Nα είσαι καλός ως το θάνατο...έτσι λέγεται το βιβλίο που αποφάσισα να ξεσκονίσω σήμερα από την παλιά βιβλιοθήκη μας.Ανοίγοντας τις κιτρινισμένες σελίδες του, παρατηρώ τις πληγές που έχουν αφήσει πάνω του μερικά χαλίκια.Ποιος ξέρει πόσο καιρό έχω να το ανοίξω, ποιος να ξέρει από ποια παραλία έκλεψαν οι σελίδες του αυτά τα πέτρινα παράσημα...κόλλησα με τα χαλικάκια.
Λευκά, μαύρα, καφετί, γκριζωπά και όλα ακόμα και τώρα στο σκοτεινό δωμάτιο μου... λαμπερά.Κρίμα που δε θυμάμαι την παραλία, θα επέστρεφα σήμερα κιόλας.Ζώντας μέσα στην πόλη ενθουσιάζομαι με τα στοιχεία που σε στέλνουν έξω από αυτή και σε βάζουν σε άλλο mood και σου επαναφέρουν στιγμές που ήσουν αλλού...τώρα δε θυμάμαι καθόλου αλλά αυτά τα χαλικάκια παραμένουν μία ευχάριστη έκπληξη για σήμερα.
Όταν μεγαλώσω αρκετά θα ανατρέξω σε όλα τα βιβλιά που έχω διαβάσει και θα βρω όλες τις σημειώσεις που έχω κάνει πάνω σε αυτά.Πάντα έβρισκα σε ένα βιβλίο μία φράση, μία λέξη που να αντικατόπτριζε τα συναισθήματα μου.Χρησιμοποιούσα τα βιβλία σαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου...ταυτίζομαι με τις σκέψεις του συγγραφέα και τις αφουγκράζομαι, τις κάνω δικές μου, τις βάζω μέσα μου, παρασύρομαι και νίωθω.Θα μπορούσε να θεωρηθεί ψυχαναγκασμός αυτό αλλά όπως και να είχε με κέρδιζε.
Να είσαι καλός ως το θάνατο....στο εξώφυλλο ένα αγόρι σε στάση σκέψης πάνω από ένα τετράδιο και φόντο ένα ανοιχτό παράθυρο με ένα εξωχικό τοπίο.Εγώ από την άλλη, σε θέση σκέψης με ένα λαπτοπ και ένα τεράστιο καλημέρα απέναντι που μου μόστραρε μία τράπεζα.Ζηλεύω το νεαρό αγόρι για το υγιές περιβάλλον που το τοποθετεί το εξώφυλλο.Ανατρέχω σε μερικές σημειώσεις και αντιγράφω εδώ την πιο βασανιστική. " Το παράξενο είναι ότι γύρω από τον πονεμένο άνθρωπο όλα είναι τόσο φυσικά κι εύθυμα, έτσι που σχεδόν δε σου κάνει καρδιά να ζήσεις, αφού η ζωή μετέχει τόσο λίγο στα βάσανα σου."
Όχι βασανισμένος δεν υπήρξα ποτέ, δε ξέρω τι με τράβηξε σε αυτή τη πρόταση τότε...σίγουρα τίποτα το εύθυμο.Σκέφτομαι να γίνω καλός μέχρι το θάνατο αλλά τι θα μου προσφέρει αυτό?Ας παραμείνω ένα αρχιδάκι μέχρι το θάνατο και αυτό θα μου αποφέρει πολλά περισσότερα νομίζω.Λεφτά, γυναίκες, δόξα και σεβασμό.Κάνω λάθος...?
Παράλληλα ακούω αυτό το δισκάκι με τους Jagat Skad...χάλια όνομα αλλά και πάλι όσο και αρχιδάκι να είμαι, ακούγοντας αυτό τον indie μελωδισμό που αποπνέει μια καλοσύνη και ένα ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο δε μπορώ να το απαρνηθώ...θα είμαι καλός μέχρι το θάνατο τσουτσέκια και όποτε χρειάζεται να το θυμάμαι θα ακούω αυτό το δισκάκι που μου θυμίζει τη μητέρα Τερέζα.Bloomsday σήμερα για εμένα και τα λουλούδια ανθίζουν, τα πουλιά κελαηδούν και ο ουρανός καταγάλανος.Πως γίνεται να μην είσαι καλός τουλάχιστον για σήμερα...?Πως μπορεί να σε χωρίζουν σήμερα...?Πως μπορούν να σε απολύουν σήμερα....?
