Blood Red Shoes - Fire Like This

Aυτός χαλάει την εικόνα αυτής, εκείνη φτιάχνει την εικόνα του και οι δύο μαζί φέρνουν την απόλυτη ισορροπία.O ένας συμπληρώνει τον άλλον και αντίστροφα.Tέλεια..όπως μου αρέσει.Αυτά όσο αφορά τις φωτογραφήσεις και τα κλιπ, δηλαδή klein mein.Eχθές τον έκραζα άσχημα αυτόν για τα χάλια του και για το πόσο φλώρος είναι και για το πόσο μικρός και κουτός μπορεί να είναι που παίζει δίπλα στη Laura-Mary Carter και πόσο γαμάτη είναι αυτή κτλπ.Το θέμα είναι όμως πως για να περπατήσεις σωστά, χρειάζεσαι δύο παπούτσια που όσο διαφορετικά και να είναι τουλάχιστον θα σε διαεκολύνουν στο περπάτημα.
Δεύτερο δισκάκι για το ντουέτακι από το Μπράιτον, ξέρετε αυτή τη περιοχή που μοιάζει με το δικό μας Μοναστηράκι και παρόλο που δεν έχουν πιο όμορφα αγαλματίδια από εμάς...κάνουν κάτι άλλο καλύτερα, παράγουν συγκροτήματα και με απόλυτη επιτυχία.
Το πόρισμα είναι το εξής:o εγκέφαλος σαφώς και είναι ο ξανθός νεαρός, το εργαλείο όμως είναι το μελαχρινό κορίτσι.Επειδή σε όλα τα τραγούδια εναλλάσονται τα φωνητικά, δηλαδή μία έχουμε τα γυναικεία και μία τα αντρικά-κλαίει ο μπέμπης φωνητικά....ο δίσκος σε αφήνει μισοευχαριστημένο.Το γεγονός ότι στα δύο χιτάκια Colours Fade και Light  It Up τραγουδάει ο Steven σου δίνει την αίσθηση ότι ο δίσκος είναι λίγο παραπάνω καλός από το μέτριο, υποθετικά μιλώντας πάντα νομίζω ότι αν το κορίτσι αναλάμβανε τη βρώμικη δουλειά και τραγουδούσε παντού και πάντα τότε θα ήταν ένας πάρα πολύ καλός δίσκος.Προσωπικά θα προτιμούσα το αγόρι να αρκείται στα back vocals, αλλά εντάξει..μη του φάνε και όλη τη δόξα οι απαιτήσεις μου.Όπως καταλάβατε το αγόρι έιναι ο ντράμερ και το κορίτσι παίζει τη κιθάρα...ο μπασίστας αγνοέιται, who needs a bassist afterall?

To Fire Like This δεν κάνει τη τρελή διαφορά από το Box of Secrets αλλά εδώ εμφανίζεται και η ανάγκη των συγκροτημάτων να ωριμάζουν και να παρουσιάζουν ένα πιο σοβαρό πρόσωπο.
Ο πρώτος δίσκος ήταν μέσα στη τρελή χαρά και χωρίς ίχνος ξεκούρασης.Εδώ αν και δε χάνει σε δύναμη τουλάχιστον έχει και κανά δυο πιο ελαφροίντι συνθέσεις που θα σε κρατήσουν με κάτι παραπάνω από το ίντρο-κουπλέ-άουτρο που ακολουθείται κατά κόρον στα περισσότερα τραγούδια αυτού του δίσκου.
Στην τελική αυτό που είναι το ξεχωριστό εδώ και γενικά με αυτή τη μπάντα είναι η απίστευτη ευκολία που ακούς τα κομμάτια τους.Περαστικά μεν αλλά ευήχα δε, άρα δε χάνεις και τίποτα ιδιαίτερο...αυτά για κάποιον που δεν γουστάρει τα ντουέτα...για εμένα που τα πάω ως τα μπούνια, μπορώ να πω μου άρεσε.Aν επίσης σας λέει κάτι το γεγονός ότι η δισκογραφική τους θέλησε πρώτα να δώσει σαν singles τα περισσότερα από τα κομμάτια που αποτελούν το δίσκο...μόλις βρήκατε ένα καλό λόγο για να τον ακούσετε.Αν πάλι ανήκετε στους μη απόλυτα ευχαριστημένους για το 2010 και δεν έχετε ξανακούσει Blood Red Shoes....να η ευκαιρία που ψάχνετε να ακούσετε μία δοκιμασμένη επιτυχημένη συνταγή.