηλόφωνοι,λένε πολλά αλλά δεν φωνάζουν.Θα μπορούσα να πω πως μου θυμίζουν τους pains of being pure at heart,κάποιες στιγμές.Κάποιες στιγμές μου λείπεις τόσο πολύ.Θα μπορούσα να πω πως είναι το soundtrack που θα συνοδεύει τις ερχόμενες νύχτες μου.Την νύχτα μου λείπεις περισσότερο.

A PLACE TO BURY STRANGERS-EGO DEATH (EP)

''I couldn’t live with myself any longer. And in this a question arose without an answer: who is the ‘I’ that cannot live with the self? What is the self? I felt drawn into a void. I didn’t know at the time that what really happened was the mind-made self, with its heaviness, its problems, that lives between the unsatisfying past and the fearful future, collapsed. It dissolved.''

Ego Death x 3=EXPLODING HEAD--------------->WELL....

...It's A Fast Driving Raveup With A Place To Bury Strangers

Wounded Lion-Wounded Lion

Σήμερα αγόρασα νέα τηλεόραση.Ψηφιακός δέκτης και τα ρέστα.
Δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά μιας και η γενιά μου δεν είναι και τόσο της τεχνολογίας και τα πάντα τα μαθαίνω τελευταίος.
Μου εξήγησε ένας τύπος στο κατάστημα που με κοιτούσε σαν εξωγήινο,που ζεις ρε μάγκα μου και δεν έχεις πάρει χαμπάρι;
Έλα ντε που σκατά έζησα εγώ και είμαι τόσο πίσω;Ήθελα να γράψω για τους Bokomolech σήμερα αλλά δεν έχω λόγια,ούτε για αυτόν τον δίσκο έχω λόγια αλλά τουλάχιστον μου υπενθυμίζει γιατί είμαι τόσο πίσω,στα πάντα.Σνομπάρω την εξέλιξη,την εξέλιξη στα πάντα,θα προτιμούσα η ζωή να είχε βασικά πράγματα,να κρατούσε η καθημερινότητα τον ρομαντισμό του τότε.Να διαβάζαμε φανζίνς,να ψάχναμε το κορίτσι με μεθόδους δύσκολους,να μην κολλούσαμε την μούρη μας στο msn,να στέλναμε γράμματα,να δίναμε απλά ραντεβού,χωρίς κινητά.Γιαυτό μου αρέσει αυτός ο δίσκος.Έχει αυτή την τρέλα,την παλιά τρέλα,την τρέλα των Black Lips,την ψυχεδέλεια των Wooden Shjips,την νοοτροπία του πίνω μπύρες και κουνιέμαι,μεθάω και ξυπνάω σε ένα σπίτι που δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.Ξέρω όμως πως είναι σωστό που βρίσκομαι εδώ,δεν έχω κάνει την λάθος κίνηση,χωρίς να θυμάμαι τίποτα.Καταπληκτικά,περνάμε υπέροχα για ακόμα ένα Σάββατο,σπίτι της Κατερίνας....