Κλείνω αυτό το κείμενο σε συνθήκες τόσο παράξενες και ασυνήθιστες, στην ίδια κρίση απελπισίας στην οποία θα τελειώσει κάθε έργο που θα αρχίσει στη ζωή.....
Σήμερα αγόρασα νέα τηλεόραση.Ψηφιακός δέκτης και τα ρέστα.
Έλα ντε που σκατά έζησα εγώ και είμαι τόσο πίσω;Ήθελα να γράψω για τους Bokomolech σήμερα αλλά δεν έχω λόγια,ούτε για αυτόν τον δίσκο έχω λόγια αλλά τουλάχιστον μου υπενθυμίζει γιατί είμαι τόσο πίσω,στα πάντα.Σνομπάρω την εξέλιξη,την εξέλιξη στα πάντα,θα προτιμούσα η ζωή να είχε βασικά πράγματα,να κρατούσε η καθημερινότητα τον ρομαντισμό του τότε.Να διαβάζαμε φανζίνς,να ψάχναμε το κορίτσι με μεθόδους δύσκολους,να μην κολλούσαμε την μούρη μας στο msn,να στέλναμε γράμματα,να δίναμε απλά ραντεβού,χωρίς κινητά.Γιαυτό μου αρέσει αυτός ο δίσκος.Έχει αυτή την τρέλα,την παλιά τρέλα,την τρέλα των Black Lips,την ψυχεδέλεια των Wooden Shjips,την νοοτροπία του πίνω μπύρες και κουνιέμαι,μεθάω και ξυπνάω σε ένα σπίτι που δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.Ξέρω όμως πως είναι σωστό που βρίσκομαι εδώ,δεν έχω κάνει την λάθος κίνηση,χωρίς να θυμάμαι τίποτα.Καταπληκτικά,περνάμε υπέροχα για ακόμα ένα Σάββατο,σπίτι της Κατερίνας....
Επιτέλους καθαρίσαμε.....
Η κλήση που παίρνει το μαξιλάρι μετατρέπει την ημικρανία μου σε εφιάλτη.Βρίσκομαι σε ένα φαρμακείο και η ζυγαριά με δείχνει παχύσαρκο.Ανορθόδοξο.Αν ψάξει κάποιος παλιότερές μου αναρτήσεις θα ανακαλύψει πως δεν γράφω και πολύ καλά λόγια για τις Dum Dum Girls.Τι έχει αλλάξει,λοιπόν;Τίποτα.Και πάλι δεν θεωρώ δικαιολογημένο τον ντόρο που απέκτησε το συγκεκριμένο όνομα,απλώς τώρα ακούγονται ευχάριστα,δεν με ενοχλούν.Μου άρεσε το I Will Be,αν και είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα το ξαναβάλω να παίξει.Οι εισαγωγές είναι εξαιρετικές,έχεις την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται,κάποια στιγμή σκάει,για λίγο.Μου άρεσε η καλύτερη παραγωγή,για να πω την αλήθεια,ο παλιατζουρέ ήχος ενώ με φτιάχνει,στις Dum Dum Girls συνέβαινε το αντίθετο.Δεν έχω τη φήμη του σταθερού χαρακτήρα,αλλάζω γνώμες σαν τα πουκάμισα,ίσως σε ένα μήνα να με τρελαίνουν,ίσως,πάλι,να τις σιχαίνομαι.Εδώ και κάμποσο καιρό έχω ένα πρόβλημα στο να γράφω,έχω αποφασίσει να κάνω πράγματα,να κάνω όλα όσα έχασα και προσπαθώ να αναπληρώσω.Βαρέθηκα να ξοδεύω ώρες στον υπολογιστή,να κατεβάζω διαρκώς δίσκους,να ασχολούμαι τόσο πολύ με τη φωτογραφία.Μου αρέσει να αγγίζω,να μυρίζω τις εικόνες που εγώ ο ίδιος φωτογραφίζω.Επιστρέφω στον σκοτεινό θάλαμο,προς το παρόν,έχω και τέτοιες κλασσικούρες σπίτι μου,μέχρι να ακούσετε και εσείς το I will be...
