Broken Bells - Broken Bells

Έλα χριστέ στο τόπο σου.Όποτε ακούω μη ηλεκτρική κιθάρα να τη γραντζουνάνε μου σηκώνεται η τρίχα, όποτε ακούω ανδρική φωνή με τάση γυναικωτής χροιάς θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να του τη κόψω τη γλώσσα.Καλά μόλις είδα και το εξώφυλλο μία ατάκα επέστρεψε στο μυαλό μου."Που πα ρε Καραμήτρο...?"Τώρα που το ακούω κιόλας ακυρώνω ότι είπα μέχρι τώρα!Ο συνδυασμός ηλεκτρονικών down tempo beats + γραντζούνισμα κλασσικής κιθάρας + μία η δύο φωνάρες = γαμάτη δισκάρα....Mωρέ αυτά τα δυό παλικάρια βρήκαν τη μελωδία της ευτυχίας και εγώ κωλόφαρδος που δε τους απέρριψα με τις συνοπτικές μου διαδικασίες.Με την pop τα πάω νομίζω αισχρά ή εκτός και αν εξαιρέσεις τεράστιους καλλιτέχνες που λατρεύω (βλέπε Shakira, Minogue και τις λοιπές Madonnares), εδώ τα πράγματα αντιστράφηκαν εναντίον μου και αναγκάστηκα χωρίς να θέλω, να βιάζομαι να τους παραδώσω το δικό μου Grammy.Το Grammy σας κύριοι ελάτε να παραλάβετε από αυτό το μπλογκ, ελπίζω να συμφωνήσει και το στραβόξυλο ο συνεργάτης μου.Επιστρέφω στο δισκάκι ξανά και λέω album χωρίς χιτάκι είναι σαν να τρως τούρτα χωρίς κερασάκι.Δικιά σας επιλογή ποια είναι τα καλύτερα κομμάτια, εγώ είμαι ακόμα όχι σε δίλημμα αλλά μπορεί και δεκάλημμα.Δε ξέρω τι να πρωτοξεχωρίσω από εδώ.Σιγουράκι το The High Wire που ανοίγει και το δίσκο...μμμμ...σιγουράκι και το Sailing to Nowhere.

Εντάξει αν δε τους εμπιστέυεστε επειδή είναι το πρώτο album τότε ίσως να το ψάξετε με πιο πολύ θάρρος αν μάθετε ότι ο leader της μπάντας είναι ο James Mercer των Shins και ο Danger Mouse που σίγουρα θα σας θυμίσει κάτι αν ανατρέξετε σε δίσκους των Beck, Gorillaz, The Rapture και The Black Keys.Μιλάει η εμπειρία τελικά εδώ.Mόλις ανακάλυψα ότι το album υφίσταται από τις 22 Δεκέμβρη και θα το αγοράσω τώρα.Τι Yeasayer και Vampire Weekend..τι, τι, τι,τι....τι?Χαλασμένα κουδούνια να ακούω και τα μούσα μου αφήνω μακριά ω....σαν του Danger Mouse τα μαλλιά....