Τη μουσική των Xiu Xiu θα την χαρακτήριζα 'περιγραφική'.Πως είναι όταν κάποιος σου λέει μια ιστορία και περιγράφει ακόμα και τους θορύβους;Περιγράφει εικόνες. Δίνει,μου τη δίνει,μου την δίνουν.Με την υπεργαμιστερή έννοια αυτής της λέξης.Γαμάτο όνομα για μπάντα,δε βρίσκετε;Γαμάτο όνομα και για δίσκο.Μου άρεσε από την αρχή πανεύκολα,εδώ και καιρό έχω φάει το κολληματάκι μου,μου το ζητάνε οι γείτονες τώρα πια.Σήμερα η τύπισσα στο διπλανό διαμέρισμα,τρελλός κώλος παρεμπιπτόντως,μου χτύπησε το κουδούνι:'Θα βάλεις ξανά αυτό που ακούς κάθε πρωί;'......Κάτι άλλο ήθελε αυτή.
Ας γυρίσω πίσω στο θέμα,μάλλον,ε;
Με λίγα λόγια ο δίσκος πονάει ευχάριστα με συνοδεία μπιπμπλικοϊδών καταστάσεων,σα να προσπαθείς να ξεπεράσεις ερωτική απογοήτευση και το ρίχνεις στο nintendo,περνώντας το πρώτο στάδιο της απώλειας,τη λεγόμενη 'αγαλματική' περίοδο.Jamie Stewart με γεια το νέο γκομενάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου